Update 57: Fiji

Datum: 20 oktober 2005
Locatie: Fiji, Nadi waters

Bula, Vinaka! Dat zijn zo ongeveer de belangrijkste fiji woorden die we gebruiken. Bula is hallo, vinaka betekend dank je wel. En nadat we het eenmaal weten is het bula een enthousiaste groet die veel beantwoord wordt met bula bula! Onze eerste kennismaking met Fiji is wanneer we vanaf Tonga langs de Lau groep zeilen, een eilandengroep die je helaas alleen met een speciale vergunning mag aanlopen. Graag zouden wij er zijn gestopt, ook omdat juist op dat moment de wind wegvalt. We besluiten het risico van een boete niet te willen nemen en starten de motor voor een aantal uren. De wind komt weer terug en helaas moeten we nu weer afremmen om niet in de nacht in Suva aan te komen. Resultaat een rollerige koers en dus een rotnacht. Slapen aan boord is altijd slecht als er te weinig snelheid is voor de golfhoogte.We doen het er toch maar mee en lopen de volgende morgen vroeg Suva binnen. Onze vrienden van Safari zijn er ook net aangekomen maar zijn een dag later uit Tonga vertrokken. Toch een voordeel zo’n catamaran! We gaan naar de kant, Arjen gaat het papierwerk regelen, Marry en Chris spelen bij de jachtclub. Er is daar een kleine speeltuin en de wip, glijbaan, klimrek en schommel zijn weer mooi nieuw speelgoed voor Chris. Vooral de wip is geweldig. Arjen komt een paar uur later terug, helaas nog niet alles gedaan. Wat kan dat inklaren toch een tijdrovende gelegenheid zijn. Al met al zijn we ook de dag erna nog druk met het regelen van de formaliteiten. Zo heb je hier die speciale cruisingpermit nodig en brengt een taxi ons naar het ons bekende adres, ergens buiten de stad. Maar wat blijkt, ze zijn net sinds gisteren verhuisd naar het centrum. Weer de taxi in en terug naar de stad. Uiteindelijk komen we er natuurlijk wel maar tijdrovend is het! Taxi’s zijn hier erg goedkoop en de meeste chauffeurs zijn van Indische afkomst. Helaas wordt deze bevolkingsgroep in Fiji sterk gediscrimineerd terwijl ze toch erg duidelijk aanwezig zijn en het straatbeeld vaak domineren. Zo vind je in Suva ontzettend veel Curryhouses, restaurants waar je voor een paar dollar een heerlijke currymaaltijd kunt nuttigen. We doen dat ook een paar keer. We zijn in die dagen in de stad druk met kleine inkopen. We kopen schoenen voor ons alledrie, een reisgids voor Australie, dat komt ook steeds dichterbij tenslotte, en Arjen gaat in het ziekenhuis naar de tandarts voor 2 dollart! Ook kopen we vcd’s,dit zijn gekopierde dvd’s op een cd rom. Je hebt niet alle mogelijkheden van een echte dvd maar een film zien kan er prima mee. We kopen weer leuke kinderfilms, natuurlijk niet in het Nederlands…al hoewel je hier wel kunt kiezen voor Hindi, mocht je een nieuwe taal willen leren! Nee we kopen ze in het engels. We proberen nieuwe oliefilters te kopen maar dat is moeilijk, we vullen de diesel bij met jerrycans en idem voor het drinkwater. Ook kopen we groenten en fruit op de markt. En die markt is echt een belevenis, het is een overdekte markt met ontzettend veel verkopers. Maar anders dan in Frans Polynesie waar je per tomaat een bedrag betaalde, wordt hier de waar verkocht per “heap” oftewel een stapeltje. Een heap kool, tomaat ,bananen, papaya, alles wat je maar kunt verzinnen. En op de eerst etage zijn specerijen te vinden. De kleuren en de geuren zijn indrukwekkend. Wij kopen er KAVA, omdat we dat waarschijnlijk weg zullen gaan geven aan de chiefs van de dorpen in Fiji wanneer we daar op bezoek gaan. Altijd moeilijk om te beslissen hoeveel je moet kopen, want hoeveel dorpen zullen we zien? De Kava is een soort wortel, die aangeboden wordt als bewijs van eerbied aan de chief en daarvan maken ze de drank Kava, met een schijnbaar stimulerende werking Het blijkt het ge- eigende geschenk te zijn, andere geschenken worden natuurlijk ook in ontvangst genomen maar zijn niet toepasselijk.

Na een paar dagen stad besluiten we verder te willen zeilen. Het is niet echt mooi weer, maar het schijnt bekend te zijn dat in Suva altijd veel regen is en dat het daarbuiten vaak beter is. We zullen zien. Alles is klaar voor vertrek en we starten de motor…..toch? Nee, helaas die wil niet starten. De oorzaak is snel gevonden. De startaccus’s, in elk geval een, heeft het begeven. Ze zullen vervangen moeten worden, en dus zijn we nog twee dagen langer dan gepland in Suva. Marktonderzoek doen en uiteindelijk kopen we accu’s maar die moeten eerst nog geladen worden en kunnen pas de volgende dag opgehaald worden. Wat fiji dollars armer, maar met twee nieuwe accu’s, kunnen we dan uiteindelijk vertrekken. Wederom ziet het er grijs uit, maar ja we komen tenslotte uit Nederland waar het ook niet altijd mooi weer is dus toch maar gaan. We hebben een snelle tocht, want behalve regen is er ook wind en Safari komt ons achterop en haalt ons in. Reden om foto’s van de Bouskoura onder zeil te krijgen.



