Update 29: Grenada


12 februari 2004
Locatie: Carriacou

Op Tobago klaren we uit bij de customs en immigration in Charlotteville, aan de noord west kant van het eiland. We moeten hiervoor eerst vanuit onze ankerbaai (Mount Irvine bay), proberen om daar naar toe te komen. Er loopt alleen geen weg aan de westkant zodat er besluiten eerst met de bus naar Scarborough te gaan, de hoofdstad en van daar uit met de bus naar Charlotteville en weer terug. We hebben al bustickets gekocht bij een van de kraampjes aan de weg, en staan te wachten. Er stopt een man die vraagt waar we naar toe moeten. We vertellen hem dan we naar Charlotteville willen. Hij kijkt even bedenkelijk maar wil ons dan toch wel daar naar toe rijden. We worden het eens over de prijs en na zo’n anderhalf uur stappen we uit in Charlotteville. We klaren uit en krijgen nog 24 uur om Tobago te verlaten. Dat komt op zich niet zo mooi uit want we willen pas de volgende dag tegen de avond vertrekken, maar goed. Onze taxichauffeur heeft inmiddels ons een nieuw voorstel gedaan voor de terugweg waar we op in gaan. Als we terug zijn op de boot is het ongeveer halfdrie. We zeggen, waarom gaan we vandaag niet alsnog richting Grenada. We besluiten dat te doen. Maar het wordt weer rennen en vliegen. Geplande vertrektijd is rond halfzes, zodat we bij licht de baai uit kunnen varen en de zeilen kunnen hijsen. Maar voor die tijd moet er nog veel gebeuren. Om een idee te geven…..

1. Het anker eruit trekken (op de hand) en opruimen
2. Buitenboordmotor optakelen en ophangen
3. Bijboot optakelen, leeglaten lopen en opruimen
4. Spullen uit de bijboot opruimen, zoals het benzinetankje, hoosvaatje, slotjes en veiligheidsketting…
5. De bijboot op het dek vastsjorren
6. De huiken (hoezen) van de zeilen halen
7. Dek en kuip opruimen
8. Lijnen aanslaan van de zeilen
9. Lierhendels pakken
10. Davits naar binnen zetten
11. Buggywieltjes schoonmaken en opruimen
12. En..nog tussendoor even eten koken
Jullie zien wel, voor een uurtje zeilen gaan we niet meer weg. Want dan kan pas het anker worden opgehaald en kunnen we onze weg vervolgen. En we varen nu richting Grenada. Het is een heerlijke zeiltocht, we lopen met z’n tweeen wacht op een drieuursschema en dat gaat prima. Omdat we in schemer vertrekken zien we Tobago steeds donkerder worden, maar met vele lampjes is het een mooi gezicht om er van weg te varen. We varen op een zeker moment toch te snel en besluiten zeil te minderen. De volgende ochtend om 8 uur valt ons anker in Prickly bay. Een hele diepe natuurlijke inham aan de zuidkant van Grenada. Het is erg vol in deze baai maar we vinden nog een prima plekje, niet tussen iedereen in..we houden tenslotte van een beetje vrijheid en ruimte om ons heen. We doen wat boodschappen, halen uiteraard eerst geld, want we hebben weer een andere valuta en klaren s middags in. De officials zijn niet zo vriendelijk en chagrijnen als we ze vragen om een pen te mogen lenen. Ze ontdooien eenbeetje als Chris steeds het kantoor in wil lopen en Arjen een opmerking maakt dat hij(Chris) daar schijnbaar graag wil werken….

De dagen daarop regelen we kleine dingen, de gasflesjes moeten gevuld worden en dat kost drie dagen zeggen ze.. het blijken er uiteindelijk zes te worden. Verder is hier een uitgebreide watersportwinkel en we kopen een puts en wat kleine dingen. Later die week schaffen we een nieuwe omvormer aan. Voor de buitenstaanders dat is een apparaat wat van het 12 volts boordnet stroom van 220 volt maakt zodat we bijvoorbeeld de laptop kunnen opladen. Van een mannetje, William, kopen we nog een lobster, een soort kreeft. Hij laat ons zien hoe we die moeten schoonmaken en we koken de lobster. Na zo’n kwartiertje komt er een roodgekookte kreeft uit de pan. De smaak is erg goed, verser kan ook niet, de lobster bewoog zelfs nog enigszins toen we hem schoonmaakten. Maar niet voor lang hoor…

Ook hebben we in dagen weer wat e-mail contact met ons thuisfront in Nederland. Wat is het toch altijd leuk en hartverwarmend om alle berichten uit Nederland te horen en wat is dat emaillen een fantastisch medium.
In Prickly bay is het erg vol en daardoor heb je weinig contact met andere boten. Je bent, zoals in een grote stad, alleen tussen de anderen.

