Muros in Ria de Muros

14 juli 2003
het weer: regen en ongeveer 22 graden
locatie: Muros in Ria de Muros

14 juli 2003 Na een paar dagen in de Ria de Camerinas vinden we het tijd om weer eens verder te gaan. Op dinsdag de 8e juli zorgen we er voor dat al onze emails beantwoord zijn en dat we zelf ook weer een update-tje versturen. De volgende dag, 9 juli besluiten we naar Finisterre te varen. We varen de baai uit, hebben een heel mooi windje, uit het noorden, zodat we met ruim tuig varen. De wind is alleen nog een beetje fris, zodat toch de lange broeken en de zeiljacks weer aangaan. Onder weg gebeurt het..schimmen in het water en dan…. dolfijnen. Geweldig om te zien dat deze mooie dieren de boeggolf van de Bouskoura uitkiezen om te spelen en ons te vermaken. Zeker een half uur blijven ze bij ons in de buurt. Het fototoestel wordt tevoorschijn gehaald (helaas niet de digitale—de batterijen moesten opgeladen worden) en er worden diverse plaatjes gemaakt. De dolfijnen zwemmen langs de boot, onder de punt van de boot door en komen vaak dan boven water. Ook springen ze naast de boot en we genieten met volle teugen. Dit is wat we al een tijdje hoopten te zien. Bij de aanloop naar Camerinas zagen we ook wel een enkele dolfijn, maar deze bleef maar kort bij ons en we konden slechts af en toe een rugvinnetje zien. Maar op deze tocht was het echt super.. Vandaag trouwens is Chris 10 maanden oud. We vinden dat hij nu wel erg groot wordt en een heel ventje is. Kletsen doet hij als de beste vooral wanneer hij het naar zijn zin heeft. Dan trappelen zijn voetjes en zijn mondje staat dan niet stil. Ook wanneer we gaan wandelen of fietsen heeft hij het helemaal naar z’n zin.

De hele tocht is trouwens lekker. Gebruik makend van de noordelijke wind vaar je vrij relaxed de zuidelijke richting uit, langs de voor zeilers zo mooi klinkende namen van de bekende kapen. Het ronden van Cabo Finisterre is dan wederom een mijlpaal. We ankeren vervolgens in het plaatsje Finisterre, waar we ’s avonds na het eten nog de wal opgaan. We zoeken steeds naar een benzinepomp om benzine voor ons buitenboordmotortje te kopen, maar dat is nog niet eenvoudig. Alle pompen zijn de afgelopen jaren uit de dorpen verdwenen, naar de buitengebieden. Dat betekend voor ons dus kilometers lopen met de jerrycan. In Finisterre horen we dat er 15 kilometer verder een pomp is..net te ver dus, ook voor de vouwfiets. Als we ankeren liggen we naast een engels stel met een catamaran. Zij zijn al in april vertrokken en we hebben erg leuk contact. Zij zijn net zoals ons onderweg naar de Canarische eilanden en de Caribische eilanden. Het zijn erg vriendelijke mensen en we wisselen veel wetenswaardigheden uit.

Op donderdag de 10 juli wordt er veel wind verwacht en omdat we in Finisterre dan aan lager wal liggen, verkassen we een mijl of vijf verder naar een ander baaitje. Het is hier erg mooi, bergachtig, witte stranden, groenblauw water. We maken jullie vast allemaal erg jaloers. De zon schijnt, het is een mooie temparatuur (25-28 graden). We besluiten eigenlijk heel rustig aan te doen. We hoeven tenslotte pas in november op de Canarische eilanden te zijn. Misschien zakken we ook nog wel de hele Portugese kust af. Het eerste plan was om dat tot Lissabon te doen en dan over te steken naar Maderia, maar we zien het nog wel.

