Update 52: zeilen over de grootte/stille oceaan....& een warm welkom in Frans Polynesie

datum: 27 mei 2005
locatie: Fatu Hiva , Iles Marquises, Frans Polynesie (10 graden zuid, 139 graden west)

Ja, wat is het nu, de grootte of stille oceaan. De atlas zegt grootte oceaan ,maar weet ik mij van vroeger niet te herinneren dat het stille oceaan heet? Maakt niet uit, het is ook beide.De afstanden zijn groot en je komt er bijna niemand tegen. Soms wat zeilers die zonodig vanuit Noord of Zuid Amerika of vanaf de Galapagos eilanden de oversteek wagen naar het eilandengebied van Frans Polynesie. En ja..daar hoort ook de bemanning van de Bouskoura bij. Op 1 mei 2005 lichten wij rond het middaguur ons anker en vertrekken vanuit Isabela, een van de Galapagos eilanden. De weersverwachting laat zien dat de eerste twee dagen lichte wind geeft en dat we daarna wind krijgen..en dat klopt precies. Na een week sturen we een emailtje rond..titel: Bouskoura goes fast. En dat doen we..de hoogste dagafstand is 181 mijl. Een record voor de Bouskoura. We wennen snel aan de dagen op zee. De dagen vliegen voorbij. We hebben ons wachtloopschema gewijzigd. De wachten beginnen als Chris in bed ligt en lopen als volgt: eerste wacht: 2,5 uur
tweede wacht: 2.5 uur
derde wacht: 3 uur
vierde wacht: 3 uur
Degene die de derde wacht heeft slaapt dan uit. We doen dit om de dag zodat we we beide de gelegenheid hebben om bij te slapen. Toch zitten we zo in ons ritme dat we vaak in onze uitslaaptijd niet de rust vinden. Meestal doen we beide dan nog een slaapje van een uur op de dag. Vaak doen we s morgens een zeilwissel , soms wel twee a drie keer per dag. Altijd is de discussie er voor de nacht. Zullen we dit zeil laten staan of zullen we zeil minderen. Hoe is de windhoek. Kunnen we twee voorzeilen voeren of wordt het genua en grootzeil....

De koers die we moeten varen is 259 graden. De eerste twee dagen sturen we meer zuidelijk, op zoek naar de passaatwind. Op deze dagen sturen we aan de wind om zoveel mogelijk schijnbare wind te hebben. En ja hoor..daarna pikt de wind op en gaan we snel. Dat is erg mooi. mooie snelheden en we varen de juiste koers. We lopen gedurende een dag of 9 mooie snelheden,maar feest duurt niet eeuwig dus daarna zakt de snelheid in. We zijn verschrikkelijk blij met onze booster die ons in dit lichte weer toch mooi voortduwt over deze blauwe oceaan. Het lijkt allemaal prima te gaan, maar ook helaas komt daar een beetje een eind aan. Na 8 dagen zeilen, met nog 1833 mijl te gaan, breekt (weer) het roer van de windvaan af. Dat grapje hadden we al eerder gehad toen we van Portugal naar Porto Santo zeilden. We voelen ons een beetje teneergeslagen, realiseren ons dat slechts de autopilot ons naar de Marquises kan sturen. De windvaan installatie gebruiken we eigenlijk bij alle soorten wind, bij veel wind, maar ook bij weinig wind, omdat dan een klein automaatje direct op de windvaan voor het sturen zorgt. En nu we het roer verloren zijn missen we deze twee mogelijkheden....... In de nacht die volgt denken we beide na en komen tot hetzelfde idee. Het moet mogelijk zijn om de windvaan installatie zonder eigen roer te gebruiken door via lijnen en blokken (katrollen), het stuurwiel te laten bewegen. De volgende dag discusseren we erover... en zoeken we de nodige materialen op. Voorwaarde: het materiaal moet wel stevig zijn. Ok, we gebruiken dan maar een mooie mahoniehouten plank. Veel te fraai natuurlijk,maar wel mooi dik en stevig.



Na een halve dag knutselen kunnen we het proberen. Het werkt..of niet... Nee toch niet naar behoren. De uitslagen op het stuurwiel zijn te klein. Maar een grote plus is dat de windaan zo wel het stuurwiel beweegt.

Nadenken...het moment moet vergroot worden. Nog een stuk mohoniehout er aanvast, zodat de arm langer wordt en dan..... werkt het naar behoren? He jammer nog niet....Wat dan nog nodig is , is om een stuurwielkoppeling maken om het stuurwiel te laten draaien, deze keer niet van mahonie gemaakt maar van watervast multiplex! Er moeten gaatjes getapt worden in het stuurwiel, wat niet meevalt op een bewegend stuurwiel, de plaatjes worden bevestigd, lijntjes eraan en het werkt, eindelijk Joepie..niet alleen meer afhankelijk van een autopilot maar we kunnen weer sturen op de wind...



