Update 19: Praia de Santiago
locatie: Praia de Santiago, Kaap Verden
2 december 2003
Terwijl wij uit al jullie mailtjes lezen van sinterklaasstress en de donkere dagen in Nederland, genieten wij hier van de zon, maar ook van stof en van veel Afrikaans aandoende taferelen.
Maar voor we hier kwamen hebben we natuurlijk een hele afstand afgelegd.
Voor ons vertrek zorgen we de dat er weer verse groenten en fruit zijn gekocht, de laatste scheepsonderdelen worden gekocht, de dynamo van de schroefasdynamo wordt nog doorgemeten en we tanken nog water met jerrycans. Helemaal klaar maar ook nog vermoeid door het regelen van alle laatste dingen…waarom heb je het nou zo druk met zo’n vertrek in het vooruitzicht. Ook wisselen we nog de buis van de windvaan om met Peter Fortmann van windpilot. Dat is gelukkig allemaal volgens afspraak gegaan.Betekent wel natuurlijk dat eerst ons zwemplateau eraf moet, de windvaan, de pijp (roerkoning) eruit, nieuwe pijp erop…nou je , je begrijpt dat ons dat weer heel veel uurtjes kost.
Op zaterdag 22 november besluiten we, na nog een douche genomen te hebben in de haven van Las Palmas, de motor te starten, het anker op te halen en richting Kaap Verdie te varen. We varen door naar Santiago als alles goed gaat, een van de zuidelijke eilanden. De reden hiervoor is dat Frans Jan, onze opstapper voor het Atlantische traject hier is met de Fortuna, een ander Nederlands schip, waarvan we de bemanning al in Madeira zijn tegengekomen. Maar op dit traject vaart Hein mee. Hein is een bekende van de Vereniging van toerzeilers. Zelf is hij een aantal jaren geleden al met zijn vrouw en zoontje een jaar met zijn zeilboot weggeweest, dus een ideale opstapper. Gelijk op de eerste dag gaat ons wachtschema in. We besluiten om een schema van 4 uur aan te houden, maar in het laatste uur van de wacht mag je de volgende persoon al weer wakker maken. In dat uur kunnen dan zeilwisselingen plaatsvinden en de overdracht plaatsvinden. Zijn er nog bijzonderheden, sturen we nog de goede koers, zijn er schepen gepasseerd? We merken wel dat met een persoon erbij er veel meer rust aan boord is dan wanneer we met zijn tweeën zouden zijn.
De dagen verlopen goed. ’s Avonds na het eten gaat het avondschema in. De eerste twee mensen en Chris gaan te kooi, en de ander neemt de wacht op zich. Het gaat allemaal prima. Overdag worden er nog wat uurtjes slaap her en der weggepakt en we komen langzaam maar zeker in ons ritme. De eerste dagen hebben we niet echt een constante wind, de ene keer bijna niets de andere keer wat meer. Aan het einde van onze tocht blijkt dat we slechts 10 uur de motor hebben gebruikt.
Maandag is een beetje een pechdag. De schroefasdynamo, onze belangrijkste bron van energievoorziening tijdens het zeilen, stopt er weer mee, en dat terwijl we er al erg veel aan geklust hebben. Vanaf dat moment voeren we een streng stroombeleid. Alleen stroom gebruiken als het echt nodig is en geen onnodige dingen aan. Dus geen laptops aan, geen reisverslagen maken en mailtjes maken voor onderweg. Ook valt Chris heel hard als hij aan het schommelen is. Hij maakt een aardige smak in de kajuit. Gelukkig is er niets aan de hand blijkt na een paar dagen, maar de eerste dag is hij wel wat stil, huilerig en slaapt veel. Na deze dag begint hij weer ons oude eigenwijze mannetje te worden. Veel keuze hebben we niet..we maken ons natuurlijk wel wat zorgen, maar zijn al twee dagen onderweg. Teruggaan is geen optie, tegen de wind in zouden we daar minimaal 4 dagen over doen, dus gaan we toch maar door. Gelukkig blijkt het een goede beslissing. Ook wordt door Arjen gezien dat de waterpomp lekt en dat betekent weer klussen aan boord. Arjen kan de pomp zelf weer zo reviseren dat deze niet meer lekt, goed hoor!