We ankeren in een baai in de Beqa lagune, maar het weer is zo slecht dat we niet van boord af gaan. Windstoten waardoor de boot alle kanten op giert en regen maken dat niet fijn. Wel krijgen we nog bezoek van diverse lokale bootjes. We krijgen twee papayas maar dan komt de aap uit de mooi. Of we nog benzine hebben. Nou ja, we geven wel wat weg hoor! Andere mensen vragen om iets te drinken en ook dat kunnen we wel kwijt. Ze vragen of we nog naar het dorp komen maar we besluiten aan boord te blijven met dit weer. In de nacht wordt het weer niet beter. Het GPS ankeralarm gaat vaak af en na een onrustige nacht besluiten we toch de volgende dag maar verder te zeilen. Helaas missen we dan waarschijnlijk een stukje cultuur. De mensen op dit eiland staan bekend om hun specialiteit: over hete kolen lopen. De wind is mogelijk nog sterker dan de dag ervoor maar we kunnen voor de wind weglopen. We bomen genua en fok uit en speeteren de golven over. Het log geeft constant boven de 8 knopen aan en soms hebben we uitschieters naar 10 tot 12 knopen snelheid. De boot trilt en schud ervan. Niet ernstig, het is meer een ‘huivering’die door het schip trekt. Het gaat loei hard, en alhoewel we in toerbeurt met zeilpakken aan buiten zitten voor de regen, genieten we van deze tocht. In een kleine 8 uur leggen we 60 mijl af. Het zicht is helaas niet beter geworden maar we hebben het geluk te willen ankeren bij Likuri island. En op dat eiland is een backpackersresort gevestigd en je kunt ze via de marifoon oproepen om assistentie bij het binnenvaren van de onbebakende pas. Dat is nog eens luxe. We maken uiteraard gebruik van deze service. De volgende dag schijnt gelukkig de zon weer en is het tijd om Likuri island, of te wel Robinsoe Crusoe resort te verkennen. We worden lid voor één fiji dollar en praten met de eigenaren van dit backpackersresort.Ze komen uit Australie en vinden het leuk om toeristen een goede tijd te geven in Fiji. Zo is er een vol activiteitenprogramma opgezet.



'S avonds is er voor de nieuwkomers ( zowel backpackers als yachties) een kavaceremonie. Uiteraard wordt dit allemaal overgoten met een soort komische lacherigheid en moeten de dames bijvoorbeeld tegen de mannen zeggen: I see you, baby! Maar later is het ook andersom. Een hoop lol en wij proeven voor de eerste keer Kava. Of het lekker is…nee. Het smaakt zo ongeveer naar slootwater met een scherpe nadronk. Maar goed we hebben lol en daar gaat het om. De volgende dag is er een show. De mensen die in dit resort werken zijn allemaal ontzettend aardig en erg enthousiast. Ze doen hun werk met erg veel plezier. De show s avonds is ook spectaculair. De dansen zowel uitgevoerd door mannen en vrouwen worden professioneel opgevoerd. Het is hard werken voor de dansers. Maar de uitvoering is erg goed. We horen dat een van de danseressen zelfs diverse keren aan haar buik geopereerd is. Door het snelle heupwiegen waren haar organen gaan zweven! Maar dansen doet ze nog steeds met veel plezier, dat is duidelijk te zien. De mannen voeren een dans op met messen, waarbij ze aan het eind van de dans hun messen aflikken..een verwijzing naar het kannabalisme…….. Ook een dans met vuur vergt veel concentratie en is erg mooi om te zien. De volgende middag voeren ze de show weer op en kunnen er bij daglicht mooie foto’s gemaakt worden.

        


    