Een groot voordeel is ook dat de windvaan geen stroom verbruikt, terwijl de autopilot dit wel doet. Dus we zijn dubbel blij. Het systeem is niet super, met windvlagen in buien bijvoorbeeld is de korrektie niet groot genoeg, maar het zij zo, en dan moeten we zelf even ingrijpen. Helaas kunnen we nu niet het kleine automaatje meer gebruiken voor licht weer zeilen, en wanneer de wind wegvalt moet toch de autopilot het weer overnemen. En die stopt er dan toch een aantal keren mee. Zo stuurt Marry in een nacht tweeen en half uur zelf. Bij het wisselen an de wacht maakt Arjen de relais schoon en werkt het weer, gelukkig. Marry slaapt na dit sturen erg diep, de beste slaap sinds vertrek. We zijn nu extra blij met onze emailvoorziening aan boord, want we kunnen gelijk met Windpilot regelen dat er een nieuw roer geleverd wordt in Tahiti, en dat gelukkig alles nog onder garantie!

Zo rommelen we een beetje aan en komen we 'vanzelf' in de Marquises terecht. We doen ieder nog een zeilreparatie, de regelaar en de koolborstels van de dynamo moeten vervangen worden en zo zijn er altijd wel klusjes te doen. Maar ja, we hebben dan uiteindelijk ook 2966 mijl gezeild in bijna 23 dagen. Een gemiddelde van 5,4 mijl peruur. De motor hebben we slechts 7 uurtjes gebruikt.En dat is inclusief anker op en anker neer gaan. Een mooie zeiltocht, dat kun je dus wel zeggen.



En hoe deed onze kleine matroos het.....ja de eerste week verlangde hij erg naar zijn vriendje Freud op Isabella. Naar Freud toe, mama? zei hij dan, of : mama, naar de kant toe? Nee lieve Chris, kijk eens om je heen, er is alleen maar water. Maar we vermaken ons wel. Knutselen doen we veel, vooral met klei spelen. Ook van de duplo worden de mooiste auto's gebouwd en het Jip en Janneke boek wordt stukgelezen. Arjen en ik krijgen er een soort Jip en Janneke verzadiging van..maar Chris wil niet anders horen. Slapen gaat redelijk..de ene nacht beter als de andere. Dat is afhankelijk van de bewegingen van de boot. Maar Chris wil heel vaak niet alleen blijven liggen zodat Marry meestal bij hem op het grote bed in de kajuit gaat liggen en daar een klein beetje slaap meepakt. Hoezo, hebben we die uurtjes slaap overdag nodig!!! Wat ook erg leuk is is het samen maken van muziek. Chris vindt opeens zijn xylofoon het einde, en met trommeltjes, sambaballen en andere Ecuadoriaanse instrumenten maken we er midden op zee een echt concert van. Ook spelen met de bal is leuk om je even uit te leven want de wereld is wel beperkt. Het eelt verdwijnt zelfs van onze voeten, verplaatst zich naar de handen (lijnen aantrekken).

En hoe we dat doen met eten....we hebben op Isabela nog fruit en groenten ingeslagen. Slechts de laatste vier dagen eten we groenten uit blik. Fruit hebben we vrij lang, we hebben sinaasappels, waarvan we er zelfs bij aankomst op Fatu Hiva nog over hebben. Scheurbuik hebben we in elk geval niet gekregen.

En dan... we zijn er bijna, rekenen hoe laat komen we aan. Oeps, in het donker, dat willen we niet. De laatste 36 uur mogen we niet meer dan 4 a 4,5 mijl per uur afleggen. Normaal zakt de wind in in de nacht, maar juist in deze nachten is er voldoende wind voor een 6/7 mijls per uur snelheid..en wij mogen niet.... We hebben goed gerekend en komen op maandagmorgen 23 mei om 6 uur aan bij het eiland Fatu Hiva, bijna 23 dagen na vertrek uit Isabela. Helaas zijn we weer eens lang bezig met ankeren. Er liggen veel boten in de baai en het water is diep....Na een keer te dicht ankeren op een andere boot, de tweede keer ankeren en dreggen we en we besluiten dat we niet voldoende ketting hebben voor deze waterdiepte. Dat betekent..bakskist leeg en de andere ankerketting opzoeken. Deze heeft net zoveel ketting maar ook nog een extra lijn van 60 meter zodat we dan geen problemen hebben. De derde ankerpoging lukt dan, met de nieuwe ankerketting/lijn op zo'n 23 meter diepte..

