Update 47: Door het Panamakanaal

datum:17 februari 2005
locatie: Panama City

Jongens , eindelijk zijn we er door. Het Panama kanaal ligt achter ons. Vanuit de San Blas eilanden zijn we via Portobello naar Colon gezeild. Mooie zeiltochten met behoorlijk wat wind en dus een lekkere snelheid. Wel zijn de golven behoorlijk hoog omdat je op lagerwal zit. De hele Caribische zee komt op deze kuststrook bijeen en dat geeft nu eenmaal wat deining. Portobello trouwens is een historisch dorp, bijna niet voor te stellen dat dit het centrum was voor de slavenhandel en goudtransporten. Sir Francis Drake heeft hier zijn laatste adem uitgeblazen en schijnt bij het Isla Drake begraven te zijn in een loden kist. Niemand heeft die echter gevonden. Portobello heeft nog wel wat historische dingen om te zien, de batteria'(batterij) waar de kanonnen stonden opgesteld, een handelshuis en een burcht. Leuk om rond te lopen.

            


En we maken een mooi tochtje met de dinghy op de rivier. We moeten soms de takken boven en onder ons wegduwen om er door te kunnen. Erg fraai. Maar we gaan natuurlijk weer verder. Colon geeft voor ons drukke tijden. We kopen behoorlijk in en pakken dat allemaal in de boot. We laten onze laptop eerst repareren, maar dat bied geen soelaas zodat we een andere oplossing bedenken en we in elk geval alles weer kunnen gebruiken..we moeten alleen een extern toetsenbordje gebruiken. We kopen een portable dvd-spelertje zodat we weer met normaal stroomverbruik een filmpje kunnen zien. We hebben er heel veel plezier van, vooral Chris.

In Colon, regelen we de zaken voor de kanaaltransit. We gaan naar de Admeasurers office om een admeasurer te bespreken. We komen er daar achter dat de Bouskoura op 1 mei 1993 al door het kanaal is gegaan. We vragen om een kopie van het formulier van destijds en krijgen dit ook. De beste man komt de dag erna op de boot. We wachten de hele morgen en dan worden we via de marifoon op de hoogte gesteld dat de admeasurer pas een dag later komt. De volgende dag dus maar weer wachten. Als hij aan boord is heeft hij haast en omdat de gegevens bekend zijn is het slechts een formaliteit. Daarna kunnen we met de papieren naar de bank en magen we dokken..... Oeps, dat hakt erin. maar goed dat wisten we van te voren. Chris vergeet uit de bank zijn duplomotor en twee mannen. Gelukkig herkent de bewaker ons als we s middags terugkomen , de bank is dan al dicht, en kunnen we zijn kleine schatten weer in ontvangst nemen. De volgende morgen bellen we op en horen dat we op 14 februari zijn ingedeeld. dat betekend een week langer wachten als we hadden gehoopt. Na het carnaval bezoeken we de tandarts. Arjen blijkt een wortelkanaalbehandeling te moeten ondergaan. Hij moet er drie keer voor terugkomen en is weer 400 dollar armer. Helaas,maar op de Pacific kunnen we geen problemen hebben met onze tanden en kiezen. Het leuke van Colon is dat je er voor 0.50 US$ per uur kunt internetten en dat we goedkoop naar Europa kunnen bellen. we bellen wat familieleden op en het is weer erg goed om elkaars stem te horen.
Een leuk uitje hebben we erg onverwachts. Een Amerikaans gezin met vijf kinderen (leeftijd 4 tot 15 jaar) wil de superbowl wedstrijden zien en heeft in een groot hotel een kamer afgehuurd. We worden ook uitgenodigd en hebben daar een heerlijke tijd. Er is een groot zwembad, een springkussen en tijdens de wedstrijd nuttigen we zelf meegebracht eten. Chris gaat daar weer eens lekker in bad en heeft samen met alle andere kinderen een heerlijke middag en avond.

Voor de kanaal transit moet je veel stootwillen hebben en we kopen er nog wat gebruikte autobanden bij. Lijnen van 40 meter lengte huren we. En we moeten mensen zien te vinden die met ons meewillen om ons te helpen als zgn. linehandlers. Buiten dat moet er ook een stuurman\vrouw aan boord zijn dus rekenen we uit dat we vier extra volwassenen nodig hebben. Tenslotte vraagt onze kleine man ook steeds aandacht. Via via horen we van een familie die al in Panama city zijn met hun boot en die graag de kanaaltransit een keer willen doen. We leggen contact via de email en spreken met elkaar af dat ze ons komen helpen. Het zijn Scott, Sonia en hun twee dochters Alex en Katrina. En we hebben nog Monique. Dus vijf extra mensen, dat moet genoeg zijn. De dag voor vertrek koken we alvast eten (voor 9 mensen). Dan maandag 14 februari 2005!!!! S morgens regelen we onze lijnen en doen we de laatste boodschapjes. Tegen 12.00 uur ontmoeten we Sonia, Scott, Alex en Katrina in de jachtclub. Het klikt eigenlijk gelijk. SoniaŽs ouders zijn ook Nederlanders en zij spreekt het dan ook. Ze komen uit Canada en varen nu met hun tienerdochters lekker rond. Na een lunch vertrekken we naar de Bouskoura en gaan verder met het kanaalklaar maken van de boot. Chris speelt ondertussen nog even met Forte, een jongetje van 4 jaar en zijn zusje , Sunny van acht jaar. Na een paar uurtjes werk is alles klaar. We wachten op de Advisor die met ons de sluizen doorgaat. Helaas heeft deze man een vertraging van zoŽn driekwartier. Maar we gaan, spannend! We besluiten alvast te eten voordat we door de sluizen gaan. En dat blijkt achteraf een goede beslissing. We moeten nog even wachten op twee grote schepen die ons voorgaan in de sluis. Daarna volgen we, samen met Malinda,, de boot van onze Zweedse vrienden Eva en Leif. We maken onze boten aan elkaar vast en omdat Malinda de grootste boot is, moeten zij sturen. Maar dat gaat niet zo goed en af en toe moet er vanaf de Bouskoura even meegeholpen worden door de stuurvrouw (in dit geval). We naderen de sluis. Er worden dunne lijntjes met een soort balletje eraan naar de Bouskoura gegooid die we moeten vastknopen aan onze gehuurde lijnen. De mensen op de kant lopen met de lijn naar de plek waar we moeten gaan liggen en halen dan de lijn binnen en leggen die met een grote lus om de bolder.

