Update 48: Panama--Las Perlas--Ecuador

datum: 10 maart 2005
Locatie: Pacific: 2 graden 3 minuten noord, 80 graden 59 minuten west

I am sailing, I am sailing.....schalt het uit de marifoon. Eindelijk ,na dagen motoren is er een beetje wind. We gaan niet hard maar zijn op weg en dat is erg belangrijk. En Malinda houdt de sjeu erin. Een mooi toepasselijk lied. Leuk. Gaaf.

Voor ons vertrek hebben we eindeloos lang gewacht op een windverwachting.Steeds is het weerbericht ongunstig: geen tot weinig wind, uit zuidelijke richting. Moeten we toevallig naar toe! Maar opeens zondagmiddag begint het te waaien en maandagmiddag zijn we klaar voor vertrek. De eerste dag zeilen we, niet hard, maar gestaag, pal voor de wind. Malinda loopt op ons uit. Maar de volgende dag hijsen wij onze booster en alhoewel het ons een hele dag kost om dichterbij te komen is het toch leuk. Ook krijgen we op dat moment een serenade van Malinda : oh tannenbaum oh tannenbaum was sind dir takken wunderschon. Ja onze kleurrijke booster lijkt net een kerstboom. Of we ook als het donker wordt de piek erop zetten. Ja wie weet. Ze bedoelen er natuurlijk ons toplicht uit de mast mee. Helaas draait de wind en moet het zeil naar beneden.



We hebben ongeveer 550 mijl te varen naar Bahia de Caraquez in Ecuador. De daggemiddelden zijn niet hoog. We motoren veel. De uurtjes die we kunnen zeilen zijn geniet uren. De zee is s nachts zo glad dat de sterren in het water weerspiegelen!



En er is hier veel meer dierenleven in de zee als op de Atlantische oceaan. Vlak na ons vertrek uit de Islas Perlas zien we roggen uit het water springen, vliegen, koppeltje duiken....geweldig. Wij vangen een mooie bonito en Malinda haalt een uur later een gigantische tonijn binnen. Hun vriezer staat de hele nacht aan om al dat vlees te kunnen koelen. Ook hebben we bij deze eilanden een paar keer walvissen gezien. De laatste dagen zien we ook dolfijnen en 's nachts is de zee vol met kleine lichtjes. Soms licht er een streep op in het water..een dolfijn wellicht?! Wie zal het zeggen. De nachten zijn wel erg donker. We varen net in de periode van nieuwe maan. De sterren daarentegen zijn helder en veelrijk. We varen onder de melkweg door...het zuiderkruis heb ik nog niet kunnen ontdekken.



In de periode voor ons vertrek varen we naar de Islas Perlas, een eilandengroep in de baai van Panama. Ook erg mooi, alhoewel we de San Blas eilanden wel mooier vonden. . Het getijverschil is ook hier weer erg groot. Op het eerste eiland, Contadora, gaan we weer eens lekker naar het strand. Bij de boot zien we zulke grote vissen zwemmen dat Arjen en Leif met de harpoen 3 vissen weten te schieten. Ook de pelikanen vliegen hier weer rond , duiken het water in op zoek naar een lekker visje.



Helaas krijg ik net nu we twee dagen weg zijn uit Panama, behoorlijke kiespijn. We gaan langs een kliniek op het eiland, waar echter alleen een dokter is. Er is een geheel ingerichte tandartspraktijk maar geen tandarts. We komen erachter dat op een ander eilandje een gezondheidscentrum is en dat de tandarts de daaropvolgende dag komt. We maken een afspraak voor maandag en gaan naar een ander eilandje toe. Isla Espiritu Santo, een heerlijk plekje. Er zijn veel boten met kinderen die we al in Panama ontmoet hebben en samen met het strand geeft dat heerlijke uurtjes. Maar wij gaan al na een dag weer weg. Op naar het eiland en het dorp waar de tandarts is. Maandagmorgen om acht uur zijn we present. Het is hoog water dus erg gemakkelijk om de dinhgy op het strand te leggen. Ik mag een wortelkanaalbehandeling ondergaan. Fijn... Ze nemen er hier echt de tijd voor, die is onbelangrijk! Maandag zit ik drie uur in de stoel, op dinsdag wordt de behandeling afgemaakt en zit ik twee uur. Als we maandag na de behandeling terug willen met de dinghy ligt die gelukkig nog op dezelfde plek, maar het is laag water en het wordt een eind sjouwen met de dinghy.



