30 Oktober 2003

Update 16: Verslag van een opstapper
Geschreven door Marco Bos
30 oktober 2003

(Nog even voor onze trouwe sitebezoekers, er staat tegenwoordig reclame op de site aan de rechterkant van de reisverslagen, waardoor je denkt niet alle tekst te kunnen lezen. Dit reclame tekstblok kan je sluiten aan de rechteronderkant van het blok. Klik gewoon op het knopje sluiten of close! en je kunt alle tekst weer lezen…)

Hierbij het vervolg op de update zoals die door Tineke geschreven is, mijn vakantie werd feitelijk verdeeld in een tweetal gedeeltes namelijk voor en na een ziekteperiode. Na 2,5 dag ziek, zwak, misselijk, diarree en koorts kreeg ik langzaam maar zeker het idee dat ik misschien wel beter richting Holland kon gaan. Mijn dagen bestonden voornamelijk uit drinken, wc opzoeken, slapen en pillen slikken. Vrijdagmorgen heb ik de captain de kant opgestuurd met de mededeling ga maar op zoek naar een arts want de ziekenboeg wil ontslagen worden. Een half uurtje later kwam Tineke terug met de mededeling dat ik in de watertaxi kon stappen en mij bij Chris kon voegen die al op de wachtlijst geplaatst was voor zijn inentingen. Aangekomen bij het kleine vissershaventje konden we de bijboot laten liggen en werd er voor mij een echte taxi besteld. Een paar minuten later werden we voor de goed ogende kliniek afgezet en kregen we na een uurtje wachten een arts te spreken. Op dat zelfde moment was Arjen op zoek naar een apotheker voor de medicijnen voor Chris, zodat wij ons in het Engels, met het beetje Spaans van Tineke en het Prisma woordenboek moesten redden.

De diagnose werd gesteld, een recept met o.a antibiotica alsmede een spuit in mijn rechter bil moest ervoor zorgen dat ik met 2 dagen weer helemaal de oude zou zijn (helaas Arjen….. de rust zou weer verstoord worden). ’s Avonds was mijn eetlust nog niet terug en het rommelde aardig in mijn buik maar het paardenmiddel deed zijn werk en de volgende dag was het allemaal een stuk beter en kon de vakantie beginnen. Het leek of de wind hierop gewacht had, normaal gesproken is het hier “altijd” noordoosten wind, maar vandaag en de rest van de week was het ZW-wind, dus dat werd kruisen en op de “Oceaan” waaide het een slordige 25 knopen met af en toe uitschieters van 30 tot 35 knopen. Met aangepaste zeilvoering gingen we “scherp” (was dit niet de minst favoriete koers van de Bouskoura?), aan de wind richting het midden van Fuertaventura waar we na een uurtje of 6, een slagje en een uurtje moteren (goed voor de stroom en warm water aankwamen) in een klein haventje in de plaats Gran Tarajal. Wat opviel was dat de havenmeester op vakantie was en je de boot gewoon ergens neer kon leggen, als het maar niet op de plaats van de politie was. Deze plaats werd veelvuldig opgezocht door Afrikaanse vluchtelingen. Zij kwamen ’s nachts aan in kleine houten open motorbootjes van circa 7 meter met een 18 pk buitenboordmotor. Elke avond werd door de politie een bootje opgebracht met gemiddeld 25 tot 30 vluchtelingen. De ene keer was het echt zielig hoe de vluchtelingen deze tocht gemaakt hadden, een andere keer was het een groep goed uitziende jongelui die door de politie dan ook op een geheel andere (hardere) wijze behandeld werden, echter allemaal werden ze per vliegtuig teruggebracht naar Afrika.