Toch varen we regelmatig met de bijboot een rondje en zien we een zelfde type schip als wij hebben en maken een praatje. Erg leuk hoor. Verder gaan we regelmatig naar het strand en Chris vermaakt zich wederom erg goed.
Grenada willen we natuurlijk niet alleen van de waterkant bekijken en we gaan met de bekende mini busjes naar St George de hoofdstad van Grenada. Een leuke plaats en we kunnen de buggy hier gewoon weer eens gebruiken. We bezoeken ook de beroemde Anadale waterfall, voor de Amerikanen die hier per cruiseschip komen een must see..wij vinden het wel mooi maar dat je nou zegt, geweldig..nee de krimmlerwasserfalle in Oostenrijk zijn indrukwekkender. Toch is de omgeving wel fraai, met de tropische bamboe bomen en bananenplanten. Omdat we toch nog op onze gasflesjes moeten wachten gaan we een paar dagen later naar het Grand etang, een meer in het tropische woud. Hier groeien ook cacaobomen en ergens op Grenada is dan ook de chocolate company. We zijn inmiddels prickly bay een beetje zat maar besluiten toch nog wat langer te blijven als onze vrienden van de Vasco aan komen. Samen hebben we weer een geweldige tijd. Chris speelt weer geweldig met de jongens en samen hebben ze de grootste lol. Samen willen we verder naar het noorden varen. Op onze geplande vertrekdag waait het echter knalhard en de regen valt met bakken uit de lucht.

anadala fall

We stellen uiteindelijk het vertrek twee dagen uit. Dan vertrekken we richting happy hill bay en daar liggen we weer met z’n tweeen, de Vasco en de Bouskoura in een baai. Lekker even snorkelen en naar het strand en de volgende dag gaan we verder naar Carriacou, een eiland te noorden van Grenada. Dat wordt een pittig zeiltochtje. Hoog aan de wind met wind van zo’n 20-30 knopen (tussen de windkracht 5 en een ruime 6). Het is weer hakken geblazen en de Bouskoura bemanning is er niet echt heel blij mee. Chris vindt het niks en wil bezig gehouden worden. Een taak voor Marry omdat Arjen anders toch binnen erg snel misselijk wordt. Buiten is het te warm en te nat door het overkomende water, helaas. Na een pittig stukje aan de wind maken we een paar slagen om dichterbij het eiland te komen, en we hopen daar op een mildere zee. Maar dat is valse hoop. Uiteindelijk starten we voor de laatste vijf mijl de motor en laten we aan het einde van de middag ons anker weer naast de Vasco vallen in de ankerbaai. Op het eerste gezicht ziet het er leuk uit en ook mooi. Aan de noordkant van de baai is een lagune, omgeven met mangrovebomen, waar je alleen tijdens orkanen mag liggen. Het schijnt ook een goede plek te zijn om de orkaan uit te zitten.

We zijn nu in het gebied dat de Grenadines genoemd wordt, een gebied met eilandjes achter koraalriffen met heldergroen water en mooie zandstranden. Daar gaan we weer eens lekker van genieten. Emaillen zullen we daar vast niet kunnen we hebben al op het Nederlandse SSB net gehoord dat je er niets kunt krijgen. Dat wordt weer zelf een broodje bakken binnenkort..lekker hoor…….

O ja, de hoes voor de dinghy (bijboot) is na een week 's avonds huiselijke vlijt klaar en siert de bijboot. De hoes dient voornamelijk ter bescherming tegen de uv-straling van de zon. De stof hiervoor kochten we al op Madeira, en nu eindelijk zit de hoes erop. Weer een klus gedaan…. Maar het volgende klusje biedt zich inmiddels weer aan, onze zonnetent is versleten. We vervelen ons dus zeer zeker niet…..