Update 53: Marquisas en Archipelo de Tuamotu

locatie: Kauehi (16 graden zuid, 145 graden west)
datum: 24 juni 2005

Na onze geweldige tijd op Fatu Hiva zeilen we noordwaarts naar een ander eilandje, Tahuata. Ook dit eiland heeft weer een spectaculair landschap en we genieten erg van de ruigheid van deze omgeving. Hoge bergruggen, spleten en de zee ervoor maken het plaatje wederom erg fraai. We ankeren in een mooie baai met een mooi zandstrand en erg helder water. De namen van de eilanden en de baaien maken het bijna nodig een cursus Polynesisch te volgen. Zo liggen we in de Hano Moe Noe baai. Genieten weer erg van deze omgeving. Het strand bezoeken we bijna niet, en dat is erg jammer want het ziet er zo uitnodigend uit. De Marquisas eilanden hebben namelijk allemaal een vervelend soort muggetje, dat vooral op het strand voorkomt. De muggen worden no-no's genoemd of no see ums omdat ze niet te zien zijn. Ze zijn er zelfs in twee varianten....met verschillende uitwerkingen. Gelukkig hebben we er relatief weinig last van. We zwemmen lekker bij de boot, bezoeken onze vrienden van Perigrinata, die over de oversteek vanaf Ecuador naar de Marquisas 36 !!! dagen hebben gevaren. Het is een erg goed weerzien. Na een paar dagen en vele kleine klusjes halen we het anker weer uit de grond en vertrekken we naar Nuku Hiva. Helaas ontdekken we al snel na vertrek dat onze elektrische rolfok niet meer wil in of uitrollen. Het zeil is uitgerold en het blijft zo de hele nacht. Lastig om niet in te kunnen rollen bij meer wind maar het gaat precies. Rond het middaguur als we Nuku Hiva naderen, trekken we het zeil naar beneden en gebruiken de motor om verder te gaan , de baai in. Geen leuk vooruitzicht, dit betekend een grote klus. We beginnen direct, het voorstag moet los en dat betekend ook de andere stagen op de boot losser zetten. Wanneer dat is gebeurt moet de motor eraf. En dat valt niet mee. Dit onderdeel zit er zeker 13 jaar op! Schroeven, bouten en moeren zitten muurvast. Aluminium en rvs zijn twee componenten die gebruikt zijn. En als deze gebruikt worden weet je zeker dat het vast komt te zitten door electrolyse... Veel zweetdruppels, soms verwensingen en vele uren later krijgen we de motor eraf. Nu dat ding nog uit elkaar. Tjonge tjonge wat zit alles vast. Maar uiteindelijk lukt het allemaal weer en na drie dagen kan de boel weer geinstalleerd worden. Werkt het..is dan de grote vraag. Gelukkkig, het werkt, zowel elektrisch als handbedienbaar. Onze buurboot trakteert ons op een applausje. Dan kunnen we eindelijk eens wat tijd maken om het dorp en het eiland te bezoeken. We halen de fietsjes uit de bakskist en fietsen lekker rond langs de grote natuurlijke baai. We ontmoeten hier ook weer bijzondere mensen. Jaap, een Nederlander die al jaren in Amerika woont en solo zeilt (68 jaar). Maar ook de lokale bevolking is erg vriendelijk. En we kunnen hier weer internetten, dus versturen we de updates en een briefje van Chris. Ja de website bijhouden wordt minder frequent, maar we maken nu gewoon langere verhalen.



We bezoeken hier nog het museum, erg mooi, vooral erg veel tiki's en ander mooi houtsnijwerk en erg duur. We hebben het idee dat onze ruilhandel op Fatu Hiva (het eerste eiland dat we bezochten) nog best succesvol was. Maar je moet ook niet vergeten dat alles hier ontzettend duur is. Een doosje eieren is 6 euro, een zak chips 6 euro en noem maar op....Gelukkig is het brood gesubsidieerd en goedkoop, 65 cent voor een baquette. We vertrekken na een paar dagen naar een andere baai. Ook hier is weer een waterval dus we gaan volledig gekleed tegen de nono muggen op pad. Een mooie wandeling, maar na twee uur hebben we de waterval al wel gezien maar deze lijkt ons zo er weg dat we besluiten terug te gaan. Chris houdt het ook niet langer vol en wil steeds uit de rugdrager. Maar het is hier smal en modderig en dat doen we dan maar niet. In deze baai woont een man, Daniel, en die is vrij beroemd bij de cruisers, zodat deze baai ook Daniels bay genoemd wordt. We gaan als we terugkomen van de waterval bij hem langs. En aardige man . Zijn vrouw heeft polio en kan helaas alleen maar zitten. Ze heeft wel medicijnen! Daniels bay is al erg lang heel populair bij cruisers en we zoeken op of Bouskoura hier is geweest, en jawel hoor, we vinden een stukje in een van de vele gastenboeken. Bouskoura was in 1993 in deze baai, 12 jaar geleden. Wanneer zal ze hier terugkomen?



