Update 41: Venezuela, Los Testigos, La Blanquilla en Mochima


Datum: 1 november 2004
Locatie: Venezuela, Mochima National Park (10,20 N 64,23 W)

Na het vertrek van Will maken wij ons reisvaardig. En dat zijn we snel. Toch wachten we nog bijna een week voordat we vetrekken. De reden hiervoor is dat we met een andere Nederlandse boot, de Velvet, willen opvaren. Op hun beurt hebben zij weer afgesproken met twee franse boten mee te varen. Uiteindelijk vertrekken we op dinsdagmiddag (een week na het vertrek van Will!!!) naar Scotland bay, waar we een heuse grote schildpad zien, en van daaruit vertrekken we de volgende dag met vier boten richting Islas Testigos. Reden om samen te varen is dat er in de regio net ten westen van Trinidad nog wel eens wat ongure dingen voorkomen. Wij varen eerst in noordelijke richting alvorens naar het westen af te buigen. Het zo samen varen wordt buddyboating genoemd.



Na een rustige tocht komen we de volgende morgen allemaal veilig aan in Los Testigos. De naam betekend, de getuigen…waarvan??? In elk geval is het een verademing na het drukke en hete Trinidad. Helder blauw/turquoise water, erg vriendelijke mensen en een rustige ankerplek. Geen honderden boten, maar slechts een tiental…..Op deze eilandengroep wonen slecht 160 mensen. Er is een schooltje. Als we in het dorpje rondlopen met Chris valt ons op hoe veel kleine kinderen er zijn. We worden regelmatig aangesproken, een jong stel wil graag met Chris op de foto , op het strand. Zij heet Jennifer (Lopez?) hij verteld dat hij Lenny (naar Lenny Gravitz) heet wat natuurlijk een grapje is. Maar verliefd zijn ze wel, ook dat gaat door, overal in de wereld. Het is een knap stel….
We mogen hier vier dagen blijven omdat dit geen officiele plaats is om in te klaren en verkassen de volgende morgen naar een ander ankerplekje. We genieten deze dagen volop van de relaxte stranduurtjes, de contacten met de ontzettend vriendelijke lokale bevolking. We kopen nog vis van een visser. De volgende avond, net als wij zitten te eten komt een visserboot bij ons langzij. Ze geven ons een langouste, een delicatesse. Wat ze ervoor willen hebben? Een klein flesje whisky? Nee liever een fles cola. Nou dat is snel geregeld. De volgende dag leggen we deze langouste bij Dick en Tineke van de Velvet op de BBQ en genieten ervan. Heerlijk. De vissers maken veel vis schoon op het strand. De hele ankerkolonie loopt uit om mee te kijken. Er zijn kleine roggen gevangen, pargo (erg lekker) ook kleine haaitjes.De haaitjes hebben allemaal een bijzonderheid. Ze zijn zwanger. De baby’s worden uit de buik van de moederhaaitjes (denk ik) geduwd. We kijken onze ogen uit. De vissers zijn erg vriendelijk, we proberen te praten met ze en Arjen oefent zo goed met zijn spaans. Ikzelf ben ook maar eens begonnen om me wat Spaanse woorden wijs te maken. Leuk m daar mee bezig te zijn.



Na deze heerlijke vier dagen vertrekken de meeste boten naar Isla Margarita. Wij wijken daar van af en vetrekken naar La Blanquilla. Een eiland zo’n 90 mijl van Los Testigos, dus weer een nachtje doorvaren. Weer hebben we een rustige tocht, weinig scheepvaart, een volle maan en helaas weinig wind. Na zo’n 20 uur komen we op La Blanquilla aan. Onderweg zien we nog een enkele dolfijn. Chris is gelijk enthousiast. Over de schildpad uit Scotland bay (trinidad), die hij ook goed heeft gezien zegt hij steeds: “ schildpad, duiken“.
We ankeren In Blanquilla voor de grote Venezuelaanse vlag in de baai. We zijn al opgemerkt. We willen gezamenlijk naar de kant, maar vertrouwen de ankergrond niet helemaal dus roeit Arjen naar de kant. Hij trekt de bijboot op het strand en loopt richting de “vlag”. Na een paar minuten zie ik een paar mannen uit die richting naar de bijboot lopen. Ze constateren schijnbaar dat de bezoeker al op het land is en gaan terug. In de tussentijd zwemmen Chris en Marry bij de boot. Chris klimt nu zelf het trapje op aan de achterkant van de boot.

