In een voor ons al aardig ver verleden, ontmoetten Arjen en Marry elkaar. Op zich was dat niet zo bijzonder als je beide op dezelfde school zit, een tweelingzus hebt waarmee je op dansles gaat en die vervolgens verkering krijgt met de broer van Arjen. Als je dan vervolgens nog dezelfde interesse in (water)sport blijkt te hebben, is de connectie snel gelegd. Zo hebben Arjen en Marry elkaar dan ontmoet. Onze watersportinteresse begon bij het surfen op de Alphense Zegerplas. In het zomerseizoen waren we regelmatig met vrienden te vinden op het strandje bij het clubhuis om ons uit te leven op het water. Is er toen al iets gaan kriebelen…? Het surfen bleven we doen, zelfs lange tijd nadat dit "uit de mode" was. Zelfs nu nog hebben we geen afstand van onze surfboards gedaan en hebben deze gestald bij vrienden die de boards tijdens onze reis mogen gebruiken en er op gaan letten. Altijd al wat gehad dus, met dat water….
Toen Arjen en Marry verkering hadden droomde Arjen er al over om met een catamaran de wereldzeeën over te gaan trekken. Dit leek ooit een grote droom, maar nu, na zo’n 20 jaar, gaat er dan toch iets van gebeuren. Dat hadden we natuurlijk nooit kunnen denken als jochie en grietje van 18 en 17 jaar oud. Weliswaar gaan we niet met een catamaran, maar met een kajuitzeiljacht. Tenslotte mag je (gelukkig) in de loop der jaren van gedachte veranderen.
Na dat we beide uitgeleerd waren en een baan hadden, begon ons leven als stel. We hadden genoeg aan ons werk, sport, elkaar en onze familie en vrienden.
Op een zeker moment besloten wij dat we wilden leren zeilen en zijn we zeillessen gaan volgen. In 1992 zijn wij getrouwd en onze huwelijksreis, ging naar het Friese Grou, waar we in een jeugdherberg onze wittebroodswe(e)k(en) doorbrachten en leerden zeilen in een valk. Harstikke leuk en voor ons de start van onze zeilcarriere. Na deze week huurden we regelmatig een BM-er, een centauer of een valk op een van de plassen in het midden van het land. Op een gegeven moment zagen we een advertentie van een zeilschool in Zeeland, die lessen gaf op kajuitzeiljachten. Dat leek ons wel wat. We hebben in twee zomers lessen gevolgd en daarnaast zijn we blijven zeilen in open bootjes. Ook vaarden we regelmatig mee met een vriend van ons die een boot op de Loosdrechtse plassen had liggen en via hem zeilden we ook mee met wedstrijden in Muiderzand.
Omdat wij beide niet elk jaar een nieuwe garderobe wilden, een groter huis en een grotere auto, bleef op een gegeven moment een saldo op onze spaarrekening achter. Wij hebben beide een economische opleiding gehad en vonden het dus niet verstandig een boot te kopen. Je was al zoveel kwijt aan onderhoud, stalling en verzekering..., nee wij gingen een boot huren.
Dat hebben een aantal zomers gedaan, maar toch misten we de vrijheid van het zelf kunnen bepalen wanneer je nu wel en niet kunt varen. We hebben toen een eigen zeilboot gekocht, een Beneteau uit 1986, type First 305. Dit was ons eigen schip en we voelden ons de koning te rijk, ondanks dat een eigen boot economisch niet helemaal slim was… Onze eigen boot en ja, daarvan heb je natuurlijk niet alleen de lusten maar ook ..precies de lasten. We begonnen met een winter vol met klussen. Allereerst het onderwaterschip. Hier zaten zoveel lagen antifouling op van onbestemde en deels onbekende fabrikanten dat we niet zomaar erover heen wilden met nog een nieuwe laag antifouling. We besloten het gehele onderwaterschip kaal te halen om zo met een schone lei, of liever een schone romp, verder konden gaan. Na een uitprobeersel met een peel away antifoulingverwijderaar en afkrabben, is het onderwaterschip uiteindelijk door ons kaal geschuurd. Vervolgens bleek de romp toch wat vocht te hebben, dus achteraf was dat ook geen overbodige actie. Vervolgens hebben we een nieuw epoxysysteem aangebracht. Ook hebben we de boot toen voorzien van een nieuwe vloer in de kajuit en nieuwe gordijnen, al het binnenwerk geschilderd en tal van andere kleine tijdrovende klusjes. Gelukkig hadden we daarvoor een hele winter de tijd, en we vonden het erg leuk en leerzaam om zo ons eigen schip op die manier te leren kennen. Ons eerste volle seizoen (1997) brak aan, een seizoen waarin we de boot hebben leren kennen en ook vele leuke plekjes aan voornamelijk het Ijsselmeer hebben bezocht. De vakanties van 1 x 1 week en 2 x 2 weken, gingen respectievelijk naar de Wadden, de Duitse Bocht en Zeeland. Het was in deze vakantie dat we het besef kregen dat je met een zeilboot TIJD nodig hebt. Arjen opperde in deze vakantie dat hij ook wel eens naar Oost Europa wilde, terloops Noorwegen en Zweden aan wilde doen en dat het hem heerlijk leek daarvoor een week of 8 vakantie te hebben. Al pratend kwamen we er snel achter dat voor een ‘tocht verderweg’ veel tijd nodig was….het idee van een lange reis was geboren.