We zitten een tijdje bij Daniels huis, kletsen wat , drinken kokosmelk vers van de boom, schrijven in het gastenboek en krijgen wat citroenen en pompelmoezen. Heerlijk hoor. Daarna gaan we terug naar de boot. Alles is erg modderig en wordt eerst in zeewater uitgespoeld en daarna in zoet water gewassen. Weer een leuke ervaring rijker en dit is weer zo'n mooie baai. Er zijn hier veel boten met kinderen dus voor Chris weer erg leuk. Toch is dat geen reden om te blijven plakken.... We vertrekken naar een ander eiland, Ua Pou, ook wel kathedraal eiland genoemd. En dat begrijpen we als we naar het landschap kijken. We hebben er een mooi zeiltochtje naar toe en ankeren in een baai met twee andere boten. Een hekankertje moet ons voor de ergste swell beschermen.

      


We ontmoeten ook hier weer leuke lieve mensen. In het dorp kopen we stokbrood en bij de kerk ontmoeten we Etienne. Hij was hier vroeger burgemeester en leraar en nodigt ons uit om de volgende dag te komen eten. Leuk hoor. Hij heeft een kleinzoon van ruim 2 jaar dus Chris heeft gegarandeerd een speelmaatje. Wel wil hij graag iets typisch Nederlands hebben. Dat is lastig hoor. Na twee jaar onderweg is er niet zoveel typisch Nederlands aan boord. Maar we hebben nog hagelslag uit Bonaire en ons laatste zakje drop! We eten bij hem thuis. zijn vrouw Ivonne heeft heerlijk gekookt, rijst, vis, varken en een soort gekookte banaan. Overheerlijk allemaal. Chris speelt lekker met Bryan, een leuk joch, helaas heeft hij echte o benen en loopt niet gemakkelijk. . We hebben Chris zijn klompjes aangedaan als grapje....Bryan vindt ze erg interessant en wil ze steeds aan. Zijn voeten passen echter niet, maar dan maar met de hakken erover heen. Na een paar uur nemen we afscheid. We bedanken ze uitgebreid en wandelen terug naar het dorp.



Een passant vragen we hoe laat de kerk de volgende dag begint. We willen wel weer eens naar de kerk en het gezang schijnt hier erg mooi te zijn. Zondags zijn we dan ook ter plekke. Toevallig is er vandaag een speciale dienst , georganiseerd door de jeugd. De dominee is voor een ambtbevestiging naar Nuku Hiva toe. Erg leuk om gastvrij onthaald te worden in de kerk. De mensen, maar vooral de dames zingen uit volle borst en dragen mooie hoeden. De taal is polynesisch dus er is niets van te volgen maar mooi is het wel. Na de dienst krijgen we van iedereen een hand en Chris krijgt vele aaien over zijn bolletje. Een mevrouw geeft ons nog bananen en we lopen daar nog een relaxed rond. S middags verkassen we nog naar een baai aan de andere kant van het eiland. We blijven hier een paar dagen en ook hier zijn weer heel veel boten met kinderen. Eindelijk ontmoeten we weer een jongetje van Chris zijn leeftijd en ze zijn zo leuk samen.