Samen met de bemanning van Safari bezoeken we een nabijgelegen dorp. We gaan met hun dinghy de rivier op en zoeken aan de hand van een getekend schetsje het dorp. De eerste landing blijkt niet goed. We komen een man tegen die ons vertelt dat het dorp ergens verder de rivier op is. Omdat er geen bordjes staan is het vrij lastig en hij biedt aan even mee te varen. Ook hier zijn de mensen weer ontzettend vriendelijk, blijkt! Als ze terugkomen schepen we allemaal weer in de dinghy en komen aan bij het kreekje waar de ingang van het dorp ligt. Maar het kreekje is een modderbad. Het is laagwater en dus moeten we of door de modder, of door de mangrove bomen klauteren.Een combinatie van beide blijkt nog het beste te werken. We lopen de heuvel op en zien nu wel het dorp liggen. We worden welkom geheten en overhandigen onze Kava. We wassen ons een beetje. Water is schaars en we verspillen maar niet te veel. Na tien minuten mogen we een huis binnen gaan. Het is een grote vierkante kamer waar we allemaal op de grond plaatsnemen. Er zitten al heel wat lokale mensen. De Kava wordt in een doek gedaan en in een kom met water gedoopt. Vervolgens wordt steeds in de doek geknepen zodat de kava zich vermengd met het water en de drank ontstaat. Er wordt een kommetje gevuld met de drank uit de grote kom. Het kommetje is een halve kalabas. De drank wordt overhandigd aan een van ons. Je klapt een keer in je handen voor je het kommetje aanpakt, zegt BULA en drinkt de Kava in een keer uit het kommetje. Het is dan natuurlijk niet gepast om een vies gezicht te trekken, maar we zijn er of aan gewend of deze Kava is beter, maar erg slecht smaakt deze niet. Nadat de Kava gedronken is, geef je het kommetje terug en klap je drie keer in je handen. Al met al veel handengeklap en veel Kava. Maar leuk is het wel om deze traditie mee te maken.

     


We worden uitgenodigd om het dorp te bezoeken en worden rondgeleid door kinderen. Een wandeling door de suikerrietvelden hoort er ook bij. Erg Leuk. Als ik een van de meisjes vraag hoe ze er suiker van maken is het antwoord dat dat in de fabriek in Lautoka gebeurt. Ook hier heeft de mechanisatie het werk een stuk eenvoudiger gemaakt voor de lokale bevolking.Als we terugkomen van de wandeling worden we nogmaals uitgenodigd voor een Kava ceremonie.Dit is een teken van eer omdat wij de eerste bezoekers schijnen te zijn die het protocol goed hebben opgevolgd. Weigeren kan uiteraard niet. Na vele kommetjes Kava weten we toch duidelijk te maken dat we weer terug moeten. Wat wel uniek is aan deze ervaring is dat we ook hebben gezien hoe de Kava vermalen wordt tot poeder. Deze poeder wordt ook gebruikt om de Kavadrank te maken. Al met al zijn we een hele ervaring rijker en keren we terug uit dit dorp met een gevoel dat we welkom waren. Natuurlijk hebben we ook nog wat kleine kadootjes overhandigd. We geven ze aan kinderen of andere mensen die ons te woord staan. In de dagen erna vermaken we ons op een andere ankerplek, genaamd Musket Cove, wederom een vakantieresort op een mooi eiland. De meeste gasten komen uit Nieuw Zeeland waar in deze tijd van het jaar de temperatuur zo tussen de 8 en 15 graden is. Brr veel te koud voor ons. Wij vermaken ons prima in het zwembad. Chris is er niet uit te krijgen en veranderd opeens in een durfal. Spelen en springen in het water is het einde en we hebben we relaxte dagen. Zwemmen, genieten van de douches die we hier kunnen nemen, een ijsje kopen , leuk toch!



Voor we weg kunnen uit Fiji moeten we onze paspoorten nog ophalen die nog in Suva zijn bij de Australische ambassade. We huren samen met andere cruisers een auto en halen de visa en paspoorten op in Suva. We denken door via een andere route terug te gaan wat tijd te kunnen besparen want het is een hele afstand, zo’n 180 kilometer enkele reis. Maar het blijkt een langere rit te worden. We zien daardoor wel veel meer van het eiland Vitu Levu en het is de rit wel waard. Pas avonds rond half zeven zijn we terug. Chris is de hele dag enthousiast over het feit dat hij in een auto zit en is de beste passagier.



Nu we toch in Nadi zijn besluiten we bij een apotheek binnen te lopen om onze medicijnen te kunnen vernieuwen. Niet alles kunnen we zonder recept verkrijgen dus brengen we een bezoek aan een dokter die ons de nodige recepten geeft. Ín vergelijking tot Europa zijn de medicijnen hier vrij goedkoop en na twee jaar is er veel “over de datum heen”. Als we klaar zij in Nadi vertrekken we weer naar Musket Cove. We wachten een goed weatherwindow af en na een paar dagen lijkt het goed en besluiten we te vertrekken. We hebben uitgeklaard voor bestemming Vanautu maar we hebben een mooi windje en dito snelheid en besluiten dan maar gelijk door te zeilen naar Nieuw Caledonie. Op de eerste dag weten we een grote wahoo te vangen en daar eten we vervolgens vier dagen van. Het is een prima tochtje en na vijf dagen en nachten en 656 mijl zuid-westelijker kunnen we weer een nieuw land gaan verkennen.



Trouwens voor de statistici onder ons: in totaal hebben we nu ongeveer 16.700 mijl gevaren, waarvan bijna 10.000 mijl in de laatste 12 maanden! Maar dat tempo gaan we niet volhouden. Over een paar weken vertrekken we ook weer uit Nieuw Caledonie voor voorlopig ons laatste lange oceaanstuk. In Australie zullen we enige tijd blijven om het cycloonseizoen en gebied te ontwijken. Volgend jaar zullen we onze reis dan weer vervolgen.