Update 42: De binnenlanden van Venezuela


Datum: 27 november 2004
locatie; Los Roques, Venezuela

Een verslag van de gebeurtenissen van 10 november tot en met 18 november , geschreven door onze gast Marco Bos.

Nadat we dinsdag "ingeklaard" hadden op de Bouskoura en plannen gemaakt hadden gingen we vandaag op pad om te kijken hoe een en ander geregeld kan worden, maar eerst moesten de dollars gewisseld worden op straat voor Bolivares. We waren ineens miljonair, alhoewel de wisselaar eerst onze dollars niet wilde hebben want onze coupures waren te klein. Dus borgen we ze maar weer op en stonden al bijna bij de deur toen hij wel iemand wist die ze wilde hebben en wilde hij ze wel wisselen voor ons. Het voordeel om de dollars op "straat"te wisselen was dat je er ongeveer 20% meer voor kreeg dan bij de bank..
We besloten dat we de het Andes Gebergte zouden gaan bezoeken en daarna Canaima (de Angel Waterval) Hiervoor moesten we eerst ongeveer 1000 km in zuidwestelijke richting overbruggen naar Merida en daarna 1500 km naar het oosten. Om dit te realiseren waren er twee mogelijkheden: of met de bus of met het vliegtuig. Allereerst het internet op, om de mogelijkheden per vliegtuig te onderzoeken en volgens het web was een en ander mogelijk tegen redelijke prijzen en daarna met de gehele familie naar een reisbureau om de tickets te boeken. Arjen voerde gewoonlijk het woord omdat hij redelijk Spaans begint te spreken en de mensen hier nauwelijks Engels spreken. De prijzen die we daar te horen kregen waren 30 tot 40% hoger dan we op het internet gezien hebben. Na enige discussie en gereken kregen we te horen dat er 7 tarieven waren om tickets te boeken en op korte termijn alleen de dure tickets nog beschikbaar waren ondanks dat er maar 20 zitplaatsen waren in het vliegtuig. We konden ook maar bij een maatschappij boeken. De ervaringen van onze vorige reserveringen waren totaal anders en we dachten dan ook hier willen mensen veel geld verdienen. We zouden er over nadenken en gingen toen eerst maar eens richting busstation om daar te informeren. De busreis was geen probleem, vaste tarieven, een luxe bus met airco, maar er waren 2 nadelen aan de busreis te weten de tijd circa 20 uur en het is koud (17-18 graden). Na enig overleg toch maar gekozen voor de busstrip. Daarna nog even wat boodschappen gedaan en met de taxi (we deden alles met de taxi, omgerekend waren we per ritje met zijn vijven niet meer dan 1.5 euro kwijt) terug. De tassen werden gedeeltelijk ingepakt en in de loop van de middag voor een wandeling met de taxi naar het centrum. Op de boulevard waaide een verfrissend windje en hebben we een paar heerlijke lokale fruitdrankjes gedronken. Daarna terug voor het avondeten en uitrusten van deze vermoeiende dag, op het dek want hier was nog een beetje verkoelende wind op te vangen.

De donderdag zou een verrassende wending nemen, nadat we in de ochtend ontbeten hadden en de tassen ingepakt hadden., onze email gecheckt en diverse mails verstuurd hadden gingen we per taxi met redelijk wat bagage naar het busstation.



Na enige tijd bleek dat de bus niet ging, er was een ongeluk gebeurt en er was geen vervangend vervoer. Dus we baalden een beetje, maar zo gaat het nu eenmaal in Venezuela, met de taxi terug naar de Bouskoura. De prijs met de chauffeur werd afgesproken 5.000 Bolivares ongeveer 1.5 euro, maar nadat wij 10 meter gereden hadden wilde hij 8.000 Bolivares hebben, omdat we zoveel bagage hadden. Maar ook wij hebben onze principes dus stoppen uitstappen en gewoon de volgende taxi nemen. Aangekomen in de haven volgde er weer een discussie met deze chauffeur ook hij wilde meer hebben, maar daar hadden we na deze teleurstellende dag geen zin in en na veel gezeur over en weer een paar extra munten en de discussie was voor ons gesloten. De tassen werden gestald voor de volgende dag en Tineke en Marco besloten om maar een verfrissende duik te gaan nemen in het water. Wat opviel was dat er hier een koude onderstroom was, maar wel verfrissend. De rest van de dag hebben we lekker gelanterflanterd en weinig bijzonders gedaan.

