Update 21

Maandag 15 december 2003
locatie: Faja de aqua, Brava, Kaap Verden

Na ons dagje uit op Santiago is het al bijna tijd voor Hein om ons te gaan verlaten. Op zijn laatste avond kookt hij voor ons en zichzelf een heerlijke maaltijd met verse tonijn, pasta en diverse bijgerechtjes. Heerlijk. Smullen hoor. Vrijdagavond brengt Arjen Hein met het bijbootje naar de kant. Arjen regelt een taxi en Hein staat zich om te kleden en op dat moment….wordt zijn rugzak gestolen. Paniek! In zijn rugzak zit zijn paspoort, creditcards en ticket.Hein rent achter de dieven aan, en laat Arjen geen keus dan achter te blijven bij zijn spullen om te voorkomen dat er nog meer verdwijnt. Het loopt met een sisser af, een jongetje vertelt wie het gedaan hebben en Hein vind zijn tas terug met paspoort ticket creditcards, maar zonder geld, mobiele telefoon, en nieuwe discman. Later mailt hij ons nog en realiseert zich dat hij veel geluk heeft gehad. Hij komt de volgende dag, (met vertraging) weer aan op Nederlandse bodem.
Frans Jan is inmiddels ook al bij ons aan boord. Hij vaart met ons mee naar de Carieb.

Wij zijn al uitgeklaard en vertrekken de volgende dag naar Tarrafal, een baai aan de noordwestkant van Santiago. Hier vermaken we ons een week lang, mede doordat de Vasco ook op ons advies naar deze baai komt. Het strand is heerlijk, met kokospalmen, er is internet (heel traag) en op de markt kopen we bijna dagelijks een stukje vers tonijn. Smullen hoor. Er staat van tijd tot tijd wel een hele hoge deining zodat we soms niet naar de kant willen. Het risico dat we een golf in het bootje krijgen en alles zeiknat is, daar hebben we dan geen zin in. Inmiddels is dat toch al gebeurt en we hebben nu zelfs een setje zoutwaterkleren, die dus aangaan als we de bijboot ingaan. Zelfs Chris heeft zo’n setje.Donderdags zien we dan opeens twee masten aan de horizon verschijnen en vaart de Vasco de baai binnen. Het is weer een erg gezellig weerzien met onze vrienden en Chris vind het weer super om zich met de jongens te vermaken. We blijven nog maar een paar dagen extra, want wanneer we elkaar weer zien is de vraag. De eerste avond worden we bij ze uitgenodigd om hun zelfgevangen vis mee op te komen eten. Hoe doet iedereen dat toch, ons is het nog niet gelukt. Behalve de vliegende vissen die ’s nachts op het dek belanden is er nog geen levende vis bij ons op het dek geweest. We blijven het proberen.

Bij hotel Tarraffal mogen we water halen en na een praatje met een van de werknemers daar geef ik het speelrek van Chris weg. Hij speelt er niet meer mee, sterker nog, het zit al maanden in een plastic zak en hij mist het niet. We laten zien hoe het rek in elkaar gezet moet worden, maar omdat onze tocht weer niet helemaal droog verlopen is, loopt er een beetje water op de balie. Nou wil de manager ons graag een fotoboek verkopen van de Kaap Verden en vraagt ons het in te kijken. En..wat gebeurt er, precies met de voorkant in het water. Nou ja, om een lang verhaal kort te maken, hebben we het boek gekocht en hebben we een (ongewenst) mooi souvenir van de Kaap Verden. Op zondagmorgen vertrekt de Vasco, zij zullen naar Suriname varen en vandaar het Caribische gebied in gaan. Na een uurtje horen we ze over de marifoon. Ze hebben alweer vis aan de haak, een tonijn van 18 cm dik, en ongeveer 20 kilo. Bofferds hoor. Wij vertrekken ’s avonds voor een tochtje naar Brava, het meest zuidwestelijke eiland van de archipel. Het is een afstand van ongeveer 70 mijl. De windvoorspelling is niet zo goed dus we verwachten er minimaal 14 uur over te doen, reden om ‘s nachts te varen en in de morgen aan te komen. Voordeel is dan ook dat je op die dag de omgeving kunt verkennen .Het is hier ’s avonds om 18.30 donker en ’s morgens om 6.45 licht. We vertrekken nog bij daglicht, wat erg plezierig is omdat je dan op zee zit voordat het echt heel donker wordt, je de zeilen kan hijsen in daglicht, de boom er in kan zetten ( de boom is een paal die je horizontaal tussen de mast en de hoek van je zeil zet, zodat het zeil niet invalt) en alvast kunt wennen aan het ritme van de boot. Maar de wind is prima. We varen erg hard zelfs..en dat is ook weer niet goed want dan komen we alsnog in het donker aan. Halverwege de nacht wordt daarom de bezaan gestreken en de genua gedeeltelijk ingerold. We varen dan nog maar drie mijl per uur, terwijl dat eerder zo’n 7 mijl was..
                 


Na de verhalen van de Vasco willen wij natuurlijk ook wel een visje vangen. We zetten de vislijn uit. Gedurende de nacht voelen we regelmatig of we al wat aan de haak hebben. Maar als we ’s morgens de lijn opruimen blijkt het aas verdwenen te zijn. Hadden we beet? We hebben het niet gemerkt.Om 6.15 uur zijn we bijna op de plaats van bestemming. We ruimen de zeilen op en motoren het laatste stukje. We moeten ietsjes terug want we zijn al te ver gevaren. Het is nog steeds donker, dus doen we rustig aan en wachten we tot het licht wordt. De kaarten van dit gebied zijn niet altijd gedetailleerd, zodat , zoals dat zo mooi heet, de eyeball navigation, (dus met het blote oog kijken), de rest mag doen. Om 7.15 uur plaatselijke tijd laten we ons anker dan vallen, na een paar aanwijzingen van vissers. De mensen hier zijn supervriendelijk en behulpzaam. We vragen ze gelijk iets over het vissen en een visser is zo aardig om een mooie haak aan ons te verkopen. In de baai ligt een Franse boot, met de naam Emma, en de bemanning komt bij ons even koffie drinken. Gelukkig spreken ze Engels. Het plaatsje waar we liggen heet Porta de Faja, maar in de volksmond, Faja de Aqua, en dat klinkt natuurlijk vele malen poëtischer. Maar het stelt niet veel voor, een lange rij met huizen, die er hier trouwens mooi uit zien, een winkeltje wat qua grootte en assortiment overeenkomt met een matig bevoorraadde keuken.

Maar de baai en de omgeving van het eiland zien er erg mooi uit. Dit schijnt de mooiste ankerbaai te zijn van de hele Kaap Verden archipel. Morgen gaan we maar eens een bustochtje maken of een wandelingetje in de bergen. Het “landen” hier met de bijboot kan op een klein stukje zwart strand met grote kiezels. Dus dat wordt weer oppassen voor brekers in de deining. Toch heeft dat allemaal ook weer zijn charmante kant. Met een zonnetje en zo’n 28 graden is een beetje water op zijn tijd niet onplezierig.

We zullen dan overmorgen, woensdag 17 december, in de loop van de dag, vertrekken naar het Caribische gebied. De volgende update komt waarschijnlijk uit het land van de rum en de salsa. Maar dat zal we een paar weekje duren…In elk geval voor betekent het voor ons kerst op zee en oud en nieuw, dat merken we wel… Voor een ieder die dit leest, de Bouskoura crew, Arjen , Marry Chris en Frans Jan, wensen jullie gezegende kerstdagen en een goed, gezond en (wel)varend 2004 toe.