Als Arjen na een tijdje terugkomt is hij helemaal enthousiast. De mensen zijn heel vriendelijk we mogen een week blijven en ze vertellen over de beste plekjes om te ankeren. Ook laten ze Arjen de basis en de radiokamer zien.
We gaan anker op om vervolgens een baaitje verder weer te ankeren. We snorkelen wat, ook om te kijken of het anker goed ligt en gaan s middags naar de kant. Een strandje is hier niet. Een klein strookje zand, naast mangrove bomen en veel beesten. Het maakt het niet zo aantrekkelijk. Reden om de volgende dag naar een echt strand te gaan. We ankeren aan de westkant van het eiland, waar dan nog twee andere boten liggen. Heel toevallig een Nederlands schip en en Zweeds schip met een gemengd Zweeds/Nederlands koppel aan boord. Gezellig en leuk om weer nieuwe Nederlandse mensen te ontmoeten.
Wederom is het hier ontzettend mooi, wit strand, veel cactussen op dit eiland, het is heel laag en droog en een blauwgroene zee. Het begint eentonig te worden, sorry… We zoeken met Chris het strand op, moeten oppassen voor de swell, er staat een behoorlijke deining. Maar op een keer na komen we steeds redelijk droog uit en in het bootje.

      


De ankerplek groeit in de daaropvolgende dagen uit tot en klein dorp, op het toppunt liggen er 12 boten… Naast ons ankert een Frans echtpaar, met precies dezelfde boot. Nou ja precies hetzelfde,. Het leuke is met oudere boten dat de diverse eigenaren er steeds een ander karakter aan weten te geven. Maar deze mensen weten erg veel van Amel af en komen er zelf achter dat de vorige eigenaar van onze boot Guy Plantier geweest moet zijn. De “jongens”van de guarda costa komen regelmatig op de ankerplek buurten en controleren. Ze hebben een goed contact met iedereen. Als we wat nodig hebben moeten we ze maar roepen zeggen ze. Het zijn allemaal jonge jongens die hier 30 dagen zitten en vervolgens 20 dagen verlof hebben. Ze rouleren over de eilanden. Ze nemen ons en een aantal anderen mee op “jeepsafari”. We kruipen met 11 man in de jeep en hobbelen over het ‘jeepspoor”. Onderweg zien we behalve veel cactussen en andere stekelige planten en struiken ook veel ezels.



Chris is nu opeens helemaal ezelgek. We rijden eerst naar een baai waar destijds een Amerikaanse arts heeft gewoond. Hij vond Blanquilla het eiland om te onthaasten… Er is inderdaad niets. Daarna hobbelen we weer terug en gaan verder. Ze laten ons het niet meer in gebruik zijnde vliegveld zien, een seismologisch station en de basis. De jongens zijn net bezig met hun dagelijkse voetbalpartijtjes. Aan Arjen was al gevraagd of hij ook eens mee wilde doen. Maar dat is niet aan Arjen besteedt. Ze brengen ons terug naar het strand waar onze bootjes liggen en zijn zo vriendelijk om de lichten van de jeep aan te laten zodat we allemaal weer redelijk droog in de botjes stappen. We kijken terug op een geweldige tijd zo op dit eiland met zulke vriendelijke marineofficieren. In de nacht van 31 oktober-1 november zeilen we naar Mochima toe, een nationaal park net ten noorden van het vasteland. We slaan Isla Margarita over, weg van de drukte , commercie en belastingvrije luxe artikelen. Op 1 oktober om 8 uur, we hebben over 100 mijl slechts 16 uur gevaren, laten we ons anker alweer op een wonderschoon plekje vallen. En niet alleen boven water is het hier mooi. Onder water is er koraal met zeeanemonen. Het lijkt wel een bloementuintje. Paars, roze, blauw en wit, alles tezamen op een rots koraal, het lijken echt bloemenstruiken..Behalve dat je er nat van wordt als je het wilt bekijken en er vissen zijn en geen vlinders, het is echt erg mooi. Dit is de eerst keer dat we dit zo zien en de gedachte komt in mij op dat het jammer is dat we geen onderwatercamera hebben. Maar goed, je kunt niet alles hebben tenslotte. Het landschap is hier weer bergachtig, rode grond, cactussen en een enkele strook groen ertussen. Er liggen hier veel eilanden, erg vergelijkbaar met een fjordengebied in Noorwegen. Ruig, kaal , vlak water tussen hoge bergen, spitse rotsen….



Morgen zeilen we weer verder, en de dag daarna gaan we naar Puerto La Cruz waar Marco en Tineke begin volgende week op de Bouskoura komen logeren.

Venezuela heeft in elk geval nu al mijn hart gewonnen en ik en Arjen zijn benieuwd wat we verder nog te zien krijgen van en in dit fantastische land.