Briefje van Chris 16
15 December 2003
Vanuit Faja da Aqua, Brava, Kaap Verden
Zo , daar ben ik weer in mijn eigen rubriekje. Weet je, ik vind dat wel heel
stoer hoor dat ik al brieven aan jullie kan schrijven. Zo kunnen jullie mijn
belevenissen goed volgen. Hein is inmiddels weer naar Nederland terug en nu
is Frans Jan er. Gezellig hoor! We zijn nog heel veel dagen naar het strand
geweest, maar soms werden we wel heel nat van de golven die in het kleine
bootje zijn gekomen. Ik moet nu ook steeds mijn dikke oranje zwemvest aan
als we in het bootje gaan. En , ik zeg er niks van, maar eigenlijk vind ik
het maar niks. Ik kan me dan bijna niet meer bewegen joh. En mijn papa of
mama of Frans Jan houden me dan ook nog eens heel stevig vast. Gelukkig is
dat meestal maar voor even, want we zijn dat vaak al snel op het strand. En
daar vind ik zulke mooie dingen, dopjes van bierflesjes, stukken van een
kokosnoot en nog veel meer. Meestal vraagt mama mij of ik het aan haar wil
geven en als ik dat doe, gooit ze het heel ver weg zodat ik er niet meer bij
kan. De zee is hier heel wild en dat vond ik eerst een beetje eng, maar ik
vind het nu helemaal te gek. Aan de waterlijn houdt mijn mama dan mijn
voetjes in het water en als er een grote golf komt dan komt al het schuim op
me af en ben ik bijna helemaal nat. Echt leuk hoor, maar ik moest er wel aan
wennen. Klauteren en klimmen kan ik inmiddels ook al de beste, Ik kan zelfs
al vanaf de bank buiten in mijn eigen stoeltje klimmen. De trap kent ook
geen geheimen meer voor me, de bovenste tree is mijn favoriete plekje. Dan
kan ik mooi bij de kraan , in de gootsteen, en bij de knopjes. Dat vinden
mijn papa en mama niet fijn, maar ik doe het toch elke keer. Ze vinden dat
ik erg ondeugend wordt, maar ja, dat heb ik dan niet van een vreemde zeggen
ze. Lopen doe ik nog maar niet, op de boot gaat het met klauteren en klimmen
ook prima.
In mijn buggy heb ik al een hele tijd niet gezeten., Ik mag nu lekker in de
rugdrager. Daar kan ik mooi alles in de gaten houden.Dat moet wel hoor, want
ik wordt echt al heel groot.Ik heb nu alweer drie kiezen. O ja, ik wil nu
ook echt alles eten wat mijn mama en papa hebben. Maakt niet uit wat, ik wil
het ook! En als mijn mama eten gaat koken wil ik dat het direkt klaar is en
dan ga ik net zolang aan haar benen trekken totdat het klaar is. Soms duurt
dat heel erg lang.Ze moppert dan een beetje op me zo van, “ja Chris , mama
kan niet heksen” en “zo kan ik geen stap verzetten”maar dat maakt me niet
uit. Als ik dan eindelijk met de anderen aan tafel zit ben ik al gauw weer
de vrolijke Chris. En als ik dan vol zit, duw ik gewoon de lepel weg. O ja,
verhaaltjes vertellen doe ik soms ook, maar ik vind zelf de verhaaltjes van
Dribbel en Nijntje het allermooiste. Van Tante Inge heb ik een dvd schijfje
gekregen met verhaaltjes van Nijntje en als mama en papa die in de computer
stoppen wordt ik al helemaal blij. Ik ga dan op de bank staan, met mijn
handjes op de tafel om maar niets te missen. Maar die verhaaltjes duren soms
nog wel een beetje lang en dan ga ik gewoon weer een beetje rondkruipen op
de bank of over papa en mama heen. Ik hou ze lekker bezig hoor, zien jullie
wel?
Overmorgen gaan we weer heel lang varen, zegt mijn mama, en dan moet ik al
mijn belevenissen opsparen voor een briefje. Ik ben benieuwd of dat gaat
lukken. Ik maak zoveel mee. En dan moet ik dat allemaal maar onthouden. In
elk geval vind ik het nog steeds erg leuk zo op de Bouskoura met mijn mama
en papa.
Nou een lekker kerstknuffeltje van Chris