Update 35: Weer naar het zuiden
Locatie; Martinique
30 mei 2004
Na een paar weken in St. Maarten en St. Martin geweest te zijn, zijn we nu weer onderweg naar
het zuiden. Tenslotte willen we rond 1 juli in Trinidad aankomen. Veel bijzonders hebben we niet
gedaan. In St. Maarten hebben we uiteraard met de andere Nederlanders veel contact gehad, we
zijn nog met 4 gezinnen naar de dierentuin geweest en hebben de nodige klusjes weer afgewerkt.
Ook zijn we erachter gekomen dat onze GPS niet meer goed werkt. Gelukkig hebben we nog een
tweede GPS , denken we dan.
Veel Nederlandse boten liggen al weken in St. Maarten te wachten op goed weer voor de
oversteek. Zij hebben de zuidoostenwind nodig om gelijk naar de Azoren te kunnen varen, terwijl
wij juist de Noordoostenwind willen om naar het zuiden te kunnen varen. Op een dag is het zover.
Er wordt noordoostenwind voorspeld en we besluiten twee dagen later weg te gaan. De
weerkaartjes worden nauwlettend opgevraagd en bekeken en internet is daarbij ook altijd een
grote hulp. Dus varen wij, na vele mensen gedag gezegd te hebben weg uit St. Maarten. Er staat
een behoorlijke deining en we hebben een straf windje, zo’n 20-25-30 knopen, maar het gaat
allemaal erg goed. Wat wel lastig is, is dat Chris eigenlijk alleen maar binnen wil zijn als we
zeilen. Als we hem buiten zetten in zijn stoel wordt hij toch een beetje stiller. Binnen heeft hij
wonderlijk genoeg er weinig last van. Waarschijnlijk omdat hij dan lager zit en de afleiding van
zijn speelgoed heeft. Van Ted van de Vijla, een jongetje van 4 jaar, heeft Chris heel veel nieuwe
boekjes gekregen, zodat we ons onderweg prima kunnen vermaken. Marry zit dan meestal binnen
bij Chris omdat Arjen toch wat gevoeliger is voor zeeziekte en na drie weken stilliggen is dat
weer duidelijk te merken.
Onze koers ligt richting Guadeloupe en daar komen we na een wat mij (Marry) betreft prima
tocht de volgende middag aan. Weer zo’n 160 mijl geklokt. Helaas heeft op dit traject ook onze
andere GPS kuren gekregen zodat we onze kleine portabel(handheld) GPS uit ons noodtonnetje
halen en die maar gebruiken. Deze GPS heeft allen wel als nadeel dat het opstarten lang duurt en
dat er gewoon batterijen in moeten. Na zo’n 20 uur blijken die dan alweer leeg te zijn. Leve de
voorraad aan boord. Maar we zijn blij dat we deze kleine GPS als back-up hebben, je ziet maar
weer, zo heb je drie werkende apparaten, zo heb je er nog maar een. Maar in Guadelope sluiten
we de tweede GPS opnieuw aan en hij doet het weer. Joepie.
Onze aankomst in Guadeloupe heeft nog twee verrassingen voor ons in petto. Eerst zien we daar
liggen de Amitee, een boot van een duits/italiaans stel die we op Tobago ontmoet hadden en ook
ligt hier de Esperanza van Han en Carla. En die hadden we niet meer gezien sinds Porto Santo, zo’
n ruime 8 maanden daarvoor. Erg goed om elkaar weer te zien en we kunnen weer lekker
bijkletsen. Het weer werkt hier niet mee. De hele week voor onze komst is het al regenachtig en
grijs weer en onze komst maakt het er niet veel beter op. Op Hemelvaartsdag regent het bijna
de hele dag. Het lijkt wel herfst in Nederland. Alleen de temperatuur is nog caraibisch!.
Toch gaan we op zo’n bewolkte middag nog wel naar het strand en een dag later gaan we naar
Sainte Rose, een vissersplaatsje aan de noordkust.
Na een paar dagen varen we dan door naar Iles de Saintes, waar we nu ook voor de tweede keer
komen. We zoeken nu andere ankerplekjes op en hebben er weer een mooie tijd. Volgens een
(Franse) reisgids staat deze eilandengroep op nummer drie op de ranglijst van de mooie plekjes
op onze aardbol. Wij genieten er inderdaad ook weer volop van. Op het strand laat een Fransman
ons een visje zien dat zijn vinnen als vleugels uitspreid, met hele mooie kleuren.
Er liggen hier nog best veel boten en dat komt ook doordat er een zeilwedstrijd aan de gang is.
De wind wil af en toe nog aardig blazen en we worden ‘s nachts wakker omdat we denken dat ons
anker krabt. Als ik polshoogte ga nemen ligt er een boot tegen ons aan. Wij liggen nog op
dezelfde plek maar de boot die schuin voor ons lag is gaan krabben. We trekken snel wat aan en
duwen de boot af. Zo midden in de nacht kunnen we niet precies zien wat er is gebeurd maar met
het lampje erop zien we wel allemaal blauwe strepen op de romp. De betreffende boot ankert
opnieuw, gelukkig nu achter ons, en wij gaan weer naar bed. Rustig slapen doen we echter niet
meer. De volgende morgen zien we de schade echt. Er zitten behoorlijke blauwe strepen op de
romp en sommige lijken ook nog gekrast te zijn. Arjen vaart langs bij de boo(t)sdoener en zij
beloven de strepen te zullen wegpoetsen en daarna de schade met elkaar te bezien. Als we later
inderdaad terugkomen uit het dorp is de romp gepoetst. Helemaal zonder blijvende schade is het
toch niet maar het zijn maar een paar vlekken op de romp waar je het nog aan ziet. Dus ook weer
goed afgelopen.
