Golf van Biskaje overgestoken

06 juli 2003
Huidige locatie: Ria de Camerinas, Spanje

Op maandag 30 juni weten we het al….het wordt deze week weer om te vertrekken naar Noord Spanje. We denken dan nog aan woensdag. Dinsdagmorgen (1 juli), nadat we het 5 daagse weerbericht hebben opgehaald en bestudeert, denken we...waarom vandaag niet? Dat betekent gelijk een hoop geregel. s‘Ochtends zijn we met z’n drietjes nog onder de douche geweest, de was stond nog op het programma en omdat we toch vrij snel weg gaan zal er ook nog het nodige aan “vers” producten gehaald moeten worden om de dagen op zee te kunnen overbruggen. Marry besluit naar Falmouth te gaan voor de laatste inkopen en de laatste mailtjes en Arjen zorgt voor Chris en maakt de boot vaarklaar. Wat dat betekent… de windbugger( een windmolen om stroom op te wekken) eraf, de zonnepanelen inklappen, de hoezen van de zeilen halen, binnen alles opruimen en zeevast zetten, het bijbootje opruimen, het buitenboordmotortje moet weer in de motorruimte geborgen worden. En passant besluiten we dan ook eerst nog maar een warme hap te eten en brood te smeren.

Uiteindelijk varen we rond 17.00 uur (Nederlandse tijd) Falmouth uit. De wind is goed, zelf een beetje aan de hardere kant, en er staat nog wat deining van de depressies van de dagen ervoor, zodat de Bouskoura regelmatig met haar punt de golven induikt. Nu zijn we natuurlijk ook vrij zwaar beladen en daardoor duikt de boot ook sneller. De wind is west, en we hadden noordwest verwacht, dus kunnen we niet helemaal in de richting varen die we wensen, gelukkig gaan we toch gewoon de goede kant op, naar het zuiden. In de loop van de avond draait de wind naar noord west en kunnen we onze goede koerslijn aanhouden.

Tijdens een overstagmanoevre midden in de nacht liggen we even helemaal stil op de golven. De genua klappert alle kanten op, de lijn komt vast te zitten om het anker en Arjen moet naar voren om alles weer vrij te maken. We zijn daar niet zo blij mee. De deining is ook nog vrij vervelend en dat betekend dat toch Arjen zich niet helemaal lekker voelt. Gelukkig neemt de volgende dag de deining wat af, de wind wordt minder en we zeilen eigenlijk wel vrij relaxed langs Bretagne en verder. We verwachten zo’n dag of 3 ŕ 4 nodig te hebben om de 500 mijl (1 mijl=1,8 kilometer) af te leggen.

Op 3 juli om half twee ’s nachts zeilen we van het continentaal plat af. Dat is duidelijk te zien aan de dieptemeter, die nu niets meer aangeeft, omdat 200 meter diepte het maximaal meetbare is. Wel een gaaf gevoel hoor. Het leven aan boord krijgt weer zijn ritme. Wat we met deze tocht anders doen als bij andere tochten is dat we toch onze eigen slaapuren vol proberen te maken, terwijl de ander voor het schip en Chris zorgt. Met de weinige wind en de zwakke deining die nu loopt is dat goed te doen, en komen we alledrie goed aan onze rust toe.

2 juli 2003 Biskaje ’s Middags zitten we net lekker buiten, als Marco ons belt. Gezellig hoor een telefoontje midden in de Golf van Biskaje. De zee en de lucht zijn helder en rustig en weet je..het water wordt steeds blauwer. Geen wonder dat de term Blue water cruising is ontstaan. Chris laten we s’ middags nog lekker schommelen. Door de beweging van de boot schommelt hij vanzelf. Hij vindt het prachtig en vertelt er hele verhalen bij. De eerste dag varen we 142 mijl, de tweede dag 128 mijl. Vrijdag bellen we nog met Jelle, onze grote neef. Hij is vandaag jarig en wordt al 8 jaar. Leuk hoor om hem ook zo vanaf zee te kunnen bereiken.

