Update 37: Trinidad en terug naar Nederland

Locatie: Maarssen, Nederland
25 juli 2004

Na onze heerlijke tijd op de Tobago Cays besluiten we verder te gaan. We luisteren regelmatig naar Chris Parker, een weerman die elke ochtend (behalve zondag) een uitgebreid weerbericht geeft van het caraibisch gebied. In deze periode, juni/juli passeren er in het caraibisch gebied veel tropical waves. Deze kunnen vergezeld gaan van veel wind en regen. Elke vijf dagen is er wel zo’n storing die vanaf de oceaan de caraibische zee intrekt. We horen van Chris op een gegeven moment dat alweer een tropical wave aan gaat komen. De atmosfeer is net weer een beetje rustig na de eerder overgetrokken wave. Marry vraagt hem op welke dag we het beste richting Trinidad kunnen varen. Wat wij zelf al hadden bedacht aan de hand van het bestuderen van de weerkaarten , is ook zijn advies. Donderdag is een mooie dag om te vertrekken. We klaren daarom uit op woensdag, besteden onze laatse East carribean dollars aan boodschappen en besluiten donderdagmorgen weg te gaan. Onze vrienden Mark en Lee van de Manitee zijn ons al voorgegaan en hebben veel stroming tegen gehad. Reden voor ons om ruim de tijd te nemen en in de morgen weg te gaan. Maar al snel blijkt dat wij veel te hard gaan en op deze manier midden in de nacht Trinidad dan zouden aanlopen. En een vreemde plaats aanlopen in de nacht (lees: donker) is tegen onze principe’s. We verleggen de koers even richting Grenada, ankeren in St Peters bay en nemen de tijd om eten te koken en af te wassen. Daarna vervolgen wij onze tocht weer. Vlak voor donker verlaten we deze baai om in de nacht naar Trinidad te zeilen. De af te leggen afstand is dan nog zo’n 80 mijl.



We zeilen heerlijk, wachtlopen gaat goed, redelijk wat scheepsbewegingen om ons heen maar goed te overzien. Een groot hel verlicht olieplatform is een mooi baken op de wacht van 2 tot 5 uur s morgens. In deze tocht voeren we een ander wachtschema in. We beginnen met 2 x 2 uur en dan 2 x 3 uur wachtlopen. Zo hebben we beide in elk geval 5 uur rust te pakken in deze nacht. De vorige overtocht was Chris namelijk al om half zes wakker, terwijl de wacht pas een uur daarvoor gewisseld was.

In de morgen, rond 9 uur varen we door de Entrada, een ingang tussen een eiland en het vaste land van Trinidad in.We vinden het er erg mooi uitzien. Veel groen, echt regenwoud. Na ongeveer een mijl moeten we bocht om naar de baai van Chaguaramas waar we de boot achterlaten voor ons bezoek naar Nederland. We schrikken een beetje als we om de bocht zijn. We zien pal voor onze neus een olieplatform en veel andere kleinere industrie. Dat is wel even een overgang zeg, na de Tobago cays. Als we op de ankerplek aankomen pikken we een ankerboei op. We liggen naast de Malina, een zweedse boot. Met hun is het een goed weerzien. Na Barbados hebben we slechts email contact met hen gehouden. Mark en Lee komen naar ons toegeroeid. Chris is net aan zijn slaapje toe zodat Arjen en Marry samen gaan inklaren terwijl Mark en Lee op Chris letten. We komen drijfnat bij het douanekantoor en de immigratiedienst aan. Gelukkig kunnen de officials er om lachen. Onze eerste kennismaking met het klimaat van Trinidad. De eerste dagen doen we rustig aan, verkennen we de directe omgeving en maken samen met de bemanning van de Endorfin (de canadese familie) een toer in hun bijboot. We varen vier uur rond. Helaas is de toestand van de stranden hier slecht, veel afval. Zwemmen kan hier ook niet, vanwege de industrie en ook de uitstroom van de Orinoco rivier maakt het zwemmen hier niet fijn. Het water ziet zwart en er lijkt zo af e toe een olieachtige substantie op te drijven. Heel jammer, want juist hier is het heel erg heet en vochtig. Met een vochtigheidsgraad van zo’n 85-90 % , weinig wind en tropische temperaturen is het wel heel erg benauwd.
Chris krijgt helaas ook nog een paar dagen koorts zodat we niet zo veel doen. Arjen gaat ondertussen wel op onderdelenjacht en we regelen een taxi naar het vliegveld om onze tickets af te halen. Dat is nog een verhaal op zich, want op het vliegveld liggen geen tickets klaar.Met hulp van mensen in Trinidad komen we erachter dat er wel een reservering is. Inge mijn zus belt met de organisatie over de tickets. Uiteindelijk worden we omgeboekt zodat we electronische tickets krijgen. Gevolg is dat onze vlucht langer gaat duren.
In Trinidad bezoeken we de hoofdstad, Port of Spain, en proberen we nog de dierentuin te bezoeken. Dat lukt niet vanwege wederom flinke tropische regenbuien. We schuilen op een veranda van een mooi huis. Gelukkig staat de eigenaar dat toe. Hij haalt zelfs nog een paar stoelen voor ons. Zijn huis is al heel lang familiebezit. Je ziet in Port of Spain trouwens erg goed de engelse invloed. Trinidad is tenslotte nog niet zo lang onafhankelijk van het Britse Gemenebest.
Samen met de Malinda bemanning, Eva en Leif, eten we nog een keertje pizza. Samen met hun regelen we ook een heleboel pilots en kaarten die we laten kopieren. Helaas is voor ons vertrek nog niet alles gebeurt. Maar we zijn eigenlijk klaar voor de volgende passage.