14 juli 2003 Vissers in Ria de Muros Zaterdag (12 juli) willen we weer een baai verder gaan, naar de Ria de Muros. Wanneer we vertrekken is het een beetje heiig, maar dat verandert snel in mist. Omdat in de aanloop naar Ria de Muros nogal wat rotsen liggen besluiten we op voor ons bekende plaats, Finisterre, weer voor anker te gaan en te wachten op beter weer. Dat duurt de rest van de dag. ’s Middags zit het zo potdicht dat we nog geen 50 meter ver kunnen kijken. Het besluit om niet verder te varen getuigd dan maar weer van goed zeemanschap. Op zondag varen we vervolgens met weinig wind wel naar Ria de Muros en ankeren in de Ensinada de San Francisco. Het dorpje hier heet ook zo! Het is hier schilderachtig mooi, blauwgroen water, ruiger als in de vorige baai en ’s avonds na het eten zwemmen er een groot aantal dolfijnen in de baai. Ze voeren hun kunstjes voor ons op, het lijkt het dolfinarium wel. De dolfijnen blijven tot het donker wordt en zullen dan wel naar een slaapplaats gaan , denk ik? Slapen dolfijnen eigenlijk, vragen wij ons af, en zo ja, hoe dan? In de avond komen ook nog een engels paar met hun kleindochter van 1,5 jaar bij ons aan boord. Zij (Lea) en Chris spelen een beetje met elkaar. Chris vindt het wel erg leuk om een ander kindje te zien en is helemaal enthousiast. Leuk hoor om te zien dat hij dan ook gewoon lekker tegen andere kindjes kletst.
De volgende dag zwemmen er s ochtends allemaal kleine krabbetjes om de boot. Ze zijn niet groot genoeg voor de maaltijd, of je hebt er veel nodig om een lekker maaltje te kunnen hebben, dus laten we maar lekker zwemmen.
We roeien met het bijbootje naar het strand en wandelen een stukje. Het dorpje is een aaneenschakeling van appartementencomplexen. Veel bijzonders is er dus niet te zien. We doen nog wat kleine boodschapjes, vers brood, vlees en gaan daarna weer terug naar de Bouskoura. Daar aangekomen zien we weer dolfijnen. Echt erg leuk!
14 juli 2003 Krabbetjes langs de boot Later op de dag vertrekken we voor een heel kort tochtje (4 mijl) naar Muros. We nemen niet eens de moeite de was van de lijn te halen. Een uurtje later laten we het anker weer vallen naast de haven van Muros. Wanneer we later door het plaatstje lopen, ontmoeten we onze engelse vrienden weer. Ze hebben al voor ons uitgezocht waar we kunnen emailen dus dat staat voor morgen op het programma.
Ook weten ze waar een scheepswinkel is. Ok, wel gericht op de visserij, maar Arjen weet in zijn Spaans toch duidelijk te maken dat hij graag wil dat een perkins expert even naar onze waterpomp kijkt. Arjen is er toch niet helemaal gerust op en steeds horen we onderweg weer, alles wat je nu nog kunt doen, doe dat, want verder naar het zuiden is het niet te verkrijgen of voor heel veel geld. We krijgen een telefoonnummer, kopen een telefoonkaart en bellen hem op. Na een half uurtje is hij al bij ons aan boord, en verzekert ons dat we er ons geen zorgen om hoeven te maken. Dat geeft ons een goed gevoel en een zorg minder.

We zijn nu een maand weg en doen het nu erg lekker rustig aan. Soms hebben we inderdaad het gevoel 4 weken weg te zijn, op andere momenten lijkt het veel korter. We vervelen ons nog geen moment.
Onze dagindeling is, als we op anker liggen en niet gaan varen:
Wakker worden, eten, Chris nog even laten spelen en slapen, dan een paar boodschapjes doen, weer eten, Chris laten slapen en daarna eventueel nog wandelen fietsen etc. Na een uurtje of twee toch al wel weer eten maken (Chris doet vaak voor het eten nog een slaapje) , eten afwassen, spelen met Chris. Van tijd tot tijd mag er ook gewassen worden (OP DE HAND) en onderwijl proberen we ook nog mensen te ontmoeten, stukjes te schrijven voor de website , mailtjes te maken en toch ook..een boek te lezen. Ja dat is ook wel weer erg lekker, omdat we daar in het afgelopen halfjaar niet meer aan toegekomen zijn.
Helaas is het water hier erg koud (15 graden) zodat we nog niet hebben gezwommen. De temperatuur is overigens ook niet zo hoog, maar voor ons voorlopig prima, kunnen we rustig wennen aan de zon.
De komende dagen gaan we de baai (Ria de Muros) hier verder verkennen, in Muros is nog een feest, het feest van Virgen del Carmen, dus daar willen we ook nog even gaan kijken en misschien gaan we nog wel naar Santiago del Compostello. Al met al, genoeg leuke dingen in het vooruitzicht…