Update 46:

locatie: Cayos Holandes
datum: 19 januari 2005

Het anker ligt, wij ruimen de boel op en kijken rond. Voor ons Islas Pinos, achter ons het vaste land van Panama. Een bijzondere ervaring. Weer een stap dichter bij het Panamakanaal.
Het eiland , Islas Pinos, ligt vrij zuidelijk in de reeks eilanden die de San Blas eilanden vormen. Behalve de charme van het landschap is hier nog iets bijzonders. Op deze eilandengroep leven de Kuna Yala indianen. Deze bevolkingsgroep die eerst op het vasteland van Panama en Colombia leefden, is destijds door andere indianengroepen of zelfs door de Spaande invasie verjaagd naar deze eilanden. In 1925 rebelleerden de Kunas en alleen ingrijpen door de US heeft voorkomen dat er een groot bloedbad werd aangericht. Sinds die tijd hebben de Kunas een eigen bestuur op deze eilanden. Het motto: het land is er voor alle inwoners. Ook een smalle kuststrook van het vasteland behoort aan hen toe en die gebruiken zij voor het halen van water, het laten groeien van gewassen. De Kuna indiaan zelf is een tenger maar gespierde verschijning in goede verhoudingen, dus geen gespierde spijkers hier, hoor! De vrouwen zijn op dit moment de echte geldverdieners. Ze maken van gekleurde stoffen prachtige doeken, mola's genoemd, die ze al dan niet met prachtig fijn borduurwerk opluisteren. Tot zover even wat historie.... nu onze ervaringen.

       


Samen met Eva en Leif gaan we naar het dorp, benieuwd wat we aantreffen. Onderweg komen we twee mannen tegen in een mooie houten, zelf gemaakte kano's die ze ulus noemen. Ze peddelen met de kano of hebben een klein zeil waarmee ze mijltjes kunnen maken. De man in de boot zegt dat hij de chief is. Wij vragen of we het dorp mogen bezoeken en zijn welkom. Fijn! We leggen aan bij een stenen aanlegsteiger, maar onze eerste indruk is dat je de aanblik van dit dorp ook in Vietnam tegen zou kunnen komen. Hutten gemaakt van de natuurlijke materialen die het land hen geeft.



Al als we aan komen varen zien we de eerste kinderen de pier oplopen. En als ze in de gaten hebben dat er een kindje aankomt, komen er nog veel meer kinderen. Een drukte van belang. Chris is een beetje overdonderd, want alle aandacht gaat naar hem uit. De kinderen willen met hem spelen, hem aanraken. Chris wil maar een ding, lopen en rennen en zien of ze achter hem aankomen.



De chief, Marcos, vraagt ons 6 dollar te betalen. Dat is zeg maar het ankergeld dat je hier op de meeste eilanden verschuldigd bent. Hij blijkt trouwens ook slechts de hulpchef te zijn. we worden meegenomen naar de "congreso', een grote hut , waarin de echte chef in een hangmat midden in de hut ligt. Er om heen staan harde houtenbanken, voor zijn "onderdanen". de echte chief spreekt geen spaans . Eva geeft hem nog een kadootje...wij hebben daar niet eens aan gedacht en vinden eigenlijk dat er dan te veel verwachtingen worden gegeven aan deze mensen. Ze verwachten dan voortaan van elke cruiser een geschenk. Op die manier verpest je het originele leefklimaat van deze mensen. We krijgen toestemming om zijn dorp te bezoeken en worden door Marcos rondgeleid in het dorp. Overal lopen de mensen uit, vooral merken me later, om Chris met de kinderen te zien. Vrouwen met mooie mola's op hun blouses en met rode gekleurde wangen komen hun hutten uit om ons gedag te zeggen. Chris wordt inmiddels door de kinderen beziggehouden. We bewonderen het dorp met de hutten, de structuur en alle kleine details. Er staan ook een paar stenen gebouwtjes. Marcos spreekt een beetje engels. Als we hem vragen of we de school kunnen zien lacht hij maar een beetje. We vermoeden dat er geen school is! We worden door Marcos voorgesteld aan zijn zus, die een kleine baby heeft. We vragen of we de volgende dag brood en bananen kunnen kopen. Ja hoor prima. Bij de steiger zien we nog een varken in een hok zitten,,, voor de volgende kerst? We spreken een tijd af en gaan terug met de dinghy. We hebben het gevoel dat het goed is dat we bij elkaar in de dinghy zijn gestapt. Bij deze mensen, met het weinige dat ze hebben zou het aankomen van 5 mensen in twee dinghy's wel eens een raar beeld kunnen geven.

