09 april 2004

Update 32: Dominica
Datum: 09 april 2004
Locatie: Deshaies, Guadeloupe

Een lange update, dus veel leeswerk. Geniet ervan!

Inderdaad, op 22 maart vertrekken we richting Dominica. We stellen ons er veel van het eiland voor omdat iedereen ons verteld heeft dat dit toch wel een van de toppunten van de Carieb is. Langs de kust van Martinique gebruiken we eerst de motor om vooruit te komen. Wanneer we rond de noordpunt van het eiland zijn krijgen we wind, uit het noordwesten.... en dat is ongebruikelijk. Maar na een half uur draait de wind weer naar het vertrouwde noordoosten en neemt in kracht toe. We lopen heerlijk, zo’n 6 tot 8 knopen over de grond en de 37 mijl naar Dominica zijn eigenlijk in zo’n kleine zes uurtje beslecht. We komen aan in Roseau, de Pieterman is ons al voorgegaan en ligt daar, dus over de marifoon hebben we contact met elkaar. Een paar boatboys komen ons al aanbieden om te helpen maar dat slaan we vriendelijk doch beslist af. Het ankeren is een beetje lastig, er ligt een smalle richel waarop je goed kunt ankeren daarbuiten is het erg diep. We varen even rond en gooien het anker en stuk verder langs de kust in het water. We ankeren dan in acht meter wat op zich prima is. Als we goed en wel liggen vinden we toch dat we vrij dicht op de kant liggen. We zitten aan tafel als we besluiten dat het geen fijne plek is. Maar andere mogelijkheden zijn er weinig. Om er voor te zorgen dat we ‘s nachts niet op de kant gezet kunnen worden, mocht de wind draaien besluiten we nog een hekanker uit te brengen. Weer even doorpezen om het allemaal voor donker in orde te krijgen. Als het hekanker ligt voelen we ons een stuk prettiger, we weten in elk geval dat de Bouskoura geen kant meer op kan. Een hekanker is, voor de mensen die daar geen kijk op hebben een anker dat je vanaf de achterkant van de boot in het water gooit zodat je aan je anker voor en aan een anker achteraan vast ligt. Je kunt dan niet meer helemaal rondzwieren wanneer de wind draait en ook is de zekerheid van zo’n hekanker wel lekker.
We hebben nu alleen een klein ander probleempje, door het anker liggen we nu dwars op de golven. Nu is dat niet zo heel erg als je wakker bent, maar in de nacht neemt de wind af en voel je de deining behoorlijk. Het lijkt wel weer de oceaan. We slapen slecht en hebben weer het gevoel dat onze ingewanden van links naar rechts gaan als we in ons bed liggen. Van ellende pakt Arjen zijn laken en kussen en gaat in de kajuit slapen waar je de deining ietsjes minder voelt. Marry is dan net (rond 4.00 uur) in slaap gevallen.

De volgende morgen roepen we een van de boatboys en vragen of hij nog een mooring heeft, een bal met een lijn waar je aan kunt liggen. Helaas heeft hij die niet maar kunnen we vlak voor zijn huis ankeren en doen we een lijn van de achterkant van de Bouskoura naar een betonblok. We besluiten dat allemaal te doen, in ruil voor het regelen van een eilandtrip door de boatboy, Pancho. We varen er naar toe en na twee keer ankeren liggen we echt als een huis. Geen gerol meer door de golven en een veilige plek. Later op de dag komt de Umiak op dezelfde manier naast ons liggen. Het lijkt hier wel weer een Nederlands feestje, al onze vrienden zijn er en het is weer erg gezellig. De vrouw van Pancho komt uit Belgie en hij zegt ‘hoe gaat het’ bijna niet te verstaan maar toch leuk, het is een toffe gozer. Dinsdag klaren Arjen en de andere Nederlanders in in Roseau. Helaas is de official er niet en moeten ze een tijd wachten. Ondertussen maken ze van de gelegenheid gebruik om te internetten, te lunchen en boodschapjes te doen. Uiteindelijk lukt het dan toch maar ze zijn pas halverwege de middag weer terug. Roseau is een leuk stadje, veel mensen op straat en erg toeristisch, mede door de grote cruiseschepen die hier bijna dagelijks hun passagiers aan land brengen. Op twee dagen komen de cruiseschepen niet en is gelijk alles een stuk goedkoper.
Maar we plannen een paar tochtjes, we overleggen met Pancho voor een georganisserde tocht met alle Nederlanders en worden het eens over de prijs datum en route etc etc.

