Update 9: fantastisch zeilen en …averij
Locatie: Porto Santo (32 graden N, 16 graden west)
5 september 2003
Eindelijk zijn we in Porto Santo. Het geplande vertrek was vanwege wind uit de verkeerde hoek en een diepedepressie en later geen wind en mist, uitgesteld tot we een betere weersverwachting hadden. Maar ..in de tussentijd hebben we ons wel verplaatst. We zijn vanuit Cascais naar Sesimbra gevaren, een fantastische zeiltocht met goede wind en een bruisend kielzog van de Bouskoura. Sesimbra is wel een aardig plaatsje maar met de buggy kunnen we er geen kant op. Op de toch al smalle stoepen staan overal auto’s geparkeerd en in de leuke smalle straatjes rijden de auto's af en aan. En ..omdat het weer waanzinnig zeilweer is vertrekken we later op de dag richting Sines. Alweer zo’n super zeiltocht. Han en Carla van de Esperanza blijven wel in Sesimbra en bezoeken daar het fort. Op hun toch daar naar toe zien ze ons varen en we horen later dat we er van door spoten met een geweldig kielzog. Nou dat kan wel kloppen, we gingen als een speer. Over de 32 mijl doen we slechts 5 uurtjes!
De volgende dag is het windstil en mistig, zodat we blij zijn dat we van dit tochtje konden genieten. Uiteindelijk blijven we toch bijna een week in Sines. Trouwens een bijzondere plaats want daar is Vasco da Gama geboren, voor diegene die de historische kennis niet paraat hebben, hij was de man die de route om Kaap de Goede Hoop heeft ondekt. In Sines is een strand naar hem vernoemd, Praia da Vasco da Gama en staat een fort met daar naast zijn standbeeld. Sines is een leuke plaats maar de internet faciliteiten zijn belabberd dus alle mensen die op een mailtje wachten, het komt eraan. Slechts een keer kunnen we gebruik maken van de PC in de bibliotheek maar die is erg traag en we kunnen de mailtjes niet op disk zetten. We maken ook met onze snorkelsetjes aan en gewapend met borstels, plamuurmessen en andere attriubuten de waterlijn van de Bouskoura schoon. Aan het windvaansuurblad is al een hele lange baard gegroeid.. We hebben erg veel eer van ons werk. We liggen daar fantastisch in een baai op 50 meter van het mooie zandstrand, samen met een o.a. een Nederlandse boot met de naam Vasco. We hadden de bemanningsleden van dit schip al in Cascais ontmoet en we hebben ook hier in Sines weer een leuke tijd met elkaar. Ze hebben drie jongens en Chris vind het schitterend om met ze te spelen. De jongste, Sil, is vier en wil steeds erg graag met Chris spelen en tv kijken. Als Chris voor de tv zit is hij meer geïnteresseerd in wat de jongens doen als de tv beelden.