De volgende dag gaan we terug, en weer worden we het hele dorp rondgeleid. We zien nu ook een kleine bananenplantage. Uiteindelijk komt de aap uit de mouw...Marcos loopt naar een buitenboordmotor toe en vertelt dat deze niet meer werkt. aan ons..juist..de taak om hem weer aan de praat te krijgen. Arjen en Leif staan in de brandende zon te kijken. Eerst vertelt Arjen aan hun dat er minimaal een kuip water moet zijn om de schroef in te zetten. daarna wordt er door onze "helden" vakkundig gekeken. De motor blijkt gewoon erg vuil te zijn. Na het schoonmaken en afstellen van diverse onderdelen en bruut geweld (Arjen) met het aantrekken van de motor, loopt die weer. Blijdschap op het gezicht van Marcos. Ook wij zijn blij dat we ze niet teleurgesteld hebben. Als dank krijgen we platanen, bakbananen, een welkome aanvulling op ons boordvoedsel. In de tussentijd hebben Marry en Eva het gezinsleven van deze familie bekeken, mola's bewonderd en Chris vermaakt zich met alle kinderen. Ze voelen aan zijn haar..hij voelt aan hun haar, komisch. Brood hebben ze nog niet, maar dat gaan Arjen, Eva en Leif 's middags halen als Chris ligt te slapen. " Wat een verschil" roepen ze als ze terugkomen. Nu geen kinderen om hen heen (schijnbaar zijn volwassenen niet interessant) , en het dorp leek uitgestorven. hier invoegen foto: Hjälp att fixa motor Een paar dagen later vertrekken we voor een korte tocht naar Ustupu. Het weer is niet echt super, maar de ankerplek wordt steeds minder aantrekkelijk door de swell die onze nachtrust niet echt veel goed doet. Toch maar weg dus. We varen tussen een passage door in het rif, gelukkig goed te zien door de brekers en hakken tegen de wind in op de motor naar dieper vaarwater. Na zo'n 3 mijl kunnen we de koers verleggen en motorsailen, kruisen was eerder trouwens niet mogelijk tussen de ondieptes in... En even later , na het ronden van een eilandje kunnen we de "bocht" om en hebben dan een mooie koers. We ankeren voor Ustupu, het grootste dorp hier in de San Blas eilanden. In ons kielzog komen ook Eva en Leif en een Amerikaanse boot die we de ankerplek binnenpraten. Onfortuinlijk genoeg zijn ze niet erg oplettend en varen op een ondiep stuk (gelukkig zand/modder) maar ze zitten muurvast. Een gezamenlijke actie doen ze een uur later weer drijven.

Inmiddels is de lokale bevolknig uitgelopen om dat te zien. Daarvoor al kwamen ze in hun kano's langs om mola's , kokosnoten etc aan te bieden of om te "bedelen"voor snoepjes of zo. Maar er zijn ook hier weer zoveel kinderen en mensen dat we er gewoon niet aan kunnen beginnen. We hebben niet genoeg voor iedereen.



Vooral Chris staat weer erg in de belangstelling. De volgende dag blijkt dat de waterpomp van de motor een lekkage vertoont. Arjen aan de slag. We denken dat er een aanvoerslang lekt maar dat is helaas niet zo. Het probleem zit in de pomp zelf. Arjen vraagt aan Leif om te helpen. Marry, Eva en Chris gaan het dorp in. Misschien kunnen we hier wel brood kopen?! We leggen aan bij de pier en worden gelijk weer omringd door kinderen. Maar het lijkt hier allemaal minder vriendelijk, is de eerst indruk. We lopen door het veel grotere dorp en zien een bakker. Met moeite kan ik broodjes kopen, de vrouw in de winkel doet net alsof ze het woord "pan"(spaans voor brood) niet begrijpt,. Als iemand anders brood komt kopen wijs ik er op en krijg er dus een paar. Nou nou, vriendelijk is anders. We lopen het dorp door, veel vrouwen buiten hier en Chris is weer de grote trekpleister. We zien hier ook Albino's. Witte vrouwen en kinderen. Ze denken dat Chris ook een albino is met zijn lichte haren. Ook komen vrouwen uit hun hutten gelopen en grijpen Chris van de straat, iets wat hij maar ook ik niet prettig vind en ik steek daar een stokje voor. Chris vermaakt zich er verder prima door met de kinderen verstoppertje te spelen en met een sok te slepen. Hij begint er ook mee te zwaaien, en dat is iets minder geslaagd.
Maar goed, met gemengde gevoelens gaan we weer terug naar de boot. De mensen zijn hier veel minder respectvol en vriendelijk dan in Pinos waar we onze eerste kennismaking hadden met de Kuna Yala indianen. De waterpomp is weer gerepareerd en Arjen en Leif gaan s'middags met de bijboot nog even de rivier op.