De windvaan werkt fantastisch en ook het nieuwe stuurautomaatje dat bij licht weer de windvaan kan besturen is een uitkomst. Zelf sturen hebben we op misschien een uurtje na, niet gedaan.
Na 7 dagen en 6 uur lopen we net voor het donker, de ankerbaai van Praia de Santiago binnen. We hebben dan een tocht achter de rug van 953 zeemijlen, zo’n 2000 kilometer.Het laatste traject is erg mooi, we varen met een noodvaart langs het eiland Maio, zien de eerste droogte van de Kaap Verden en verbazen ons erover dat we het volgende eiland, dat slechts 15 mijl verder ligt door het vele stof niet kunnen onderscheiden. In de ankerbaai ligt de Fortuna en we worden door ze binnengezwaaid en horen daarna gelijk van de wetenswaardigheden met immigratie, aanleggen, of er een supermarkt is etc. De ankerbaai is qua schoonheid niet om over naar huis te schrijven, maar in de stad is veel te krijgen. Op maandag gaan we inklaren bij de immigratie en daarna gaan we op onderdelenjacht om de gesneuvelde onderdelen weer werkend te krijgen. Het is een belevenis op zich.Via een mannetje gaan we naar een garagebedrijf, daar blijkt het niet gerepareerd te kunnen worden, zodat we weer in de auto met de familie van die betreffende man, naar een andere plek in de stad gaan waar de onderdelen op de werkbank passend gemaakt worden. Onderweg worden zijn zoontjes nog even naar school gebracht. We leren van hun dat plant in het creools planta is, makkelijk hè, en ze vragen ons hoe dat in het engels heet. Gelukkig proberen de mensen hier wel engels te spreken. We moeten bij dit volgende bedrijf natuurlijk wel wachten, maar dat geeft ons de gelegenheid om eens te kijken naar het echte dagelijkse leven van de bewoners uit deze stad. Wat je veel ziet, zijn vrouwen met manden, waarin ze hun artikelen hebben liggen die ze op de markt in het centrum verkopen. Bij de werkplaats is het ook een drukte van belang. Denk niet aan een goed geoutilleerd garagebedrijf, nee het is een betonnen wand met daarin apparatuur en hard werkende mensen. Eigenlijk lijkt het een soort garagebox, maar dan van beton. In de omgeving lopen geiten rond, er wordt verderop muziek gemaakt op de gitaar. Vrouwen en kinderen lopen af en aan. Kleine kindjes worden in draagdoeken op de rug meegenomen. De vrouwen en sommige jongetjes lopen met grote stukken vis of andere waar op een plank te leuren. Die plank dragen ze met heel erg veel gemak op hun hoofd. Alleen bij een windvlaag gaat hun hand naar het hoofd om de lading goed “vast”te zetten….
Frans Jan komt aan het eind van de dag bij ons aan boord, hij moet nu nog even in de kajuit slapen, maar als Hein ons verlaat, kan hij lekker ook de voorpunt in en heeft hij een eigen ruimte.
Hein is in deze dagen druk bezig met het regelen van zijn vluchten, het maken van pasfoto’s, al een verhaal op zich, want het duurt bijna een dag voordat hij die foto’s heeft, en dat bij een 3 uurs service… en hij moet ook nog een visum hebben omdat hij niet weer met onze boot vertrekt. Het inklaren bij de havendienst de “capitania”is een vreemde gewaarwording. We moeten in een gangetje een formulier invullen en een bemanningslijst achterlaten. Ook houden ze de scheepsbrief achter, een kopie, maar dat weten ze niet… We krijgen die weer terug als we hier weggaan.
In het centrum wordt je veel aangeschoten om geld te wisselen, dingen te kopen, of iemand die graag wat voor je wil regelen. De Kaap verdianen zijn over het algemeen erg vriendelijk en we voelen ons hier best wel thuis. Leuk is gewoon dat je je eigen huis verplaatst naar alle landen die je zelf in gedachten hebt….
Morgen gaan we hier het eiland eens verkennen, we zijn benieuwd hoe dat hier toe gaat….