In de loop van vrijdagochtend eerst maar gebeld met het busstation of de bus wel ging. We konden vertrekken en de taxi kwam weer voorrijden en om 13.30 vertrokken we in de airco bus. De bus zou onderweg 2 stops maken om iets te eten. Na de eerste stop om een uur of 17.00 vertrokken we weer en plotseling was er een beetje paniek in de bus, wat bleek de motor (zit aan de achterkant van de bus) veroorzaakte een hoop rook en dit kwam van achtereen de bus in. De chauffeurs hadden dit niet door en nadat ze gewaarschuwd waren en de bus een paar honderd meter verderop bij een klein dorpje konden stoppen kon iedereen er snel uit.



Achteraf bleek het mee te vallen er was een V-snaar??? of riem ( volgens ons) ergens vanaf gelopen. De politie was al snel gealarmeerd want de omgeving waar we stonden bleek niet veilig te zijn en met een 3 kwartier zou het donker zijn. De politie wilde dan ook dat de bus een kilometer doorreed waar een soort parkeerplaats was en een eindje van het dorp af was en de omgeving een stuk veiliger zal zijn. Dus de bus weer in en bult af hobbelend kwamen we daaraan. Eerst zou er een nieuwe bus zijn binnen een uur, toen nog een uur en toen nog een uur en toen was de bus er, met ruim 4 uur vertraging maar wel onder begeleiding van de politie konden we de reis vervolgen.

Zaterdag ochtend om een uur of 11 kwamen we aan in Merida, het voordeel van de busreis is wel dat je een en ander van het land ziet en we hadden allemaal redelijk geslapen. Het busstation uitlopend kwamen we langs een toeristische kiosk. Dus maar eens informeren wat de mogelijkheden waren, binnen een uur hadden we kamers geregeld voor circa 7 euro per dag, veel informatie over het gebied verzameld en voor 1,5 dag een jeep met chauffeur geregeld voor 15 euro per dagdeel. Wederom kwam er een taxi voorrijden en we werden keurig afgezet voor de Posada (dit is een soort Bed en Breakfast maar dan zonder Breakfast) Later bleek dat we ongeveer het gehele huis van die mensen konden gebruiken en dat zij zich zelf terugtrokken op twee slaapkamers. 's Middags hebben we Merida verkent en het is een stad met veel verkeer, zeer veel taxi's en por puesto's (busjes) waar je voor zeer weinig geld kon instappen. De taxi chauffeurs maakte ook hier weer gebruik van allerlei parkeerplaatsen, stroken en handigheidjes om overal het snelst te zijn. De rijstijl is hier ook naar, maar na enige tijd weet je niet beter en het gaat altijd goed.

Zondagochtend waren we in de veronderstelling dat we opgehaald zouden worden met de jeep maar om 20 over negen was er nog steeds geen jeep te bekennen dus maar bellen, gelukkig spraken de mensen van de kiosk redelijk engels en na 5 minuten discussie aan de telefoon kwamen ze naar "ons" huis. Het bleek dat er een misverstand was en dat er datums verkeerd ingevuld was want we zouden vandaag naar de warm waterbronnen (37 graden) in Tabay gaan en dit kon veel makkelijker en goedkoper met de bekende por puesto. Dus met vertraging (hoort blijkbaar bij Venezuela want hoe vaak hadden we nu al vertraging gehad?) richting Tabay. Tabay ligt net als Merida op circa 1700 meter hoogte maar was circa 12 km verderop en in een ander dal dus met het busje kruipend bult op en piepend bult af, maar we kwamen aan bij het tankstation waar de jeeps klaar stonden om ons na 2000 meter hoogte te brengen, de weg was niet echt lang maar wel stijl dus anoniem besloten om de jeep te nemen en terug te lopen.



Boven aangekomen bleek de inflatie toegeslagen te hebben, het entree geld was verhoogd van 1000 tot 2000 bolivares (maar waar hebben we het over) en er bleek op de berghelling een klein zwembad gerealiseerd te zijn. Na een poosje gezwommen te hebben en in de zon gelegen te hebben (het is hier een stuk koeler dan aan de kust, overdag circa 21-25 graden en 's nachts maar een graad of 10) zijn we tussen de bananenbomen teruggelopen naar het dorp en al snel hadden we hier de "bus" te pakken. In Merida een restaurant opgezocht en voor de afwisseling hebben we een familie menu kip genomen, want ze hadden hier alleen maar kip. Daarna nog even heerlijke Venezolaanse koffie gedronken en toen richting "huis".