De ankerplek is niet fijn. We hebben weliswaar geen swell, maar het water is smerig. Dus tijd om te gaan. De volgende dag vertrekken we voor een tocht die zich zal kenmerken door varen tussen ondieptes, eyeballen vanaf de grannybar ( rek om de mast), kijken naar kleine palmeneilandjes en brekende riffen. Kortom een inspannend tochtje, maar we genieten ervan. Voordeel is dat het ook weer zonnig is en we de ondieptes nu goed kunnen zien. S middags ankeren we voor een mooi eilandje. We mogen weer de zes dollar betalen en gaan daarna zwemmen. Indianen in kano's komen voorbijgevaren en we maken een praatje met ze en krijgen zelfs nog een mango.

De dag erna gaan we gelijkdoor naar de volgende ankerplek, zo'n 28 mijl verder. Reden voor deze haast is een goed weersbericht met weinig golven. Zonder problemen komen we s middags aan op Isla Tigre. De aanblik op het dorp is niet erg fraai. Hutten die er vervallen en smerig uitzien. We brengen behalve ons hoofdanker nog en achteranker uit tegen het ronddraaien omdat we erg dicht op de kant geankerd liggen. De volgende dag gaan we het dorp in en vanaf de landkant ziet het er erg goed uit. Kinderen komen weer om met Chris te lopen en te spelen. We worden hier ook weer op alle mooie handelswaar gewezen, bewonderen het een en ander. We lopen zo lekker relaxed rond te banjeren, kopen nog een watermeloen en platanen en zwichten voor een mola. Maar je hebt het hier snel gezien. Wat trouwens wel opvalt is dat het water hier weer helderder wordt. Gelukkig maar. We vertrekken die middag naar Green island en ontmoeten daar weer oude bekenden. We vinden een schitterende ankerplek en blijven hier een paar dagen hangen. Met een aantal andere cruisers wordt er nog vuil verbrand, want dat kan je hier niet zomaar kwijt. Geen afvalcontainers op de strandjes dus dan zelf maar verbranden. De lokale bevolking doet dat tenslotte ook.



We hebben een leuke tijd hier, eten bij elkaar, drinken bij elkaar, gaan met elkaar naar het strand. Gezellig. De volgende ankerplek trekt alweer. We vertrekken naar de Holandes Cays. Ook daar is het weer erg mooi, liggen achter het rif, palmeneilandjes met dito strandjes in de buurt en zowaar een speelmaatje voor Chris, een Noors jongetje van dezelfde leeftijd. Om jullie maar jaloers te maken?! Nee hoor, maar het verveelt nog steeds niet. Ook hier plannen we weer gezamenlijke lunches, snorkelpartijtjes etc.

       


Jammer dat we ook dit gebied weer achter ons gaan laten. Over een kleine week zijn we waarschijnlijk in Colon waar we onszelf en de Bouskoura gaan voorbereiden op de "transit"door het kanaal en de Pacific. Dat betekent dus weer bevoorraden. Alles goed nalopen, reservematerialen kopen. Vooral nu is dat belangrijk , de Pacific is een uitgestrekt gebied waar we na vertrek vanaf de Zuid Amerikaanse kust vrijwel geen inkopen meer kunnen doen. We plannen nog wel eerst naar Equador te gaan en daarvandaan een deel van de Zuid Amerikaanse cultuur te gaan ontdekken. We houden jullie op de hoogte....