Briefje van Chris 31

Locatie: Venezuela, Chimana segunda
02 november 2004

Jongens jongens, ik heb weer een paar topweken achter de rug hoor. We zijn vanuit Trinidad ( tinida) naar Venezuela gevaren, en eindelijk gingen we weer eens elke dag naar het strand,. Joepie!! Ik heb mezelf helemaal uitgeleefd, soms ook gevallen…... Veel gezwommen, veel kuiltjes gegraven en vooral veel heen en weer gelopen. O ja stenen zoeken is ook erg leuk hoor. En die wil ik dan allemaal meenemen naar de Bouskoura, maar op een of andere manier verdwijnen die stenen opeens….zou mijn mama ze stiekem in het water gooien?



Ik heb ook zoveel dieren gezien de laatste weken. In trinidad zag ik een grote schildpad zwemmen en opeens dook hij onder. Jammer hoor. Maar toen we aan het zeilen waren heb ik dolfijnen gezien, veel pelikanen, veel vissen en ook ezels. De vissen werden door vissers met een bootje bij het strand gebracht en ze waren al dood, maar ik kon er geen genoeg van krijgen.

Op het strand hebben mijn mama en papa ook laten zien dat mijn voeten een afdrukje in het zand achterlaten. Dat is leuk hoor. En..weet je in die van papa kan ik met allebei mijn voeten staan, grappig hé!



Maar ik vermaak me niet alleen op het strand hoor, mijn duplo set van het politiekorps vind ik heel erg mooi. Ik speel daar elke dag wel mee. Soms lukt het alleen niet om de mannetjes zo te krijgen zoals ik dat wil en dan wordt ik boos en gooi ik wel eens wat op de grond. Ik zeg dan vallen, maar mijn mama zegt dan dat dat geen vallen is maar gooien. Meestal kijken we dan even samen, ook een van mijn nieuwe woorden, en dan lukt het meestal wel weer. Eergisteren hadden we zomaar alle mannen op de politieauto zitten….



Nou, en dat verhaal over het potje, vergeet het maar, ik doe het niet meer. Poep en plas gewoon weer in mijn luier en als ik in mij blootje rondloop op het dek….. Misschien komt het wel door een mooi boek dat ik heb gekregen van Betty toen we in Nederland waren. Het is een boek van Pietertje Pet en die doet alles wat niet mag en dat wil ik natuurlijk ook proberen. Gisteren was de tafel in de kajuit opgeklapt en toen mijn mama en papa buiten waren klom ik erop en ging ik de lamp heen en weer zwaaien. Mijn mama zag dat en ,,,nou ja je begrijpt het al. Ik moest gelijk van de tafel af. Maar ik probeerde het weer. Toen werd ze wel een beetje boos op me. En als ik niet luister moet ik in de gang staan, maar eigenlijk vind ik dat niet zo erg. Ik kijk ze dan ondeugend aan en soms mag ik er dan weer uit, meestal moet ik nog even wachten. En dan vindt ik het niet meer leuk hoor…. De kaartentafel weet ik ook al te vinden en daar staan zulke mooie dingen, pennen, potloden. passers en er ligt een groot vel papier, maar daar mag ik ook al niet op tekenen omdat het een zeekaart schijnt te zijn, Nou weet ik wel wat een verjaardagskaart is maar een zeekaart….

Verder heb ik wel een relaxed leventje. Ik krijg alleen wel weer twee nieuwe kiezen en daar heb ik een beetje last van. Ben ik weleens chagrijnig van. Maar goed hoort erbij toch…Ik zwem nu vaak bij de boot en ik kan nu zelf de kleine en de grote trap opklimmen als we hebben gezwommen. Als we dan weer schoon zijn ga ik wel eens lekker in mijn eigen stoel zitten om even bij te komen en klets ik lekker met mijn mama. O ja, ik weet ook al de woorden van liedjes, zoals van poesje mauw. Mijn papa en mama zingen dan het eerste stukje en ik vul de zin dan aan. En van verhaaltjes weet ik het soms ook al… Ik weet ook al wat wat een vierkant is en een driehoek. Mijn papa en mam laten de vormen vaak zien in het zand. Ze tekenen het gewoon in het zand met een stok. Met stokken slepen, sjouwen noem ik dat, vind ik ook erg mooi.

        


Mijn papa en mama vinden mij maar een grote knul worden, maar ze moeten mij wel steeds in de gaten houden zeggen ze. Gelukkig hebben ze niet veel anders te doen dus komt het mooi uit dat ik er ben, hi hi!

Groetjes van een ondeugend matroosje.
Chris