Ook vinden we hier weer een nieuwe Nederlandse boot, De Vierde Dimensie. Weer eens gezellig kletsen in het Nederlands, ook weer eens lekker. We ruilen gelijk wat boeken. Helaas wordt het verblijf op dit mooie eiland getemperd door zorgen die we maken om mijn moeder, die in een Italiaans ziekenhuis is opgenomen en geopereerd. Veel emailverkeer laat ons de situatie zien maar de zorgen blijven. Later gaat het gelukkig steeds beter en kunnen we weer genieten van alles wat de dag en nacht ons bieden. We gaan weer op weg voor een paar dagen zeilen richting de Archipel de Tuamotu. We hebben geluk met de wind en hebben een mooi zeiltochtje. Weer ruim 500 mijl erbij op het log. We doen er 4 dagen over dus heel niet slecht. We naderen de Archipel de Tuamotu, ook wel de Dangerous Archipel genoemd. Dit komt omdat dit gebied bestaat uit atollen, die vaak niet hoger zijn dan een palmboom en vooral s nachts dus slecht te zien zijn. Atollen ontstaan uit onderwatervulkanen. Op een zeker moment stopt de uitvloeing van magma aan het wateroppervlak en door erosie van regen, wind en golven snoepen van de zijkant van het eiland. Maar intussen zijn de koralen al aan het groeien gegaan en ontstaan er ringen terwijl de binnenkant nagenoeg weg is. Wat overblijft zijn de atollen, waarbinnen je kunt zeilen, een ankerplek kunt zoeken. Wel moet je altijd oppassen voor de zogenaamde coralheads(koralen die tot vlak onder het wateroppervlak doorgroeien). Het proces gaat door en door en zo ontstaan er de riffen.... Een gat in het rif zorgt voor een passage waardoor boten de atol kunnen bereiken. Op deze atollen wonen in kleine dorpjes wat mensen. De grote attractie hier is het kweken van zwarte parels. In de zogenaamde parelfarms, kleine houten hutjes op het rif, zijn we welkom om te komen kijken en kopen! In oesters worden een soort parelballetjes ingebracht waarna de oester weer teruggezet wordt in het water om er een mooi pareltje van te maken. Maar lang niet alle parels komen er mooi rond en zwart/grijs gekleurd uit. Vele zijn in de vorm van een traan, andere hebben vreemde uitstulpingen en zijn dus minder geschikt voor verkoop. Maar echt mooi vinden zowel Arjen en ik ze niet. Eigenlijk vinden we het parelmoer, dat aan de binnenkant van de oester zit, stukken mooier. We kopen/ruilen dan ook niets maar vinden het wel erg interessant om te zien hoe het hele proces in zijn werk gaat.

            


We genieten weer erg in deze atol. Superhelder water, je kunt op een ankerplek wel 12 meter diep kijken. Ook zwemmen hier behoorlijke grote vissen rond en zelfs (ongevaarlijke) haaien. Snorkelen is dus weer een feest. De koralen zijn immens groot, soms steekt een blok koraal vanaf de bodem helemaal door tot vlak onder en soms boven het wateroppervlak. Mooie kleuren zowel van het koraal als van de vissen. De eilandjes (motu) die op de riffen gevormd zijn, zijn echte palmeilandjes. veel palmbomen, en het eiland is erg interessant vanwege de hier voorkomende coconutcrab en vele heremietkreeftjes. Vooral voor onze kleine zeeschuimer weer een mooi object om naar te kijken. Maar ook de nodige kleine klusjes zijn en worden gedaan. De ramen van de kap worden gepolijst en dat is een verschil zeg, maar ook de voetpompjes worden gereviseerd, een waterkoolstoffilter vervangen, een afvoerslang vervangen en we besluiten de teakhouten latjes buiten weer kaal te maken. De zon heeft er al erg veel lak afgeschenen en erg fraai ziet het er niet meer uit.

            


Maar we hebben gelukkig ook tijd om veel nieuwe mensen te leren kennen, allemaal interessant en met een eigen verhaal. Zo ontmoeten we de bemanning van de Blown Away Too, een Australische boot en zij weten ons erg veel te vertellen over het zeilgebied in Azie. Laten we nou net een beetje daarover aan het denken zijn......Na weer avonden lezen, erover praten,nog eens lezen besluiten we te gaan proberen of we naar Australie kunnen gaan over drie/vier maanden. Nieuw Zeeland laten we dan liggen. Wij hopen een visum te kunnen krijgen in Papeete(Tahiti) voor Australie, en zullen dan hopelijk een mooie tocht hebben naar wederom een geweldig continent. Maar zover is het nog niet..er resten ons nog mooie eilanden, mooie ankerbaaien met groen water en mooie zandstrandjes...en wie weet veranderen we wel weer van plan?!