Briefje van Chris 22

Vanuit: Martinique, St. Pierre 21 maart 2004


Ja, ik heb jullie in mijn vorige brief al zoveel verteld dat ik misschien nu maar een korter briefje schrijf.
Ik heb heel veel geoefend met lopen samen met mijn mama en papa en van de week, kon ik op het strand zomaar zelf 11 stapjes doen, goed hé? Volgens mijn mama en papa kan ik binnenkort gewoon hele einden lopen zonder dat ik ze vast wil houden. We gaan heel veel wandelen nu in St. Pierre en ze nemen dan niet eens meer de buggy mee. Ik hou lekker een handje vast van papa of mama of van allebei en dan stap ik lekker door. In St. Pierre is een oude muur met kanonnen, dat vind ik wel erg mooi hoor. Ze zijn groot joh…

Ik vind het heerlijk om te lopen en als ik moe ben ga ik zitten en meestal word ik dan wel opgetild door papa of mama en dan dragen ze me even. Wat ook leuk is, op het strand, staan stoelen en tafeltjes bij een terrasje. Weet je wat ik heb gedaan, de stoel rechtop gezet, en ik ben er opgekropen. Ik ben heel parmantig gaan zitten, net alsof ik een glaasje limonade wilde bestellen. Heel veel Franse mensen vinden dat erg leuk. Weet je hoe ze me noemen: Un Petit Blond. Dat betekent, een kleine blonde, raar hé, ik ben niet meer blond, mijn haren zijn bijna wit. Met mijn mama en papa en andere mensen van de Indigo en de Vasco zijn we ook nog het oerwoud ingeweest. Maar dat was nog op St. Vincent. Ik heb toen weer heerlijk bij mijn papa op zijn rug gezeten. Het was alleen een beetje regenachtig maar gelukkig had mama mijn regencapje meegenomen. We hebben hele grote bomen en papagaaien gezien. Maar ik werd wel weer moe en toen heb ik lekker mijn hoofdje op papa’s schouder gelegd en ben lekker gaan slapen.

13 maart 2004 - achterdek

Van mijn tante Agnes en oom Frank heb ik toen we op reis gingen een mooie schommelstoel gekregen en daar zit ik nu af en toe wel eens in. Dat is leuk hoor, en je kan er lekker in ronddraaien. Mijn mama en papa blijven dan wel dicht bij omdat ze bang zijn dat ik er anders uitkiep.

En, ik heb het ontdekt hoor….We gaan heel vaak met het kleine bootje, dat heet een dinghy, naar de kant. Mijn papa trekt dan meestal aan een touwtje en dan gaan het motortje aan. En nu heb ik dat ook lekker geprobeerd. Van mijn papa mag dat wel hoor. Maar als we dan echt varen mag ik er niet meer aanzitten en dan wil ik bij mama op schoot. Ik heb nu wel altijd mijn zwemvest aan in het bootje. Ik ben al zo aan het klauteren dat ik van de week probeerde of ik mijn beentje over de rand kon krijgen. Maar dat lukt nog lang niet. Ik kan nu ook op mijn handen en voeten staan en dan door mijn benen heen kijken, leuk hoor, vooral als mama aan de andere kant rare gezichten trekt….

13 maart 2004 - schommelstoel        19 maart 2004 - St Pierre kanonnen

Gisteren was mijn papa jarig en was er feest. Mama had slingers opgehangen en ik had een mooie tekening voor papa gemaakt. Zijn cadeautje hebben we pas ‘s middags gegeven, want dat kwam met de Vasco mee. Het was erg gezellig en er waren 20 mensen op de boot. Gelukkig waren er ook veel kinderen dus het was weer bere gezellig. Ik heb lekker zitten snoepen van allemaal toastjes, cake worst en kaas. Wat mij betreft mag mijn papa elke dag wel jarig zijn. Het feestje was nog bezig maar toen werd ik zo moe dat papa mij lekker in mijn bedje heeft gelegd. Iedereen was er nog maar ik ben gewoon in slaap gevallen en werd ‘s morgens pas om kwart voor acht wakker. Dus jullie zien wel dat ik soms ook lekker kan uitslapen…

18 maart 2004 - motor starten     10 maart 2004 - slapen

Nou tot zover maar even, ik vertel jullie over een paar weken vast wel weer meer…

Kusjes en knuffels van Chris

maart 2004 - Vermont trail