De dagen voor vertrek zijn druk. Op vrijdagmorgen 9 uur wordt de boot uit het water getakeld. Dan schuurt Arjen het onderwaterschip af.



Marry klaart alvast uit bij customs en immigration en bevestigt de vlucht bij het reisbureau. Gelukkig wil Lee op Chris passen en die vermaken zich prima samen. De eerste nacht op de kant is een ramp. Heel heet, geen zuchtje wind en muggen. We slapen er alledrie slecht van. De volgende dag werkt Arjen verder aan het onderwaterschip, Marry ruimt de boot op, de kaartenmeneer moet nog komen (en komt uiteindelijk), we zoeken uit welke kaarten voor wie zijn etc etc. De was wordt gedaan en we nemen antikakkerlak maatregelen. Al met al veel klusjes.
De avond voor vertrek slapen we in het hotel op de jachtwerf.
De volgende morgen om vijf uur loopt de wekker af en vertrekken we richting Port of Spain. We checken in maar de jongen achter de balie krijgt geen goede instapkaart geprint voor Chris. Moeten we in Miami nog maar even regelen met Britisch Airways. Op deze vlucht zitten we helaas niet bij elkaar. Wel lastig als je dan Chris op schoot moet houden. Maar eigenlijk gaat het heel goed. In Miami krijgen we voorrang bij de controle omdat we een klein kind bij ons hebben en dat valt ons onderweg steeds op. Je wordt eerder geholpen met een klein kind. In Miami is de controle heel streng. Er worden zelfs vingereafdrukken en foto’s gemaakt bij de paspoortcontrole.
We hebben er vijf uur overstaptijd. Maar veel tijd zijn we al kwijt bij de controle. Nadat we wat hebben gegeten gaan we naar de British Airways balie. Uiteindelijk ( na anderhalf uur) krijgen we een handgeschreven instapkaart voor Chris. De systemen kunnen niet een kind omboeken van reizen met vader naar reizen met moeder…, wat toch wel vaker voor zal komen, lijkt ons…
In het vliegtuig van Miami naar Londen hebben we veel ruimte. Voor Chris wordt zelfs een vergrootte maxicosy neergezet. Na het eten leggen we hem erin. Hij slaapt er een hele tijd heerlijk in.
In Londen valt ons het temperatuursverschil op. Wat is het koud hier. We wachten nog even in een wachtruimte waar Marry nog een deken om zich heen slaat die er toevallig ligt. Dat is pas een overgang…
Gelukkig landen we na korte tijd in Amsterdam waar het alweer een paar graadjes warmer is. En het is een goed weerzien met onze familie. Inge, Agnes, Frank, Jelle, Thijmen en Maaike, ze komen ons allemaal ophalen. Chris is helemaal overdonderd, krijgt nog een ballon maar weet niet goed wat er allemaal gebeurt. En dan..we zijn weer terug in het land waar we 13 maanden geleden vandaan vaarden. En het lijkt net alsof we maar 4 weken zijn weggeweest. Alles is zo bekend en vertrouwd. Er ligt zelfs nog een stapeltje post. De eerste weken zien we vooral onze familie en acclimatiseren we lekker rustig aan. Nu is onze agenda al volgepland met allerlei afspraken met familie en vrienden. We genieten ervan. We doen weer veel indrukken op, moeten wennen aan de het licht tot s avonds laat en vergissen ons daardoor steeds in de tijd.
Ook onverwachte ontmoetingen in het dorp of in de kerk. We worden welkom geheten. Een goed gevoel om weer terug te zijn en weer iedereen te kunnen spreken. Nu nog hopen op ook wat mooi zomer weer hier…..