Eindelijk het is tijd om rond te kijken en te genieten van deze spectaculaire baai. Het is hier onbeschrijflijk mooi, zeker na drie weken op zee. We ruimen de zeilen op, de boot ziet er bovendeks na een uurtje weer prima uit. De dinghy wordt opgepompt, we nemen een heerlijke duik in het water. Dat is nu weer heerlijk 30 graden. Op de Galapagos eilanden moesten we het doen met slechts 22 graden....

      


n dan...welkom in Frans Polynesie...s middags gaan we naar de kant. We ontdekken dat geld hier niet zo belangrijk is. De mensen willen ruilen. Parfum, lipstick, nagellak zijn populair bij de vrouwen en we kunnen er schilderingen op boombast voor ruilen. Ze hebben ook erg fraai houtsnijwerk, allemaal uniek. Zo zijn er de tiki's, een soort houtsnede met een gezicht erin, maskers, houtsnijwerk van roggen, schildpadden. Ook maken sommigen mooie dingen van een groene steensoort of van de tanden van walvissen. Het is trouwens heerlijk om na drie weken de benen te kunnen strekken. Zeker de been spieren komen erg tekort op een lange oversteek ondanks al het gebalanceer. Chris vindt het ook weer heerlijk om te lopen en vooral zijn rugdrager te duwen. We schakelen over van de spaanse taal op de franse, wat niet meevalt. Maar na een paar dagen gaat ook dat beter. Na de eerste indrukken slapen we de eerste nacht op anker als blokken. Fit genoeg zijn we dan weer voor een wandeling naar de waterval. Een mooie wandeling , die beloond wordt met een schitterende waterval en een heerlijk bassin om te zwemmen.

            


papa en chris Onderweg rapen we kokosnoten op, drinken de kokosmelk op en peuzelen van de kokos. Chris vindt het ook heerlijk. Op de terugweg stoppen we bij een huis. De bewoner sprak ons op de heenweg al aan of we pompelmoezen wilden. Fruit hebben ze hier in overvloed. We ruilen nagellak en lipstick voor een hele zak papayas's, citroenen, en pompelmoezen. We krijgen zelfs nog een bord met iets lekker gekookt erop. Heerlijk. Erg lieve mensen. Pompelmoezen zijn een soort reuzegrapefruits. Gelukkig zijn ze minder zuur en dus eet zelfs Arjen ze graag. We krijgen een mooie vitamine c hoeveelheid binnen met al dat heerlijke fruit.

Zo blijven we een paar dagen hangen hier in dit paradijsje. We doen de was op de kant met water uit de kraan (veel bekijks van de schoolkinderen!), vullen water bij, verlengen de ankerketting zodat we nu 120 meter ankerketting hebben en talloze andere kleine klusjes..en we zijn druk met het ruilen in het dorp. Een oude stootwil en een oud hengeltje met molentje ruilen we voor mooi houtsnijwerk. Na twee dagen hoeven we niet meer te ruilen,we hebben voorlopig genoeg souvenirs.

We blijven zelfs een dag langer dan gepland omdat er feest is. Op donderdagmiddag is er een en al bedrijvigheid in het dorp. Er worden kransen gevlochten, bloemenslingers gemaakt want morgen vieren de kinderen op de school moederdag. We vragen of we erbij mogen zijn en we zijn welkom. Leuk. En spijt hebben we niet. De kinderen zijn allemaal mooi aangekleed. Elke groep heeft andere kleding en met veel bloemen wordt het echt heel feestelijk. Er wordt gedanst, gezongen. Dans en zang zijn zowel polynesisch als frans getint.. van alles wat. De allerkleinsten zijn erg lief en vertederend om te zien. Alle kinderen hebben er duidelijk plezier in. De moeders die ook aanwezig zijn, krijgen van de kinderen uit de oudste gorep een wens. Sommigen zijn zichtbaar geemotioneerd. Het hele festijn duurt bijna twee uur. daarna wordt er limonade geschonken en mogen we mee eten van de taarten en cakes die gebakken zijn. We nemen een kijkje in de school. Ze hebben hier erg veel speelgoed en lesmateriaal. Nu begrijpen we waarom de potloden geen goed ruilmiddel zijn....Chris vindt het maar interessant en wil graag in de klas blijven spelen met grote knuffels, wandelwagentjes, winkeltjes..hij kijkt zijn ogen uit. De juf wil graag weten wat wij aan boord doen met Chris. Leuk om dat in steenkolenfrans te kunnen vertellen.

Dit was echt uniek om mee te maken. Een feest bijwonen, niet voor toeristen georganiseerd, maar voor de lokale bevolking zelf....we hebben er erg van genoten. We maken in die twee uurtjes 76 foto's, maar het is dan ook enig.....

            


We zijn erg benieuwd wat de rest van Frans Polynesie ons gaat brengen. Morgen zeilen we toch maar weer verder..alhoewel we hier in dit kleine paradijs,eeuwen zouden kunnen blijven.