Briefje van Chris 39
datum: 14 juli 2005
locatie: Moorea, Frans Polynesie
Lieve allemaal, ik heb weer heel veel beleefd hier in Frans Polynesie. We zijn nu een paar keer naar de kerk geweest. Dat was mooi zeg! Ze hebben hier geen orgel zoals in Nederland, nee vooral de mevrouwen beginnen heel hard te zingen en dan zingt iedereen even later mee. De eerste keer dat we naar de kerk gingen , had mama een autootje voor mij meegenomen. Ik reed er lekker mee over de bank, maar oei oei dat maakte toch iets meer lawaai als we dachten. Na de kerk aaide iedereen over mijn blonde haren. Best hoor! We zijn op een zondag naar de kerk geweest maar de zaterdag ervoor heb ik fijn gespeeld met Bryan, een jongetje van 2 jaar oud. We zaten ieder in een grote ton met water en ik had mijn kleine kiepauto meegenomen en die vond hij toch wel zo mooi. Volgens de opa van Bryan leek ik ook op een Marqeusas jongetje.
Lekker in mijn blootje en met vieze voeten en handen..en meer! Toen we s middags weer naar huis gingen en mijn mama de kiepauto in de tas stopte moest Bryan daar heel erg hard om huilen...en ik had hem nog wel een beertje van mezelf gegeven.. Toen mijn mama dat weer aan hem gaf was hij gelukkig weer stil. Toch vond ik het een beetje zielig en zei ik steeds : Mama Bryan huilt he?
Op een ander ankerplekje op dat eiland heb ik superveel lol gehad met Lucien. Lucien is maar 6 weken ouder dan ik ben. Zijn mama komt uit Amerika en zijn papa uit Frankrijk. We hadden zoveel lol samen. We liepen de kerk in, klommen het trapje op naar de preekstoel, (mocht natuurlijk weer niet) en zaten samen op een steen. Ik had natuurlijk mijn kiepauto bij me en ja Lucien wilde er toch ook mee spelen. maar oei ik vind het nog wel moeilijk hoor om mijn kiepauto dan even weg te geven. Maar toch deed ik het wel. Als ik hem terugwilde liep ik naar mijn mama, maar die zei dan, pak hem maar en dat vond Lucien natuurlijk niet zo fijn. Maar we hebben geen ruzie gekregen hoor zoals in de verhaaltjes van Jip en Janneke. Die hebben altijd ruzie met elkaar. Ik vind dat wel raar hoor..... Met Lucien heb ik ook heel fijn op het strand gespeeld en later ook samen met hem met mijn bodyboard. Ik hoop dat ik hem nog gauw een keer tegenkom.
hier invoegen foto: chris en lucien
Want helaas gingen we weer naar een ander eiland varen. Het duurde weer 4 dagen maar toen waren we bij een strandje met heel mooi blauw water. Het is wel koraalzand dus ik had schoenen aan op het strand en in de zee. Dat was niet zo fijn want er kwam allemaal zand tussen mijn voeten en de schoen.....
En op het strand heb ik mij prima vermaakt. Er liepen weer heel veel heremietkreeftjes rond. Eerst moest ik even aan wennen en was ik er een beetje bang voor, later vond ik het wel erg mooi. Mama vertelde dat de schelpjes op hun rug de huisjes zijn waarin ze wonen. Grappig he?
Er zijn hier heel veel boten met kinderen en ik heb er weer veel leren kennen. Maar eigenlijk waren ze net een beetje te oud voor me. Er waren denk ik wel 25 kinderen en de meeste waren ouder dan 5 jaar. Ik was de jongste!
Maar dat maakt niet uit. Ik liep eerst zelf een beetje rond maar later liep ik met de andere meisjes en jongetjes mee. Leuk hoor, ze hadden een mand met allemaal grote rode krabben. Ik vermaak me dan weer best. En we gingen ook op de motu, dat is het eilandje, rondwandelen. Leuk hoor. Ik vond mooie kokosnoten met een groen blad eraan en daar liep ik mooi mee te slepen.
En..ik heb zwemles gehad. Alle kindjes die dat wilden konden zwemles krijgen. Ik moest mijn bodyboard mee nemen. En mijn bandjes die moesten toch echt af! Spannend. Ik heb toen steeds geprobeerd om van Barbara, dat was de juf, naar mijn mama te zwemmen. Meestal een stukje onder water. Het ging best goed. ik moest ook bubbels blazen, maar ik zei wel heel vaak nee nee
nee, dus toen stopten we voor die dag. De dag daarna was het koud en
regenachtig. De zwemles ging door maar ik wilde niet hoor. Brr veel te koud.
En die keer daarna lukte het ook niet . We waren te laat en iedereen was al klaar en de locale jongens sprongen steeds tussen de zwemgroep dus dat lukte niet. Maar ik had natuurlijk een prima tijd met zoveel kinderen om mij heen.
Op zondag zijn we weer naar de kerk gegaan en dat was erg mooi. Ze speelden zelfs op een gitaar. En mijn beertje mocht ook naar de kerk. Dat was fijn..mijn beertje en ik! De autootjes hadden we nu maar op de Bouskoura gelaten en dat was beter.