In Gran Tarajal zijn we een tweetal dagen blijven liggen. We hebben gezellig gebuurt bij andere Nederlandse schepen (het lijkt op een Nederlandse drijvende kolonie), verder een paar uur op het strand gelegen, internetcafé’s bezocht, veel gelezen, ijsjes gegeten, genikst en de acculader gerepareerd. Een “rustdag” van een wereldzeiler wordt verder gevuld met het uitwisselen van informatie (kaarten/boeken/adressen etc) danwel uitwisselen van weerberichten, ankerplaatsen en aanhoren wat bij een ander “allemaal” stuk is gegaan. Een ding is zeker, onderweg gaat alles stuk, dus moet je je afvragen: moet ik het maar laten voor wat het is en onderweg vervangen ofwel alles thuis vervangen. Wat wijs is zal voor een ieder anders zijn maar dat je handig moet zijn spreekt voor zich. Maandagavond besloten we om de volgende dag te vertrekken naar het zuidelijkste puntje van Fuertaventura waar we nog even zouden gaan snorkelen en vervolgens zouden oversteken naar Tenerife. Volgens de weerberichten zou de wind gaan draaien van ZW na NW en tegen de avond verder ruimen tot N-NO. Dus nog even snel naar de supermarkt waar het laatste brood werd ingekocht en dinsdagmorgen om 8.00 uur gingen de lijntjes los en na 4 uur moteren (geen wind c.q. max 5 knopen van achteren) lieten we rond de middag het anker vallen. Snorkel uitrusting opgezocht en samen met de bemanning en de kinderen van de Vasco een uurtje gesnorkeld. Daarna gedoucht, de boot gereed gemaakt voor de overtocht en nog even aan boord van de Vasco een kopje koffie gedronken. Op de navtex kwam er nog een weerbericht binnen dat op Gran Canaria (hier zouden we vlak langs gaan) en op Tenerife de komende uren zou regenen en de wind uit westelijke richtingen zou komen. De stemming werd meteen gedrukt want niemand had zin om te moteren. Op het moment dat we besloten om toch te gaan kwam de wind van 340 graden met een koerslijn van 290 graden was het te doen dus gingen we gewoon. Gran Canaria was ongeveer 55 mijl en als we moesten kruisen zouden we hier in de vroege ochtend aankomen, anders zouden we doorgaan naar Tenerife (totaal 105 mijl). Na een warme hap onderweg en na de eerste wachtindeling bleek dat de koers nog steeds bezeild was. De wind nam langzaam maar zeker toe tot een knoop of 15. Het werd een lekkere zeiltocht met een prachtige sterrenhemel. In de vroege ochtend moest zelfs de lichtweer genua vervangen worden door de grote fok omdat de wind toenam en wij in een van de bekende (voor de canarische eilanden) acceleratiezone terecht kwamen. Uiteindelijk lieten we de volgende dag het anker vallen in een mooie ankerbaai in het noorden van Tenerife waar de valwinden ons om de oren vlogen. ’s Avonds nog een beetje extra ketting gestoken (50 meter op 5 meter diepte) en we sliepen als een roos.

De donderdag zou een bedenkelijke dag worden. We zouden gaan duiken, echter Marco was snotterig/verkouden, Arjen vond het te koud om te duiken (water 22 graden???), Marry had haar bedenkingen, Chris had geen brevet en Tineke, ja die dacht, dan ik ook maar niet. Dan maar met zijn alle in de bijboot om de rotsen van dichtbij te bekijken en nog wat mooie foto’s te maken.Bij terugkomst bij de boot wilde Tineke overstappen vanuit de rubberboot op de Bouskoura toen er weer een valwind na beneden kwam zetten en zij het fototoestel liet vallen. Plons en weg was deze. Na enkele dregpogingen zat er niets anders op dan toch maar de duikuitrusting aan te trekken en het water in te gaan. Na een duik van 8 minuten had ze het toestel op een diepte van 7,6 meter gevonden. Een geluk bij een ongeluk was dat we net onze fotokaartjes hadden gewisseld dus de foto’s van de eerste week hebben we nog. Daarna hebben we het anker opgehaald en zijn we naar Santa Cruz gevaren waar morgen de boot uit het water getakeld wordt. Wordt vervolgd en ……………………….