Briefje van Chris 15
02 December 2003
Zo, weer een berichtje van jullie stoere zeebonkie hier…. Ik heb nu alweer erg ver gevaren. Zeven dagen lang ben ik niet van de boot geweest en heb ik alleen maar water gezien. Dat heet nou zeezeilen. In Las Palmas is Hein aan boord gekomen en hij vaart met ons mee naar dat verre land, de Kaap Verden. Hij neemt ook nog mooie kadootjes voor mij mee. Fijn hoor. Een mooie blokkenhelicopter en een dvd van de teletubbies. Lief hoor.Onderweg heb ik mij wel goed vermaakt, alhoewel het soms wel lastig is hoor om te spelen als de boot beweegt. De eerste dagen heb ik nog veel gewoon in mijn stoeltje buiten gezeten, maar toen ik gewend was aan de deining kroop ik weer lekker rond. Ook heb ik wel veel in mijn box gespeeld op de bank en ik vind het dan erg leuk als mijn papa of mama er bij komen zitten. In het kastje naast de bank liggen nu appeltjes en die vind ik heel interessant. Ik speel er steeds mee en soms eet ik er stiekum een stukje van af. Mijn mama zegt steeds dat ik niet in elk appeltje moet bijten, maar dat vind ik gewoon leuk.
Ik ben nog wel onderweg hard gevallen, uit mijn mooie rode schommeltje, en dat was niet fijn. Maar ik heb er niets van over gehouden hoor! Ik ben nu gewoon weer lekker eigenwijs en ondeugend.
Jullie denken zeker dat ik alleen maar in mijn zwembroekje heb rondgelopen, nou dat is niet waar hoor. De eerste dagen op de oceaan zijn gewoon koud. Ik moest mijn lange broek en vest aan. Pas na vier dagen begin het wat warmer te worden en kan ik gewoon mijn korte broek en t-shirtje weer aan.
Met (oom) Hein kan ik best veel lol hebben. Ik mag zelfs zijn mooie zonnebril afpakken en op mijn neus zetten. Kijk maar op de foto..leuk he!
Hier in Santiago zijn heel veel mensen die heel erg bruin zijn, en ze vinden mij heel bijzonder. Gisteren liepen er heel veel kinderen langs die uit school kwamen en ze keken allemaal naar me. Sommigen aaiden zelfs over mijn wang. Bij het kantoortje van de immigratie was een mevrouw die Nederlands sprak. Die vond mij ook zo mooi.Ze vinden mij bonito en dat betekent knap.
Met mijn mama en papa ben ik ook nog de stad doorgereden, en dat was wel heel stoffig hoor. Je moet hier echt je voetjes afspoelen van het stof als je op de boot komt. In mijn buggy kan ik hier eigenlijk niet zitten, er zijn geen mooie weggetjes om over heen te rijden. Dus ik ga nu vaak in mijn rugdrager mee op de rug van papa, mama, (oom) Hein en Frans Jan.
Liedjes zingen met mijn mama en papa vind ik ook erg leuk. Vooral als ik dan in mijn handjes kan klappen. Ik ga dan al lekker klappen als ze beginnen met zingen.
Ik heb natuurlijk niet meer geoefend met los staan maar wat ik wel kan is al een tree naar beneden als ik boven op de trap zit. Ik vind het heel leuk om op de trap te zitten en te kijken naar wat mijn papa en mama in de kombuis doen. De kombuis is de keuken op een boot, raar woord he?
Vanmorgen zijn ook mijn haartjes weer geknipt, zodat ik weer een stoer koppie heb, leuk he!
Nou ,
Veel knuffels en tot de volgende brief
Chris