Maar we gingen weer varen. Naar Tahiti. En het is zo fijn hier. Met mama en papa fiets ik heel veel, want het dorp is wel twee kilometer weg. Langs de weg zijn ze aan het bouwen en ik zie allemaal mooie vrachtwagens en bulldozers. Enne ze lijken zo erg op Scoop van Bob de Bouwer. Ik vind het geweldig. Ze rijden ook allemaal maar in de modder rond en ze zij heel erg vies. We zijn met de bus naar de grote stad geweest. Dat was een tijd geleden zeg, een grote stad. Ik mocht gelukkig in de buggy en dat vond ik erg fijn. Toen we s middags met de bus teruggingen heb ik heerlijk geslapen. Mijn opa en oma en mijn tantes en ooms hebben ook nog pakjes opgestuurd maar helaas die waren er nog niet. Misschien volgende week! En de dag erop ging ik samen met Ann en mijn mama boodschappen doen en toen kwamen we een Nederlandse mevrouw tegen. Mijn mama hoorde opeens Nederlands praten. De volgende dag zijn we er naartoe gegaan en dat is toch fijn. Er zijn twee meisjes, een van 3,5 jaar en van 5 jaar en we kunnen zo fijn spelen samen. Ze heten Nina en Mattie. Ze wonen hier op Tahiti en we zien ze heel vaak. Ik lig steeds zo laat in mijn bedje, want we blijven er vaak eten en ze kwamen al een keer erg vroeg naar de boot, en eigenlijk was ik toen nog niet goed uitgeslapen. Toch had ik mijn mama en papa verrast door wel tot 8 uur te slapen. En dat terwijl ik anders bij het krieken van de dag wakker ben!!!! Ik was toen niet in mijn beste bui. Helaas. En weet je wat ik bij hun thuis heb gezien..een film van Bob de Bouwer. En ik vind dat geweldig...ik moest helemaal huilen toen de film afgelopen was. Maar sinds die tijd is mijn duplo scoop weer mijn favoriete spelgoed. Hij moet zelfs
mee naar bed. Mijn papa en mama deden hier allemaal klusjes. Iedereen in
het dorp was zo aardig en wilde graag dingen voor ze regelen. Mijn papa heeft ook nog het roer van de windvaan gehaald en dat zit nu weer op de Bouskoura. Maar ik heb heeel veel met mijn nieuwe vriendinnen, Mattie en Nina gespeeld. En ze zijn ook nog komen logeren. Dat was leuk. Ik moest zelf kiezen wie bij mij in mijn bedje mocht slapen. Nou dat mocht Nina worden.
Nina is 3,5 jaar en erg lief. En Mattie is al vijf, ook heel erg lief en ze kan al lezen. Dat is knap he. We hadden het zo fijn samen en ze zijn met ons meegevaren naar Papeete. Onderweg hebben we ons prima vermaakt. We hebben met de klei gespeeld, muziek gemaakt, mijn mama heeft voorgelezen en toen waren we er alweer....Daar hebben we ze op de bus gezet en afscheid genomen.
Want nu zien we ze niet meer..... jammer hoor.ik heb het nog steeds over ze.
We zijn nog een keer naar de stad geweest maar de pakjes waren er nog steeds niet. Maar de mama en papa van Nina en Mattie hebben aangeboden voor ons te kijken. Zij komen ook naar Australie toe dus dan sturen ze de pakjes door.
Jammer hoor dat ze er niet waren.
Nu zijn we op Moorea. En dat is ook weer zo fijn. Helder water, dus zwemmen bij de boot, naar het strand toe en heel heel veel boten met andere kinderen die we een hele tijd niet gezien hadden. Erg fijn....
Ook bij Eva en Leif logeert nu een meisje van mijn leeftijd. Eva en Leif zijn daar de oma en opa van. Ze heet Ella en ze komt uit Zweden. Ze heeft ook een broertje van bijna 1 jaar. En die lacht altijd..enne in Nederland heb ik er ook weer een nieuw neefje bij. En twee maanden geleden al een nichtje. Oei, ik moet toch weer een hoop mensen leren kennen als ik in Nederland kom.
Maar met mij gaat alles best en volgens mijn mama denk ik heel logisch. Want als ik s avonds naar binnen loop en het is donker dan zeg ik niet: licht aan, maar mama: donker uit doen!
Ik ben trouwens nu al zo groot geworden dat mijn stoeltje uit de kuip nu echt weg is. Als baby zat ik er veel in, maar als ik nu wil slapen ga ik gewoon op de bank liggen en het stoeltje..dat was al zo versleten en vies.
Het was niks meer. Ja ik wordt al een echte zeeman en klauter en klim de laatste tijd veel meer op de boot. Ik probeer ook steeds vaker zonder bandjes het dek op te rennen.....is dat ondeugend.....ik weet het niet..laat mij maar lekker een hapje papaya eten...
Nou tot schrijfs maar weer. Liefs van Chris