We hadden de smaak te pakken en planden het daaropvolgende jaar (1998) om samen met onze vrienden Marco en Tineke, bezitters van een Winner 950, naar Denemarken te gaan. En dat gebeurde. We hadden direkt een ambitieus plan, zoals dat zo mooi heet. Plan was om via de Limfjorden naar de oostkust van Denemarken te zeilen, Kopenhagen te bezoeken en nog veel en veel meer. Die planning stond gelijk in de eerste dagen al op lossen schroeven toen we met windkracht 8 in de haven van Vlieland verwaaid lagen. En zo verging het ons veel in die vakantie. Uiteindelijk zijn we via het Kieler kanaal naar Denemarken gevaren en zijn we via de Limfjorden terug gegaan. Een mooie vakantie, erg goed voor de ervaring! Deze reis was voor ons een test of wij ,als stel, wel 4 weken lang met elkaar op zo’n beperkte oppervlakte konden leven! Het antwoord is ja! We deden navraag bij deze en gene want met onze First 305 de wereldzeeen over…..?! Kon dat, wilden we een ander schip en zo ja, welk type, welk materiaal etc etc. Allemaal vragen waar we niet direkt een antwoord op hadden. We maakten berekeningen wat ons een ander schip mocht kosten, lazen boeken over reisvoorbereiding en zochten stad en land af naar een ander schip. Helaas kwamen we in die winter niet het schip van onze dromen tegen, wat dat dan ook mocht zijn. Uiteindelijk hebben we hulp gekregen bij het zoeken naar een boot van een vriend van mensen die bij ons in de haven lagen. Hij wist ons op bepaalde zaken te wijzen, waar wij zelf geen rekening mee hadden gehouden. Dank je wel, Fokko. Arjen was helemaal gecharmeerd van een Sun Magic 44 uit de bekende Franse botenfabriek Jeanneau, maar deze viel af omdat deze boot voor ons doel, we hadden toen al een rondje Carieb in ons hoofd, niet comfortabel genoeg zou zijn?! Daarnaast bleek dat deze boot tweedehands slecht te verkrijgen was binnen ons budget. Bijna hadden een klipper gekocht, maar deze bleek bij nader inzien toch niet zo aantrekkelijk. Inmiddels hadden we onze eigen First 305 verkocht, twee weken voor de geplande zomervakantie en waren we bootloos. Gelukkig mochten we nog een paar dagen met onze vrienden Marco en Tineke meevaren en dat was erg geslaagd. We zijn toen in Dieppe op de trein naar huis gestapt om vervolgens met onze auto weer naar Frankrijk te rijden om een “Tour de France” te rijden om bootjes te kijken. We kwamen in die vakantie voor veel verassingen te staan. Dacht je dat er meerdere boten te koop lagen, bij makelaar A een en bij makelaar B ook hetzelfde type, nee, in Frankrijk werkt het toch even iets anders. Een boot kan bij diverse makelaars, tegen verschillende prijzen te koop worden aangeboden. Erg verwarrend als je dat niet weet! We hebben toen leuke mensen gesproken die echt hun best voor ons wilden doen, maar ook mensen die ons waarschijnlijk niet serieus namen en ons doodleuk vroegen of we niet twee weken later terug konden komen omdat de eigenaar nu aan het zeilen was. En dat terwijl we van te voren gebeld hadden of de boot te bezichtigen was…..! Ja, dan houdt het snel op.
We zijn in 9 dagen van de westkust naar de zuidkust gereden en hebben alleen maar snelwegen, havens en campings gezien. Uiteindelijk hadden we een lijstje met drie boten die we geschikt vonden. Dat waren een Nautique Saintonge 44, een Waquiez Amphitrite en een Amel Maramu. Arjen was erg gecharmeerd van de eerste en wilde toen we eenmaal thuis waren een bod gaan uitbrengen maar daar was Marry het niet mee eens. Zij was helemaal gek van de Amphitrite. We kwamen er niet uit, totdat we op een moment zeiden, en die Amel dan…Ja, waarom ook niet? We hebben toen in Nederland nog naar zo’n zelfde type boot gekeken en waren er toen wel van overtuigd dat we een keuring wilden doen voor die Amel die in Zuid Frankrijk te koop lag. Samen met Fokko hebben we dat geregeld en zijn we in een weekend naar Zuid Frankrijk gereden om de boot nogmaals te bekijken. Voor dat doel hebben we de boot toen ook op de kant laten zetten. Daar aangekomen hebben we nogmaals met een kritische blik de boot beoordeeld en zijn we uiteindelijk tot het koopproces over gegaan. Na een stevige onderhandeling was de boot aan het einde van dat weekend op papier van ons. Het koopcontract was getekend. Twee weken later zijn we teruggegaan om alle zaken af te wikkelen en de boot te laten transporteren naar het koude Nederland. Wat we daarna aan de boot gedaan hebben, kan je lezen onder het onderdeel Schip.
Bouskoura op het IJsselmeer