      


Op de Bouskoura zelf moeten we de lijnen dan op spanning houden. Dit gebeurt aan een kant van de boot, in ons geval aan de bakboordkant (links). Malinda heeft het precies andersom, zij krijgen de lijnen aangegooid vanaf de stuurboordkant (rechts). We liggen goed in de sluis. Voor ons twee grote vrachtschepen, achter ons op geruime afstand de sluisdeuren. Inmiddels is het al donker en worden de sluisdeuren gesloten. We gaan omhoog, houden de lijnen op spanning. hier invoegen foto: 050214panamakanaal6gatunlocks.jpg Alles gaat goed. Arjen en Monique voorop en Sonia en Scott achterop, Marry achter het stuur. Deze sluizen, de Gatunlocks is een groot sluizencomplex met drie kamers. De sluisdeuren van de eerste kamer gaan open, we vieren de lijnen en we varen de tweede kamer in. Nu moeten wij op de Bouskoura sturen, wij zijn zoals ze dat mooi zeggen: in control. Als ik later vraag waarom wij moeten sturen blijkt dat de advisors niet helemaal tevreden zijn over de manouvreerbaarheid van Malinda. Vreemd is het wel, nu moeten wij, als lichtste boot de zware Malinda helpen! De mannen op de kant houden dan de dunne lijntjes vast zodat er niet opnieuw weer met de lijnen gegooid hoeft te worden. In de tweede kamer worden de lijnen op zowel Bouskoura als Malinda weer aangehaald en liggen we weer mooi gecentreerd in het midden. Het is zo een drukte van belang op de Bouskoura. Het lijkt wel zo'n wespennest waar alles tegelijk gebeurt. Maar het is erg opwindend om dit met zoveel mensen aan boord te doen en bovendien erg gezellig. Na de derde kamer varen we het Gatunlake op. De advisor die steeds niets te drinken en te eten wilde haalt nu zijn schade in. Gelukkig smaakt het hem allemaal. Hij wordt van boord gehaald door een pilotboot en vertelt ons dat de volgende morgen om zes uur er een andere advisor aan boord komt. Oeps, dat is vroeg. Met elkaar borrelen we tot een uur of elf en daarna zoekt iedereen zijn slaapplekje op. Een volle boot zo, elk bed is bezet. Iedereen slaapt redelijk. Om 10 voor zes loopt de wekker weer af. Het is bijna licht en in het oerwoud horen we de Howlermonkeys brullen. Het is echt veel lawaai. maar wel erg mooi om te horen.

De advisor, Manuel, komt aan boord rond half zeven, we gooien de Bouskoura los en vertrekken.Hij wil graag sturen en dat vind ik prima. We snijden een stukje af door de bananacut te varen, inderdaad een smal vaarwater waar de grote schepen niet doorheen kunnen.



De natuur is erg mooi. Er wordt ontbijt gemaakt, koffie, thee, boterhammen, fruitsalade. iedereen heeft er weer zin in. Later op de ochtend varen we door de Guillardcut, het deel van het kanaal dat het moeilijkste te maken was. Van alle mensen die gestorven zijn bij de realisatie van het kanaal zijn op dit stuk de meeste mensen omgekomen. Het is inderdaad een deel uitgehakt in de bergen. We kunnen ons voorstellen dat dit het moeilijkste deel is geweest. Grote cruiseschepen passeren ons vlakbij op dit smalle vaarwater. We zien zelfs dat een van de cruiseschepen een klimmuur heeft. Gaaf!

     


Rond 11.30 komen we in de buurt van de laatste twee sluizen. Malinda komt weer langszij, en we sturen op de sluis af. We horen dat we zonder andere schepen geschut worden. Dat is mooi. Maar als we in de sluis liggen moeten we toch wachten op een toeristenbootje dat achter ons aan de muur afmeert.

          


We gaan nu naar beneden. We zien de Pacific vanuit de sluis al liggen, een erg fraai gezicht. De laatste sluis is de Mirafloressluis en daar staat een webcam en het leuke is dat we zijn vastgelegd op de gevoelige plaat en dat sommige mensen ons in Nederland hebben gezien. En dan de sluisdeuren gaan open, we varen de sluis uit en de champagne knalt uit de fles. We zijn op de Pacific!

     


We ankeren Bouskoura in La Playita, bedanken en nemen afscheid van onze bemanning en eten nog een heerlijk ijsje op de kant. Een goede afsluiting van de kanaaltransit en een heel goed begin van het leven op de Pacific.

Panama city is een grote stad en we verkennen de stad op ons gemak.
Reserveonderdelen worden gekocht en we verwennen Chris met een nieuwe emmer met duploblokken. Het is hier erg gezellig met alle mensen die we inmiddels weer kennen. Maar waarschijnlijk gaan we toch over een paar dagen verder.....zo is het leven van een zeiler nu eenmaal......