Een vervelend voorval doet zich nog voor op deze ankerplek. Arjen, Chris en ik zitten op het dek in de schaduw. Chris en Erwin van de Indigo en Sara en Marijke van de Umiak zijn vlakbij aan het zwemmen vanaf de Umiak, en daar liggen we zo’n 50 meter vanaf. Opeens gilt Erwin en raakt in het water in paniek. Hij gaat gauw de zwemtrap op en staat vervolgens op het dek te krijsen en te roepen dat hij gestoken is door een kwal. Marry gaat er maar naar toe. Hij blijkt inderdaad een kwal geraakt te hebben en de kinderen zijn helemaal in paniek. Marry stuurt Marijke naar de Bouskoura om azijn en watten te halen. Chris en Erwin zijn helemaal in paniek. Marry heeft de grootste moeite om ze te kalmeren. Inderdaad heeft Erwin op zijn armen en benen dunne blauwe sliertjes zitten. Chris heeft er slecht een paar omdat hij ze bij Erwin probeerde weg te trekken. Marry trekt ze er voorzichting af met een theedoek. Eerst geprobeerd om het met water af te spoelen maar dat werkt niet. Later lezen we dat je juist in dit soort situaties geen water moet gebruiken, maar met twee jongens die in paniek zijn weet je ook lang niet alles meer. Marijke komt terug van de Bouskoura en Arjen heeft ook een spuitbusje meegegeven met Diphamine, een kalmerende mousse. We proberen het en na een tijdje blijkt het inderdaad te helpen. We gaan naar binnen, leggen Erwin op de bank en na een tijdje voelt hij zich weer wat beter, heeft hij in elk geval minder pijn. Daf (schipper van de Umiak) is in de stad en roept met de portable marifoon op om te vragen of alles goed gaat en krijgt geen reactie. Arjen hoort dat en beantwoord hem. Hij is huisarts en beloofd zo snel mogelijk te komen. Na een tijdje is hij er inderdaad en geeft Erwin een pijnstiller. Later ontdekken we dat het toch een Portugees oorlogsschip geweest moet zijn en het gif van die beesten kan zeer ernstig zijn. Gelukkig viel het nu nog mee maar de pijn was verschrikkelijk. Een paar dagen later heeft Erwin nog steeds striemen om zijn armen en benen van de tentakels. Dat was me het middagje wel…. Zwemmen op deze ankerplek doen we gelijk niet meer…

Samen met de Vasco crew maken wij de volgende dag een tochtje naar een paar watervallen, de Trafalgar Falls. Het zijn twee watervallen een warme en een koude stroom. Na een ritje met een busje en een lekker stukje klauteren en klimmen komen we eerst bij de koude waterval uit. Bijna iedereen gaat even zwemmen. Op de terugweg komen we langs een poeltje met warm water. De Vasco family ligt er al in en wij volgen. Heerlijk, het lijkt wel zo’n kruidenbadje, heerlijk. Na maanden op de boot je afdouchen met een keteltje water is zo’n zoetwaterbadje pure luxe. Chris geniet er ook erg van. Heerlijk vindt hij het. De volgende dag is Norbert jarig en vieren we zijn verjaardag aan boord van de Vasco. S’morgens gaan wij nog op cadeau jacht en vinden we leuke dingen voor hem.

De dag na zijn verjaardag moet iedereen vroeg op omdat om acht uur onze busjes klaar staan voor de trip. We zijn met 21 nederlanders, een heel koppel. Als we de busjes in willen stappen blijkt erop eens een probleem te zijn over de prijs. Marijn van de Pieterman heeft alles geregeld en we komen er eerst niet uit. Als we en masse teruglopen kan het opeens toch. Argument was dat er wel erg veel kinderen zijn en de gidsen willen niet de kinderen dragen. Nou dat hadden we voorzien, voor de kleintjes, Chris en Wessel (Indigo) hebben we rugdragers bijons en de rest kan prima zelf lopen. Probleem uit de wereld en vertrekken maar… We rijden door het bergachtige gebied van zuid Dominica naar de Victoria Falls. We maken erg veel bochten en een aantal mensen wordt een beetje wagenziek. Wessel moet spugen en dat verplicht ons tot een stop. Maar uiteindelijk komen we allemaal fit aan bij het startpunt van de trail (wandelpad) naar de Victoria falls. Het gebied is erg mooi. Voor we aan de tocht beginnen wordt ons gevraagd of we na afloop nog willen lunchen. Dat doen we, voor 5 east carribean dollars pp.( ongeveer 1,75 euro) kan je natuurlijk niet weigeren.

De tocht begint met het oversteken van de rivier. De eerste keer vindt iedereen het even lastig om met bagage de juiste stappen op de juiste plekjes te zetten. Maar we zijn een grote familie en iedereen helpt elkaar. Arjen en ik hebben onze gymschoenen aan wanneer we door het water stappen. Veel beter voor de grip. Alleen aan het eind van de dag zijn onze tenen helemaal week van een hele dag in natte schoenen doorlopen. Alles heeft zijn voor en nadelen tenslotte. We waden nog een paar keer door het water en dan beginnen we aan een klauterpartij naar boven. Het gaat allemaal erg goed.Soms is het echter echt klauteren en klimmen, waarbij we hulp van anderen nodig hebben en de gidsen helpen ons allemaal bereidwillig. Helaas glijdt Corine nog uit en komt met haar hoofd tegen een rots aan. Gelukkig is het niet ernstig en kan ze gewoon de tocht vervolgen. Bijkomend voordeel is dat ze even kan uitrusten omdat we er dan ook bijna zijn.