Maandagochtend op 8.45 keken we al hoopvol naar buiten of de jeep zou komen en jawel om 10 voor negen was onze chauffeur er al. We zouden vandaag de bergen in gaan en het hoogste punt ruim 4000 hoog opzoeken en het natuurpark Siėrra Nevada bezoeken. Allereerst ging de chauffeur Merida door om een aantal eigen zaken te regelen en om te tanken, wat schets onze verbazing een liter benzine kost omgerekend 0.05 euro. We hadden geluk het weer was zeer goed en onbewolkt, na een mooie rit met diverse stops om van de frisse berglucht en de uitzichten te genieten kwamen we aan op de top van Pico el Aquila. De lucht was hier zeer ijl, we zaten ongeveer 4020 meter hoog. De temperatuur was gedaald tot een graad of 10 maar gelukkig bijna geen wind. We voelden ons toen een beetje verbonden met onze "thuisblijvers"in Nederland die ook de winterkleding weer uit de kast hebben gehaald....

         


Na een stop van ruim een half uur zijn we doorgereden naar het nationaal park. De vegetatie was hier totaal anders. We zaten altijd nog op ruim 3000 meter en hier hebben we een paardentochtje gemaakt. Marry bleef met Chris achter in de auto 9( hij was diep in slaap) en de drie musketiers (voor Marcos de eerste keer dat hij paard reed) maakten een korte tocht. De rust, het uitzicht en de vegetatie was fantastisch.



Daarna het restaurant opgezocht en toen terug naar ons "huis" Onderweg wilde we nog even langs de supermarkt nu blijkt dat er een aantal supermarkten zijn de Mercado (de buurt super), de Super Mercado (een grotere supermarkt) en tot slotte de Auto Mercado. Onze gids die alleen Spaans sprak en soms zeer hard sprak zodat hij dacht dat Arjen en Tineke het beter konden verstaan, legde in het Spaans het verschil uit tussen deze supermarkten, Tineke dacht uiteindelijk dat de auto mercado te vergelijken was met de drive in van mac donald , maar wat bleek bij de auto mercado kun je parkeren bij de supermarkt! Een en al hilariteit, en het leek alsof de chauffeur dacht dat wij hem uitlachten. Wat ons ondertussen opgevallen was dat bijna alle politie rondliep met kogelvrije vesten en grote opvallende pistolen. Ook onze gids had ook een geweer in zijn auto liggen, en op afgelegen plaatsen waar bussen stopte en toeristen kwamen liepen altijd bewakers rond.

Dinsdagochtend was onze chauffeur weer van de partij en we zouden opnieuw een nationaal park bezoeken, nu aan de andere kant van Merida. Onderweg weer veel mooie uitzichten, haarspeldbochten, smalle wegen en veel verschillende bomen/planten. Op het platteland waren de ossen met de ploeg in touw en verbaasde wij ons soms over de eenvoud.



Begin van de middag hebben we nog even een forellenkwekerij bezocht, maar dit hadden we snel gezien en aangezien Chris niet helemaal fit was (grieperig), werden Marco en Tineke afgezet bij de markt om nog wat inkopen te doen en werd de rest thuis afgezet. Aan het eind van de middag toen we weer compleet waren werd de planning tevoorschijn gehaald en bleek dat we eigenlijk te weinig tijd hadden om de waterval te bezoeken. Om hier te komen zouden we een stuk met de bus moeten (circa 12-13 uur) en om vervolgens verder te vliegen. Daarna konden we dan terplaatse het een en ander regelen maar al met al zou dit toch een dag of 5 minimaal gaan duren voordat we terug waren op de boot en we wilde eigenlijk ook rustig kunnen zeilen, snorkelen, duiken en niets doen. Er werd dus besloten om woensdag terug te gaan naar de Bouskoura mede gelet op de fysieke conditie van Chris.

Over de woensdag kunnen we kort zijn, 's ochtends de tassen gepakt, afscheid genomen van de familie Nunez, de tassen ingeleverd op het busstation en kaartjes gekocht om vervolgens nog even naar de lokale markt te gaan om wat souveniers te kopen. De busreis verliep nu voorspoedig.

De donderdag hebben we "hard"gewerkt. Allereerst de tassen uitgepakt, gewassen, was opgehangen (3x) tussen de tropische buien door en boodschappen gehaald met de taxi. We hebben namelijk inkopen gedaan voor een ruime periode want zeer waarschijnlijk komen we tot Bonaire geen winkel meer tegen. Morgen gaan we vertrekken en we hopen te genieten van de Bounty stranden, het warme water 28-30 graden en een verkoelende bries want vandaag was het erg warm. Maar het verschil met Merida was dan ook wel vrij groot.

Tot zover de groeten van de Bouskoura people.
Arjen, Marry en Chris en de opstappers Marco en Tineke.