Op zaterdag zien we op de weerkaartjes dat het in de komende week beter weer wordt en we gokken op dinsdag als vertrekdag voor de oversteek naar Porto Santo en Madeira . Het blijkt dat we alle weerkaarten juist geinterpreteerd hebben en we vertrekken dinsdagmorgen, samen met Han en Carla van de Esperanza. We hebben een geweldige zeildag, varen ongeveer aan de wind tot halve windse koersen en hebben een daggemiddelde van zo’n 150 mijl. Dat betekend dat we hard gaan. We genieten er erg van. Dit is het door ons geïntroduceerde Bouskoura gevoel. De nachten zijn erg fraai, veel sterren, een mooie maan en goed zicht. Tijdens de wacht is er zelfs tijd om een boek te lezen, met een hoofdlampje op natuurlijk. De tweede dag is net zo. Leuk is, dat we in het begin van de avond met een vriend van ons Ruud, via de kortegolf radio contact hebben. We hebben afspraken gemaakt om drie keer per week te zenden met elkaar, maar gedurende een aantal weken was er steeds geen verbinding mogelijk. Nu, midden op de Atlantische oceaan lukt dat wel. Leuk om zo vanuit de achterkajuit kontakt met Nederland te hebben! Aan het eind van de dag ruimt de wind en moeten we meer voor de wind gaat varen. Dat gaat goed, we bomen de genua uit en zeilen met bezaan en uitgeboomde genua verder. De boot loeft echter steeds op en we besluiten daarom de bezaan te strijken. We varen dan alleen op de genua. Een koersje dat door de windvaan gemakkelijk te sturen moet zijn. Maar de windvaan stuurt niet goed, zodat we steeds op het hoofdroer moeten corrigeren, Vreemd hoor. Als Arjen kijkt, het is inmiddels al donker, merkt hij dat het geheel niet meer goed draait. Hij besluit de windvaan af te koppelen en we sturen zelf. De volgende morgen kijken we wel verder. We krijgen een heftig nachtje, de automatische stuurautomaat trekt het niet met de golven en het komt er op neer dat we zelf de hele nacht sturen. Als Arjen de volgende morgen kijkt is hij perplex. Het roer dat als mechanisme dient om de boot te sturen is weg! Hoe dat kan, een raadsel en het stelt ons voor het probleem dat een van ons altijd moet sturen. Dat maakt de derde dag zwaar. Door de zeegang is slapen erg moeilijk. De boot rolt van links naar rechts en alhoewel Chris dat voor zijn slapen niet merkt, wil hij overdag door een van ons beziggehouden worden. Zitten voor hem is niet makkelijk, want hij valt of naar voren of naar achteren. Nu merken we pas hoe belangrijk een goed werkende windvaan is. Marry heeft de wacht van 12 uur tot 3 uur s nachts en dat is geen pretje. Ons stuurwiel stuurt zwaar, de golven duwen het achterschip steeds weg zodat we veel moeten sturen, De nacht is uitgerekend nu pikzwart, geen sterretje te zien en het sturen en turen is dus erg intensief. Marry telt de minuten af totdat ze de wacht kan overdragen. Wanneer dat gebeurt en ze ligt in de loodskooi, rolt de boot zo heen en weer dat ze de slaap niet kan vatten. Doordat dit geen doen is, besluiten we op de motor verder te varen. Dat maakt de koers iets beter.
‘s Morgens rollen we de genua weer uit en zeilen de laatste 25 mijl naar Porto Santo. Op die dag is er een man voor het schip en een voor het kind, zogezegd. Wanneer we rond twee uur in Porto Santo zijn, zijn we moe maar voldaan. De tocht hebben we snel afgelegd en met een gemiddelde van 6,5 knoop en dat is voor de Bouskoura erg goed. De aanloop van Porto Santo is erg fraai, het landschap is droog en dor, ruig en woest. Een genot om te zien. Ons anker laten we na 76 uur zeilen vallen in helder groen water. We ruimen de boot op, eten wat, en vinden het erg gaaf om hier op eigen kiel te zijn, op een eilanden groep die anders alleen per lucht toegankelijk is. We gaan de boel hier verkennen, hopen een oplossing te vinden voor onze defecte windvaan, (de leverancier is al op de hoogte,) en willen dan ook nog naar Madeira, het eiland zo’n 30 mijl verderop. Trouwens is het ook erg leuk om te weten dat we nu zover zuidelijk zitten dat we, wanneer je een rechte lijn trekt, al voor Afrika zit. We komen langzaam aan richting de Canarische eilanden en zijn daar in elk geval in oktober als we bezoek krijgen. Maar voor die tijd komen er vast nog wel nieuwe updates…..
En als iemand van onze zeilvrienden een windvaanroerblad ziet drijven..graag per expresse naar de Bouskoura sturen. We verwachten alleen dat het blad op de bodem van de oceaan ligt (4,5 kilometer diep).