We beginnen er moedig aan. Chris helpt ook een handje mee door een touwtje vast te houden! Al gauw zakken we tot onze enkels in de modder, lukt het niet meer om onze voeten uit de modder te trekken en besluiten we de dinghy daar lekker te laten en in het dorp te gaan wachten. Voor mij niet ideaal.

Met pijn wil je het liefst thuis zijn. We krijgen het aanbod van een meneer om ons te wassen en er schijnt zelfs een restaurant te zijn waar we kunnen eten. Hij loopt met ons mee. Het dorp is erg armoedig. Er worden emmers met water oor ons neergezet zodat we ons weer toonbaar kunnen maken. Chris zit natuurlijk helemaal onder de modder. Wat is er mooier voor een jongen van twee dan in de modder spelen. Hij besluit dan ook maar dat een van de emmers zijn bad is en gaat er in zitten.

      


Daarna eten we een maaltijd en dan maar wachten tot het water weer terug is in de baai. Gelukkig hebben we onze boten op veilige diepte geankerd.

De volgende dag besluiten we het anders te doen. Arjen brengt mij en Leif naar de kant en haalt ons later op. Na het tandartsbezoek kunnen Leif en ik dan over een soort dijkje lopen zodat we weer geriefelijk thuis kunnen komen.

Daarna vertrekken we naar Islas Cana, een mooie rustige ankerplek tussen het vasteland en het eiland in . Het is hier erg rustig. We blijven hier een paar dagen, er is geen wind om te kunnen zeilen tenslotte. We bezoeken een dorp en kopen er nog fruit. Papaya, mango, suikerbananen, bakbananen, allemaal direct van de boom. Wat we ook kopen is de wortel van de yuccaplant. De plant die in Europa zo populair is in de woonkamer blijkt een heerlijke verrassing te hebben. De wortels schillen we, snijden ze in dunne schijfjes en bakken ze en het smaakt naar Patat! Heerlijk. en erg leuk om weer iets nieuws te hebben.



Een paar dagen later zeilen we naar San Jose. Daar ontmoeten we een Duits stel dat daar overleeft op hun boerderij. Ze zijn 22 jaar geleden uit Oost Duitsland hiernaar toe gekomen met hun bootje en na een aantal jaren daar in hun boot gewoond te hebben zijn ze op het eiland een boerderij begonnen.

Veel werk hebben ze verzet. Ze hebben de bush voor hun geschikt gemaakt door alle struiken bomen etc met kapmessen (machetes) te kappen. Ze hebben er vruchtbomen geplant, een watersysteem aangelegd etc etc. Dat zijn nog eens de echte pioniers. Chris schrikt van hun hond een Duitse herder , maar later zegt hij steeds: Bella kom maar, doet niets! We drinken er wat, nemen een aardigheidje mee en ze vertellen hun levensverhaal. De volgende dag komen we terug om fruit te kopen. We plukken, en halen het met lange stokken zelf uit de bomen. Papaya, pompelmoesen,( grapefruits), sinaasappels. Ook plukken we bittermandarinen, waar we later siroop van koken op de boot. Een bijzondere ervaring om deze mensen hier zo bezig te zien. Ze hebben het niet gemakkelijk ,maar genieten van hun "Paradis". Terug op de boot maken we haar klaar voor de trip richting Ecuador en vertrekken rond vier uur. We hebben er zin in en boffen dat we met wind weggaan. Later blijkt dat helaas de pret van relatief korte duur was. Bij aankomst in Ecuador laten we de Bouskoura achter en gaan op zoek naar de historie van het Zuid Amerikaanse continent. We denken zelfs Peru nog te bezoeken.

Daarover dan natuurlijk meer in de volgende update die wellicht even op zich laat wachten......