Op Iles des Saintes lopen we nog naar het Fort Napoleon en kijken naar de stevige muur. Het
fort is nog niet eens zo oud, ongeveer 150 jaar.
Wij gaan lopend de berg op , maar heel veel andere mensen worden met busjes naar het fort
gebracht. Het is er gigantisch druk en dat bekoort ons niet zo. We lopen dus gewoon weer terug.
We gaan als het weer het toelaat naar het strand en hebben veel lol met elkaar. Chris speelt met
Franstalige, en Engelstalige kinderen. Maakt niet uit, zijn baby taaltje is toch niet te verstaan.
Op een of andere manier heeft hij wel Au revoir opgepikt en als wij dat zeggen tegen mensen
zegt hij iets wat er op lijkt, tot veel genoegdoening van de lokale bevolking. Zo onmoeten we ook
een gezin met drie meisjes, de jongste is net twee jaar geworden. Chris en zij (Kaithlyn) spelen
erg leuk met elkaar. Haar vader heeft als brandweerman in New York gewerkt en was in een van
de Twin towers toen de andere neerstortte. Daar krijg je dan toch wel de rillingen van. Hij vindt
het dan ook een wonder dat hij er nog is. Zij zijn ook van plan om een boot te kopen en daar mee
in de carib te gaan zeilen. Ze maken grote indruk op me. Een erg leuk gezin.
Op dit strand zitten ook heel veel leguanen. Eerst alleen op de rotsen boven ons, maar op een
zeker moment komen ze ook op het strand. Het zijn in onze ogen echt prehistorische dieren.
Zo’n uiterlijk als ze hebben, dat is wel heel bijzonder. Hetzelfde geldt voor de pelikanen die we
ook heel vaak zien. Bijzonder vogels en alleen sierlijk in hun vlucht. Daarbuiten lijken het wel
plaatjes uit een boek.
We vertrekken voor een tochtje van ongeveer 90 mijl naar Martinique. Weer een mooie afstand
om in een keer te zeilen. We vertrekken rond 4 uur s middags en het gaat erg goed. Na een
uurtje horen we iets onder de boot en liggen we bijna stil. Hebben we iets geraakt? We kijken en
zien dat er een dikke lijn achter onze boot zit. We strijken de zeilen, willen de motor niet
starten omdat we vermoeden dat er een lijn in of bij de schroef zit. Arjen bedenkt zich geen
moment, pakt zijn snorkelspullen en Marry laat inmiddels de zwemtrap zakken en we maken een
lijn vast aan de boot. Arjen gaat het water in en komt even later boven om het mes te vragen. Er
zit inderdaad een lijn van een vispot om onze schroef.
Na een paar duikpogingen is de lijn losgesneden. De boot begint gelijk snelheid te maken ,
ondanks de gestreken zeilen. Maar Arjen komt dankzij de lijn en de zwemtrap weer snel en veilig
aan boord. We ruimen de boel op, hijsen de zeilen, Arjen spoelt zich even af met zoet water en
onze reis kan weer vervolgd worden. Die vispotjes zijn altijd zo verraderlijk. Soms zie je pas op
het laatste moment (vaak zijn het alleen doorzichtige PET flessen) en ze liggen echt overal. Tot
nu toe was het echter altijd goed gegaan en na al die mijlen valt het dan nog wel mee. Gelukkig
was het nog licht en varen we na twintig minuten weer, het probleem verholpen!
Het tochtje verloopt verder goed, alhoewel achter Dominica de wind van alles doet en absoluut
niet constant is. Dat betekent veel de windvaan bijstellen en regelmatig de motor aan als de wind
al een tijdje is weggevallen. Helaas is de GPS die we eerder gerepareerd hadden er toch weer
mee gestopt zodat we weer de kleine handheld moeten gebruiken. We besluiten straks in
Martinique nog maar eens te kijken of reparatie mogelijk is. Wel toevallig dat twee GPS
apparaten het op ongeveer dezelfde manier begeven zo vlak na elkaar. Helaas hebben we er te
weinig verstand van om te kunnen lokaliseren wat het probleem is en wat een eventuele oorzaak
kan zijn. In Martinique praten we met een Nieuw Zeelands stel en vertellen ze over de GPS. O,
dat is bekend, zeggen ze, na vier jaar stopt, wat elektronica betreft, alles er mee. Kunnen we
onze lol nog op zeg!
Bij aankomst in Martinique ( in het plaatsje Grand Anse d’Arlet) hoost het weer, zo erg dat je de
baai niet eens goed kunt zien. We wachten de bui maar even af voordat we naar binnen varen en
ons anker laten vallen. We gaan s middags nog even naar de kant om het dorpje te verkennen. We
vinden er weinig aan. Ze hebben wel hun best gedaan om een soort boulevard aan te leggen, maar
de allure ontbreekt volkomen. Het is gewoon een rommeltje.
We houden nog een stranddag (het weer is gelukkig opgeknapt) en vertrekken de dag erna
richting Marin (ook op Martinique), waar we wat aan ons GPS probleem gaan doen, hopen we! Onze
kennis van astronavigatie is niet zo geweldig, liever vertrouwen we op de elektronische middelen.
Leve de 21 eeuw!
We ontmoeten hier onze vrienden weer van de Indigo, en Chris vermaakt zich weer goed met
Wessel (1 jaar ouder). Het weerzien is weer erg goed en er wordt gelijk nuttige praktische
informatie uitgewisseld. Wat dat betreft blijven we elkaar gewoon helpen, als yachties onder
elkaar…