De waterval stort zich naar beneden in een bassin met erg veel kracht. Op een geruime afstand zijn nog steeds de waterspetters te voelen. Iedereen heeft na de tocht wel zin in een verfrissende zwempartij en er wordt weer veel gespetterd. Toch is het water erg koud en door de kracht van de waterval staat er op de plek waar we zitten een windje en dat maakt het net een beetje fris voor onze begrippen. In het bassin staat een sterke stroming van het water dat rond stroomt. Heerlijk om er tegenin te zwemmen. Het water is niet vlak er staan golfjes op en het zwemmen tegen stroom in is vrij lastig. Regelmatig komt er een golfje water in mijn (marry) mond. Maar het is de moeite waard. De terugweg gaat vrij gemakkelijk, iedereen is er weer een beetje aan gewend en het doorwaden van het stromende water gaat zeker twee keer sneller als op de heenweg. Heelhuids komt iedereen weer beneden waar we in het domein van een Rasta man welkom worden geheten. We lopen langs een pad waar de ananasplanten langs staan. Mooi hoor om die zo te zien groeien. Het huisje van de Rasta stelt in onze west Europese begrippen niets voor, een paar houten planken, golfplaten, wat zeildoek, een afscheiding van zijn bed door een doek, en slapen doet hij op een matje op de rotsen. Maar dit is the way of live voor de rasta people. Het zijn erg religieuze mensen. Met Chris samen neem ik een kijkje in zijn huis en keukentje waar hij voor ons heeft gekookt. We krijgen de maaltijd opgedient in kalabassen en met een houten platte “lepel” kunnen we de groentecocktail uit de kalabas eten. Hij vraagt mij of Chris mijn enige kind is. Als mijn antwoord daarop bevestigend is zegt hij: God bless you. Wat hij nou precies bedoelt is mij een raadsel Of hij mij zegent met Chris of graag wil dat er nog een kind gegeven wordt aan ons? In elk geval vraag ik hem of ik een foto mag maken, samen met Chris. Hij vind het erg leuk, Chris niet en hij kijkt erg beteuterd en wil snel naar zijn mama terug…

Deze vriendelijke Rasta heeft ook een mooie bloementuin bij zijn huisje gemaakt, met lelies en vele andere bloemen. Hij heeft het in onze ogen best voor elkaar. Toch is hun leven niet makkelijk. Ze zijn vrij arm en leven van de natuur. Van tijd tot tijd trekken ze zich terug in het regenwoud om te mediteren.

Wij vinden het in elk geval heel bijzonder om deze mensen te mogen ontmoeten. Na deze lunch kruipen we weer in de busjes en vertrekken we naar de Emerald Pool, een wandeltochtje van ongeveer 20 minuten en weer een, zij het veel kleinere, waterval, die een mooi bassin aan zijn (of haar) voet heeft gevormd. Het is hier heel donker omdat de poel midden in het regenwoud ligt. We zien de hummingbird, horen hem veel vaker dan we hem zien eigenlijk, maar dat mag de pret niet drukken. Daarna gaan we naar Roseau terug waar we in het centrum uitstappen om te gaan eten. We overleggen met de restauranteigenaar. Hij moet even kijken of er genoeg in huis is om iedereen eten te geven. Hij heeft genoeg en we gaan naar binnen. Al gauw blijkt het niet het geval te zijn. Met gemengde gevoelens nemen we afscheid van deze restauranthouder, we betalen en lopen we terug naar het Anchorage hotel, ongeveer 2 kilometer buiten het dorp waar onze boten geankerd liggen. Nog niet iedereen heeft gegeten zodat de maaltijd in het Anchorage hotel wordt voortgezet.

We hebben een goede tijd verder hier, ondanks dat we niet zwemmen en gaan een paar dagen later naar een baai in het noorden van Dominica. Hier liggen we erg goed en mooi. We verkennen nog een park, het Cabrits National Park, met een fort, fort Shirley, dat zowel door de Fransen als de Engelsen is gebruikt voor de verdediging van de kustlijn. In het park zien we nog een paar slangetjes, ook eentje die zijn prooi net aan het verschalken is.

In deze periode wordt ook de vader van Marry geopereerd en hebben we af en toe kontakt met het thuisfront. Gelukkig is alles goed gegaan. Weer een hele geruststelling.

Het eiland is ons inderdaad heel goed bevallen, we hebben nog lang niet alles gezien, maar wellicht komen we hier alter nog eens terug. Ook zijn er tochten die erg zwaar zijn, zo’n drie a vier uur lopen en dezelfde tijd ook weer terug. Je hebt dan wel het spectaculaire boilinglake gezien. Maar met Chris op Arjen zijn rug behoorde dit voor ons niet tot de mogelijkheden. Maar wie weet ..een andere keer….