4 juli 2003 Vogeltje aanboord ’s Ochtends hebben we nog een onverwachte gast aan boord, een vogeltje. We zijn ruim 100 mijl uit de kust en het beestje moet gewoon even een plekje vinden om uit te rusten. Prima hoor dat hij daarvoor de Bouskoura uit kiest. Minder leuk wordt het wanneer dit beestje zo gewend raakt dat hij naar binnen vliegt.

Marry heeft inmiddels het vogelboek opgezocht en gevonden dat het vogeltje een zwaluw is. Welke soort kan ze helaas niet vinden.Toch wel een erg leuk kado, zo’n vogelboek, bedankt Bert en Annemarie. Na een uurtje of twee houdt hij het voor gezien en kiest het luchtruim…

In de loop van de dag wordt duidelijk dat we niet voor het einde van de avond een haven of ankerplek aan de Spaanse kust aan kunnen lopen. We hebben een mooie wind, bijna van achteren en varen op de bezaan en een uitgeboomde genua. We lopen een mooie snelheid en voelen ons alledrie goed. Om ’s ochtends niet al te vroeg aan te komen, minderen we zeil. ’s Avonds trekt de wind aan zodat we nu toch nog meer vaart hebben dan voorheen met vol tuig. In de vroege ochtend besluiten we dan maar een slag naar buiten te maken zodat we met daglicht de kust kunnen aanlopen.De kust van Spanje is dan allang zichtbaar. De diverse vuurtorens laten hun lichtstralen tot wel 20 mijl uit de kust over de zee schijnen en geven ons daarmee een goed oriëntatie punt. We hebben die nacht de windvaan niet in gebruik en sturen op de stuurautomaat. Toch moeten we blijven opletten omdat de stuurautomaat het soms niet wil trekken. Wanneer we zelf sturen weten we wel waarom. Er staan behoorlijke krachten op het schip. We rollen nu echt heen en weer op de deining en vinden het geen van allen fijn. Chris heeft moeite om in slaap te komen en slaapt vervolgens erg onrustig. Ook wij vallen niet snel in slaap vooral omdat er geen ritme in de beweging zit. Wanneer we in ons bed liggen lijkt het wel of er golven van drie meter staan, in feite is de deining slechts een halve tot een meter.

7 juli 2003 ’s Ochtends komen we na 3 dagen en 17 uur (waarvan 17 motoruren) aan in de baai. Ria de Camarinas in West Spanje. Het is heel mooi om tussen de rotsen naar binnen te varen in een nieuw land, een nieuw gebied en nieuwe mogelijkheden. We laten om 10.00 uur (Nederlandse tijd) het anker vallen. De baai is omringd door bos en heeft een aantal kleine strandjes. Niet typisch Spaans, maar wel erg mooi.

De rest van de dag besteden we om de boot op te ruimen, bij te slapen, de was te doen. Vandaag, zondag zijn we Camarinas even ingeweest. We merken dat het locale ambacht hier kantklossen is. Camerinas is een vissersplaatsje en dat zie je aan de visafslag en de mannen die (op zondag) gezellig met elkaar staan te praten. De Spaanse taal zullen we ons weer een beetje meester moeten maken. In elk geval zijn we al begonnen met Buenos dias.

Het is erg mooi weer, niet te heet, en nog steeds veel wind zodat we blij zijn lekker in een baai achter ons anker te liggen. We komen mede-vertrekkers tegen en dat is altijd erg leuk. Het bijbootje dat we op de Hiswa in Nederland gekocht hebben is erg fijn. Het is een hele diepe boot en met veel wind zit Chris en Marry op de bodem van het bootje en blijven dan best redelijk droog. We hebben een goede keuze gemaakt door een wat grotere boot te kopen met een v-model bodem. Het vaart echt super.

De komende dagen gaan we eens kijken naar welke baaien we varen, wat we gaan verkennen en wanneer we dat gaan doen.