Briefje van Chris nummer 20
13 februari 2004
Vanuit: Carriacou
Hoi lieve mensen,
He het is vrijdag de 13e. Volgens mijn papa en mama is dat altijd een rare dag voor mensen die bijgelovig zijn. Maar ik weet niet wat dat is hoor.
Ik heb de afgelopen dagen gewoon weer veel lol gehad want vorige week kwam de Vasco, weer aan met Jip. Puk en Sil. Dat zijn hele leuke jongens en ze vinden het ook heel leuk om met mij te spelen en ik ben ook helemaal blij als ik ze zie. En hun papa en mama en Betty zijn ook erg lief. Ik heb ook nog met andere kindertjes gespeeld, vooral op het strand. Ik mag dan vaak met hun speelgoed spelen en dat is vaak zo mooi.
In de baai waar we lagen kwamen ook steeds vliegtuigen over en dat vindt ik erg interessant en oo zo mooi. Ik kijk ze helemaal na en zeg dan oh,oh. Maar nu zijn we op een ander eilandje en daar komen niet zoveel vliegtuigen meer maar dan kijk ik gewoon naar de kleine bootjes, want sommigen maken bijna zo’n zelfde geluid.
En op een morgen miste ik opeens mijn beer. En weet je wat er met mijn lieve beertje was gebeurd? Hij was in een badje geweest. Ik ontdekte beertje opeens aan de waslijn. Maar ik mocht beertje niet hebben van mama omdat er allemaal druppeltjes uit beertje kwamen. Later zat beertje lekker in het zonnetje op een emmer. Of hij het nou zo leuk vond….Maar s avonds kon beertje gelukkig weer samen met mij naar bed.
En spelen met een lege doos vind ik ook erug leuk! Ik ga daar dan lekker in staan en zitten en probeer uit of de doos dan kapot gaat of niet.
We zijn lekker veel naar het strand geweest en met Jip. Puk en Sil speel ik dan heel erg leuk. Ik krijg nu ook van die zwemvleugeltjes om omdat ik steeds het water in wil kruipen. Eerst vond ik het maar niks, maar Sil heeft ze ook aan dus dan is het niet zo erg.
Ik ga ook steeds vaker even staan. Vooral op het strand sta ik dan eerst op mijn handen en voeten en dan duw ik me zomaar op. Leuk hoor en ik kijk dan ook beretrots in de rondte. En lopen vind ik ook zo leuk, maar dan nog wel met mijn handen vast aan papa of mama. Maar met Jip en Puk gaat dat ook erg goed. Graven in het zand doe ik lekker met mij handen en soms graven de jongens of mama of papa een kuil voor me waar ik in kan kruipen. Ik vind het super op het strand. In het bijbootje word ik nu ook vaak wat ongeduldiger. Als we bij de boot aankomen wil ik er gelijk uit, maar dat kan niet. Mama geeft mij dan meestal aan papa aan. Ik ben dan weer blij als ik weer fijn op het dek sta.
Maar na zo’n strandmiddag ben ik vaak zo moe. Ik ga dan meestal ook nog in bad en als we dan nog eten, nou ik val soms bijna in slaap. Eergisteren trok ik het echt niet meer en viel ik in mijn stoel in slaap. Mijn mama heeft toen mijn slabbetje afgedaan en me in mijn bedje gelegd. Ik merkte daar helemaal niets van en heb als een blok geslapen.
En praten kan ik ook steeds beter. Een banaan is een naan en een appel een pbel. En alles wat rond is, is voor mij een bal, ook sinaasappels en ander fruit. Ik prik nu zelf ook wel een stukje brood aan een vorkje en wil eigenlijk ook wel ‘s avonds zelf met een lepeltje eten. Maar omdat ik dan vaak zo moe ben vind ik het toch wel ook wel weer fijn als het eten in mijn mondje wordt gestopt.
We gaan binnenkort naar heel veel mooie eilandjes toe met hele mooie stranden volgens mijn papa en mama dus ik heb weer heel veel om me op te verheugen.
Nou, liefs en een dikke knuffel van mij en m’n beertje.
Chris :)